ฉันเป็นเด็กเก็บกลอน นั่งนั่งนอนนอนอยู่ข้างถนน เสื้อขาดฐานะอับจน แต่มีสุขล้นเพราะฉันรวยกลอน ฉันไม่ใช่ขอทาน แต่ไม่มีบ้านมีเพียงคำสอน แค่มองทุกอย่างเป็นกลอน คิดเป็นอักษรบรรจงร้อยเรียง ฉันมีดาวเต็มฟ้า แหงนมองเต็มตายามดึกไร้เสียง มีเพียงแค่แสงตะเกียง ส่องคลอเคล้าเคียงกระดาษปากกา.