26 ธันวาคม 2552 22:42 น.
ปรางทิพย์
เหมันต์ครวญหวนกรายสายลมหนาว
เมฆหมอกขาวราวม่านสุดทานไหว
ยามเหว่ว้าอาวรณ์ทอดถอนใจ
มีบ้างไหมใครพร้อมถนอมปราง
ม่านหมอกกั้นคั่นหม่นดังคนเหงา
บดบังเงาเคล้าโศกวิโยคร้าง
ยามหมดรักผลักไสหัวใจคราง
จึงทิ้งขว้างหมางเมินสุดเกินทน
มองต้นหลิวปลิวไกวฤทัยหมอง
ภาพเธอสองครองคู่ดูสับสน
เจ็บแสนเจ็บ...เก็บไว้ในกมล
อยากหลีกพ้นหม่นท้อทรมาน
โอ้รักเอ๋ยเคยชิดสนิทใกล้
เหตุไฉนไยเขาจึงเฝ้าผลาญ
ยื่นความช้ำย้ำเตือนดังเลือนกาล
ลืมวันวานหวานชื่นให้ขื่นตรม
จำหลบลี้หนีไกลอย่างไร้ฝัน
อย่าห่วงวันผันแปรแม้ขื่นขม
มิคิดโกรธโทษใครให้ระทม
หากสาสมถมทับดังลับลา
หลายวันคืนฝืนข่มตรอมตรมเศร้า
ดูอับเฉาเงาร้างอย่างโหยหา
สายสวาทขาดสิ้นรินน้ำตา
ร้าวอุราคราจบมิพบใคร
19 ธันวาคม 2552 16:15 น.
ปรางทิพย์
แว่วเสียงขิมปริ่มว่าน้ำตาไหล
ดังร่ำไห้ใจร้าวเมื่อคราวฝืน
ความหวังล่มจมหายมลายครืน
สุดจะขืนยืนท้อต่อชะตา
บทบรรเลงเพลงเหงาเศร้าวิโยค
ในคืนโศกโชคร้ายหมายไขว่คว้า
ฤากรรมเก่าเฝ้ารอนกลับย้อนมา
โอ้ใจข้าฯ ล้านักจักต้องทน
หยาดน้ำค้างพร่างพรมระทมหนาว
ทุกย่างก้าวราวลับแลสับสน
ให้คับแค้นแน่นหนักหักกมล
แม้ดิ้นรนค้นหาเหว่ว้าใจ
ดุจคมมีดกรีดกดสลดนัก
สัญญารักหักคว้างร้างหวั่นไหว
วันวานจบกลบสิ้นถวิลไย
ยากฝืนใจให้เหมือนเชือดเฉือนกัน
เหม่อมองฟ้าครานี้มีจันทร์เสี้ยว
เห็นรีเรียวเหลียวมองให้หมองขวัญ
ท้อกายใจไร้หวังประดังกัน
กว่าถึงวันฝันท้อทรมาน
หลายเดือนปีที่สู้ดูถดถอย
คอยหนอคอย...รอยเงาดุจเผาผลาญ
เป็นบทเรียนเวียนวนของคนพาล
ใจแหลกลาญนานแล้วไม่แคล้วตรม
ยามสิ้นหวังฟังเพลงบรรเลงเศร้า
เสียงคละเคล้าเว้าวอนซ่อนขื่นขม
หยาดน้ำตาพารินจินต์ระทม
จำต้องข่มก้มหน้ายอมฟ้าดิน
กว่าจะถึงซึ่งวันเคยฝันไว้
รักที่ใช่ได้ชมสมถวิล
อยากขอคำย้ำรักสลักจินต์
จะโบยบินยินเสียงอยู่เคียงครอง
12 ธันวาคม 2552 18:53 น.
ปรางทิพย์
เสียงหวีดหวิวพลิ้วพรมด้วยลมหนาว
มากเรื่องราวคราวขมสุดข่มไหว
ดุจใยบางขวางคั่นกั้นหัวใจ
กลับสดใสได้สบพบคนดี
หนาวนักเอยเคยแนบแอบคิดถึง
เพียงคนหนึ่งซึ่งไกลในวิถี
เอื้ออาทรวอนเว้าเคล้าชีวี
ด้วยไมตรีที่มอบปลอบจำนรรจ์
แม้กายสองต้องห่างอยู่อย่างนี้
อุ่นใจที่มีรักจักปลอบขวัญ
ความหวานล้ำย้ำเตือนอย่าเลือนกัน
ขอยึดมั่นฝันซึ้งถึงวันวาย
เสียงบรรเลงเพลงพิณถวิลหา
ข้ามขอบฟ้ามาฝากมากความหมาย
เสมือนถ้อยร้อยเรียงอยู่เคียงกาย
เศร้าสลายคลายทุกข์พบสุขแทน
รู้บ้างไหมใครหนอเฝ้าพ้อหวง
วันคืนล่วงห่วงหาคราไกลแสน
ฝากลมหนาวผ่าวรดจรดแดน
ถึงกลางแกนแก่นจิตสนิทนาน
จูบประทับกับใจมิให้ท้อ
รอเถิดรอ...ขอเพียงสำเนียงหวาน
แทนคิดถึงตรึงฝันนิรันดร์กาล
หวังกลอนกานท์สานคล้องรักสองเรา
5 ธันวาคม 2552 20:29 น.
ปรางทิพย์
วอนสายลมพรมพัดสะบัดพลิ้ว
หอบรักปลิวลิ่วถึงหนึ่งในฝัน
ยามห่างไกลใจนวลครวญผูกพัน
นิจนิรันดร์ฟันฝ่าอย่างท้าทาย
ดอกโมกโชยโรยกลิ่นระรินหอม
ดั่งถนอมพร้อมฝากมากความหมาย
เรไรหรีดกรีดเสียงสำเนียงกาย
ถักทอสายปลายรุ้งจรุงไกล
ฝากห่วงใยไปวางไว้ข้างหมอน
ยามหนุนนอนตอนฝันอย่าหวั่นไหว
ราตรีหนาวยาวนานซ่านทรวงใน
ใจแนบใจไม่ห่างและร้างลา
ฝากแววตาคราอ้อนแสนอ่อนหวาน
ร้อยกลอนกานท์สานใจใฝ่ฝันหา
ด้วยความรักภักดิ์ไว้ในอุรา
ข้ามขอบฟ้ามาแอบแนบคะนึง
โอ้ลมหนาวผ่าวแผ่วแว่วกระซิบ
ดาวกระพริบวิบแสงแรงคิดถึง
ในอ้อมกอดพรอดกรุ่นไออุ่นตรึง
แสนสุดซึ้งหนึ่งนี้ฤดีคราง
เมื่อดวงใจในรักจักเปิดเผย
ยามชิดเชยเปรยไว้มิให้หมาง
ท่ามเหว่ว้าคราก่อนแอบซ่อนพลาง
จำหยุดวางสร้างฝันวันเป็นจริง
เสน่หาอาวรณ์ฤาอ่อนไหว
เหตุไฉนไยวอนออดอ้อนหญิง
ถ้อยลำนำคำรักหวังพักพิง
มิเกรงกริ่งสิ่งใดเก็บใจคอย
ทวิฝันขวัญรับสดับเสริม
ถักทอเพิ่มเติมเข้ามิเหงาหงอย
เป็นพลังหวังหนุนเกื้อจุนกลอย
ใจดวงน้อยลอยอยู่เป็นคู่เคียง
หน้าส่วนตัว
1816
