7 สิงหาคม 2552 23:27 น.
ปรางทิพย์
สายลมพลิ้ว ปลิวไหว ไกวยอดหญ้า
ไกลสุดตา คราเห็น เป็นริ้วคลื่น
ดั่งสัมผัส รัดรึง ตรึงกลมกลืน
โลมไล้รื่น ชื่นหวาน ซ่านทรวงใน
คล้ายจุมพิต ชิดใกล้ ให้วาบหวิว
สุดสยิว หิวหา พาคลั่งไคล้
กับเรียวปาก ฝากอุ่น กรุ่นฤทัย
นึกคราวใด ให้ร้อน อ่อนระทวย
สายน้ำไหล ใสเย็น เป็นระลอก
ไหลกระฉอก ซอกหิน ประทินสวย
ที่เลี้ยวคด ลดหลั่น เป็นชั้นกรวย
ดั่งเทพช่วย ด้วยแยก แตกเป็นฟอง
บนผิวน้ำ ฉ่ำสาย พรายร่ายริ้ว
ข้างต้นหลิว ทิวพุด ดุจสนอง
เคยหนุนตัก พักกาย หมายใจปอง
ดั่งได้ครอง จองคู่ ชู้ชื่นชม
หอมไออุ่น กรุ่นกลิ่น ถวิลหา
ท่ามนภา ราตรี ที่สุขสม
ระเริงร่าย ก่ายกอด พรอดภิรมย์
แสนสุขสม พรมหอม ล้อมดวงใจ
ปล่อยหัวใจ ไหลตาม ท่ามสายน้ำ
เก็บจดจำ คำหวาน วันวานไว้
คำออดอ้อน วอนถึง คนซึ้งใจ
อีกเมื่อไร ใดหนอ ได้พบพาน
1 สิงหาคม 2552 20:33 น.
ปรางทิพย์
ฝืนสนุก
แม้จะทุกข์รุกเร้าเศร้าเพียงไหน
มิเคยบอกออกปากจากหัวใจ
เสมือนให้ได้ยิ้มอิ่มในทรวง
ฝืนทั้งรู้
เขาเจ้าชู้คู่มากยากห่วงหวง
ขีดเส้นวงคงสิทธิ์ห้ามคิดทวง
จนเลยล่วงช่วงหวานกลับบานปลาย
ฝืนกลืนกล้ำ
เหมือนจะย้ำช้ำนักรักที่หมาย
ต้องเก็บกดทดท้อขอผ่อนคลาย
หวังเรื่องร้ายกลายแก้แท้ฝันไป
ฝืนทนรัก
แม้ประจักษ์ภักดิ์เพียงมิเคียงใกล้
หลงคำหวานปานหยดรดหัวใจ
หวังแค่ให้ไถ่ถอนสอนใจตน
ฝืนรอถาม
บอกใจความตามถ้อยร้อยเล่ห์ล้น
คำตอบคือซื่อไปใช่ไหมคน
จิตใจหม่นปนลวงทวงถามมา
ฝืนจำพราก
แผลที่ฝากมากแล้วแก้วพี่จ๋า
ทั้งฉีกขาดหวาดกลัวทั่วกายา
อนิจจาคราปลงสงสารใจ
หน้าส่วนตัว
1797
