ความทรงจำกับอุดมการณ์สีจางๆ..

ประภัสสุทธ

จะมีแดดออกวันฝนตกหรือไม่ก็ตาม ใต้ร่มไม้มุมตึกสีหม่นที่บานเกล็ดไม่ครบหน้า ความเคลื่อนไหวของผู้คนที่นั่นก็ยังเดินไป..หลายวันวันก่อน ต้นไม้หน้าลานชนพ.ล้มลงด้วยแรงลมฝนห่าใหญ่ มีผู้คนบ่นถึงสนามแข่งบอลที่ได้เคยลงเตะ บ้างก็ว่าโอลด์แทร็ฟฟอร์ดแห่งชนพ. บ้างก็ว่าแอนด์ฟิลด์ และแล้วการพูดคุยอย่างจริงจังถึงต้นไม้ที่ล้มทับสนามบอลของพวกเขาก็เริ่มขึ้น หลายวันต่อมาเมื่อพลบค่ำที่มีแสงสีส้มริมทางส่องสลัวทาบแนวพุ่มไม้และกลุ่มคนทมัดทแมง ไม้กรุงท่อนใหญ่ถูกเลื่อยตัดอย่างเมามันด้วยกลุ่มชายหนุ่ม 5-6 คน มีเสียงพูดคุยกันถึงเรี่ยวแรงงานที่จะมาตัดไม้ เพราะพวกเขาตัดได้เพียงส่วนปลายต้นเท่านั้น คงจับกลุ่มนั่งทอดขามองดูโคนต้นที่เหลืออย่างเจ็บใจ...อากาศสีดำคืบคลุมเวิ้งฟ้าจนจุดแสงเล็กๆปรากฏระยิบอยู่ไกลๆ ลานดินที่มีกลุ่มคนนั่งและต้นไม้ล้ม ไม่มีใครเหลืออยู่แล้ว..ค่ำนี้ดาวคงรอให้ตะวันคล้อยขึ้นทางตะวันออกเพื่อจะผ่านพบกับเช้าสดใส...
                  เหล่านี้อาจเป็นเรื่องที่เจนความรู้สึก คุ้นเคยตาในหมู่คนที่เวียนผ่านเข้ามาและนั่งลงบนม้าหินอ่อนตัวเขื่องใต้ร่มยอป่า หรือไม่ก็ดินแดงลานหน้าชมรมที่ทอดต้อนรับฝ่าเท้าหลายร้อยคู่ย่ำย่างไปมาตั้งแต่อดีตผ่านมาถึงปัจจุบัน ซึ่งมันรับรู้ว่าผู้คนเหล่านี้เคยทำอะไรไปบ้าง..และยังดำเนินไปอย่างสม่ำเสมอ แม้เวลาจะเปลี่ยนแปลงอุดมการณ์บางอย่างในตัวเขาเหล่านั้น แต่ว่าสิ่งหนึ่งที่ยังมั่นคงอยู่ในจิตสำนึกของพวกเขาตลอดเวลาก็คือ...มิตรภาพกับรอยยิ้ม