20 กุมภาพันธ์ 2549 11:32 น.
ประภัสสุทธ
เย็นย่ำบนหนทางดินชื้น
ใกล้ค่ำตอนกลางคืนเกือบหนาว
กวาดตาตามถนนทอดยาว
เห็นเพียงความว่างเปล่าเปลี่ยวเงา
หญิงชายยืนอยู่หว่างกลางพื้น
ถ้อยคำโยนหยิบยื่นปราศัย
เนิ่นนานคนทั้งสองจากไป
ทิ้งรอยรองเท้าไว้เปรอะดิน
คนแล้วและคนเล่าจากมา
ต่างเบียดเหยียบดินหนาแฉะน้ำ
เหยียบลงจนดินยุบซ้ำซ้ำ
ก้าวพ้นจนดินต่ำย้ำรอย
20 กุมภาพันธ์ 2549 11:09 น.
ประภัสสุทธ
บอกฉันในความคิดที่สับสน
มีโลกและผู้คนอยู่บ้างไหม
ฉันเห็นแต่กระดาษปลิวลอยไป
ท่ามกลางความเคลื่อนไหวไร้ตัวตน
บอกฉันในความคิดที่สับสน
คำกล่าวอันโสมมมีใช่ไหม
สาดโคลนโยนความกันเรื่องจัญไร
คือเหตุแห่งวิสัยทุกทุกคน
บอกฉันในความคิดที่สับสน
คนรวยกับคนจนต่างกันไหม
มากเงินเขาว่ารวยหรืออย่างไร
ต่ำต้อยคนทั่วไปเขาเรียกจน
บอกฉันในความคิดที่สับสน
บทบาทของตัวตนฉันอยู่ไหน
ร่ำเรียนเช้ายันค่ำเส็งเคร็งไป
หนังสือถือแกว่งไกวพลิกไปมา
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟประภัสสุทธ
หน้าส่วนตัว
1580
