30 มกราคม 2553 20:25 น.
ปรางทิพย์
ท่ามทิวาราตรีที่ขื่นขม
คลื่นถล่มลมแรงดั่งแกล้งฟ้า
เสียงฝนซัดพัดหอบรอบชายคา
หยาดน้ำตาครารินถวิลตาม
นอกหน้าต่างครางครวญดุจหวนไห้
พายุไกลไล่ฝนมาล้นหลาม
ลมกระแทกแทรกโหมเสียงโครมคราม
สุดครั่นคร้ามยามเปลี่ยวแสนเดียวดาย
ฟ้ามืดมนหม่นหมองร่ำร้องถาม
ไยก้าวข้ามความรักหักสลาย
ทิ้งน้องน้อยคอยเฝ้าเหงาใจกาย
ไร้จุดหมายคล้ายลบจบสิ้นกัน
มองกิ่งไผ่ไกวแกว่งแข่งลมฝน
ยามทุกข์ทนหนทางระหว่างฝัน
คนเคียงข้างร้างฝืนท่ามคืนวัน
ขาดสะบั้นสัญญามาเปลี่ยนแปลง
ดวงระวีที่ซับรับฟ้าสาง
หยาดน้ำค้างพร่างพรูรอสู้แสง
ปล่อยความฝันอันโหยยามโรยแรง
ให้มันแล้งแห้งหายกับสายลม
ดอกไผ่บานลานรักจักเงียบเหงา
เคยแนบเนาว์เงาเลือนเหมือนทุกข์ถม
พายุใจไยหวนรวนระทม
ฤาสาสมตรมจินต์จนสิ้นใจ
23 มกราคม 2553 16:29 น.
ปรางทิพย์
มองสายรุ้งพุ่งพาดวาดขอบฟ้า
สุดสายตาคราห่างต่างวิถี
ดุจชีวิตจิตคว้าหาเสรี
หลายเดือนปีที่ด้นค้นตำนาน
แสงอรุณกรุ่นไอไล้หมอกฝน
ดั่งต้องมนต์ยลเยือนเลือนสถาน
หมู่นกกาหากินทั่วถิ่นกาล
คงมินานผ่านไปให้คำนึง
บทรักหวนชวนชื่นในคืนหนาว
ร้อนผะผ่าวคราวรัดสัมผัสซึ้ง
พิศวาสปรารถนาแสนตราตรึง
สุดคะนึงถึงรสทุกบทตอน
ฝากจุมพิศชิดสายที่ปลายรุ้ง
อีกโค้งคุ้งมุ่งฝันบรรจถรณ์
ถึงคนไกลไว้เตือนยามเคลื่อนจร
ห่วงอาทรวอนหวังสุดฝังใจ
เสียงกระซิบทิพย์ฝากอีกฟากฟ้า
จากขวัญตาว่ารักมิผลักไส
ในอ้อมแขนแสนอุ่นกรุ่นละมัย
มิมีใครไหนเลยร่วมเชยปราง
ณ สุดสายปลายรุ้งมุ่งสู่ฝัน
นับรอวันฟันฝ่ากล้าสะสาง
ใจสองใจ...ใกล้ชิดสนิทวาง
เพียงฟ้ากว้างขวางเราเท่านั้นเอง
16 มกราคม 2553 01:42 น.
ปรางทิพย์
ผีเสื้อผินบินผ่านลานดอกไม้
เฝ้าโลมไล้ไล่เรียงเคียงเกสร
สูดกลิ่นหอมดอมดมภิรมย์วอน
สุดจะถอนจรจากจำพรากลา
เจ้านกไพรไซร้ขนบนรังหวง
สลัดท่วงช่วงหางพลางเหลียวหา
มองหนอนน้อยค่อยคืบกระดืบมา
ชั่วพริบตาคว้าจิกพลิกจงอย
สายธารใสไหลเรื่อยลมเฉื่อยฉิว
ดอกหญ้าปลิวพลิ้วพัดสบัดฝอย
ท่ามพฤษาวารีระวีลอย
จนบ่ายคล้อยคอยชมสุขสมใจ
วันเราสองท่องเที่ยวเดินเกี่ยวก้อย
ร่วมเรียงร้อยถ้อยกานท์ผสานใส
ถักทอฝันวันหมายสื่อสายใย
แม้ยามไกลใช่ร้างห่างสัมพันธ์
เสียงกอไผ่ไหวเบียดดังเสียดสี
ดุจวจีพี่มอบคอยปลอบขวัญ
ยามอ่อนแอแพ้พ่ายร่ายจำนรรจ์
ร่วมฝ่าฟันหันสู้อย่างคู่ควร
จงจดจำคำมั่นสัญญารัก
พี่ฟูมฟักพักใจคราไห้หวน
จะสานก่อต่อเติมเสริมเนื้อนวล
ณ กลางสวนมวลพฤกษ์จารึกรอย
3 มกราคม 2553 13:46 น.
ปรางทิพย์
สายลมหนาวโบกพลิ้ว ทิวสน
เลยผ่านแนวใบจน หม่นเศร้า
ฤาเพียงแค่ยอมทน ฟันฝ่า
เรียมร่ายหมายรอเฝ้า เท่านั้นดังฝัน...ฯ
หิมะพราวขาวปลอดจากยอดสน
ท้องฟ้าหม่นปนเทาให้เหงาหงอย
หนาวแสนหนาว...ร้าวเหมือนรักเลื่อนลอย
ใจดวงน้อยพลอยท้อต่อชะตา
มองปุยขาวพราวผลอยลิ่วลอยคว้าง
ดุจเวิ้งว้างร้างใจสุดไขว่คว้า
รสสวาทบาดจินต์สิ้นมายา
อนิจจาคราไกลไยระทม
ขอบฟ้ากว้างห่างไกลไห้โศกศัลย์
ทวิฝันวันเก่าเฝ้าขื่นขม
ดังม่านหมอกยอกนักยามรักตรม
จำใจข่มก้มหน้าขอลากานต์
สายลมหนาวราวเป็นเช่นคนเหงา
พัดหอบเอาเงาพรากยากประสาน
ยะเยือกเย็นเข็ญใจไร้วันวาน
ฤาอีกนานผ่านพ้นกมลวาย
ท่ามสายลมพรมพัดสบัดหา
หยาดน้ำตาครารินสิ้นความหมาย
กอดตัวเองเวงวังแทบคลั่งตาย
ใจสลายกายช้ำระกำทรวง
เหม่อมองฟ้าคราหม่นพ้นความฝัน
ต้องหนาวสั่นวันใหม่ฤทัยหวง
รักแสนรัก...หักลามิกล้าทวง
จงอย่าห่วงลวงปรางดั่งนางครวญ
ลมหนาวโชยผ่าวท้อ หนอใจ
เรียมคร่ำครวญถึงใคร หนึ่งนั้น
เคยเคียงคู่จรไกล เปรยฝาก
หมายข่มเหงาใจคั้น จากนี้จางหาย.....
26 ธันวาคม 2552 22:42 น.
ปรางทิพย์
เหมันต์ครวญหวนกรายสายลมหนาว
เมฆหมอกขาวราวม่านสุดทานไหว
ยามเหว่ว้าอาวรณ์ทอดถอนใจ
มีบ้างไหมใครพร้อมถนอมปราง
ม่านหมอกกั้นคั่นหม่นดังคนเหงา
บดบังเงาเคล้าโศกวิโยคร้าง
ยามหมดรักผลักไสหัวใจคราง
จึงทิ้งขว้างหมางเมินสุดเกินทน
มองต้นหลิวปลิวไกวฤทัยหมอง
ภาพเธอสองครองคู่ดูสับสน
เจ็บแสนเจ็บ...เก็บไว้ในกมล
อยากหลีกพ้นหม่นท้อทรมาน
โอ้รักเอ๋ยเคยชิดสนิทใกล้
เหตุไฉนไยเขาจึงเฝ้าผลาญ
ยื่นความช้ำย้ำเตือนดังเลือนกาล
ลืมวันวานหวานชื่นให้ขื่นตรม
จำหลบลี้หนีไกลอย่างไร้ฝัน
อย่าห่วงวันผันแปรแม้ขื่นขม
มิคิดโกรธโทษใครให้ระทม
หากสาสมถมทับดังลับลา
หลายวันคืนฝืนข่มตรอมตรมเศร้า
ดูอับเฉาเงาร้างอย่างโหยหา
สายสวาทขาดสิ้นรินน้ำตา
ร้าวอุราคราจบมิพบใคร
หน้าส่วนตัว
3666
