5 กุมภาพันธ์ 2551 13:02 น.

ภูเวียง..

จะนอนคืนค้างค่ำ เมื่อตาวันต่ำที่ป่าเขียว
มีหมอนกับเสื่อผืนเดียว กับใบไม้เหี่ยวเกลื่อนดิน
นอนฟังเสียงกรอบแกรบ กับเสียงแหบจิ้งหรีดใต้หิน
น้ำค้างหยดยังได้ยิน ปล่อยว่างทั้งสิ้นทุกสิ่ง
ทบทวนความอยากและทางเดิน อันใดหนักเกินก็ขว้างทิ้ง
ค้นหาตัวตนที่แท้จริง เอาป่าอิงพิงพักใจ
อ้อยอิ่งเหมือนแดดสาย ตื่นสบายใต้ฟ้าใส
เริ่มต้นกับวันใหม่ เป็นอีกใครอีกคน
เมื่อตาวันต่ำที่สันภู จะกลับสู่ความสับสน
หากเดือนหงายในเมืองคนจน จะมาหลุดพ้นที่ภูเวียง