8 กุมภาพันธ์ 2548 04:19 น.
ประภัสสุทธ
ไอน้ำเกิดฝ้าลบเลือน
หน้าร้อนเริ่มเยือนหน้าหนาว
เหมันต์ส่งท้ายสิ้นคราว
ธารน้ำพริบพราวรอกรัว
ยังสิ่งซาบซึ้งซึ่งสุข
กลบเกลื่อนซึ่งทุกข์สะซาง
ตระเตรียมความรักใส่วาง
ปลูกลงกระถางหัวใจ
เทศกาลปลูกต้นความรัก
ใส่ปุ๋ยเก็บกักดอกผล
รดน้ำมั่นเพียรอดทน
แม้แดดลมฝนท้าทาย
วาเลน-ไทน์นี้สื่อถึง
รู้รักแล้วจึงรักษ์ไว้
หากเลิกลารักสิ้นไป
ระลึกตรึกไตร่ใยดี
จงสร้างความรักให้มั่น
ใช่เพียงวาเลน-ไทน์นี้
หากแต่ควรทำทั้งปี
เพื่อสุขมั่งมีแก่ใจ
5 กุมภาพันธ์ 2548 22:47 น.
ประภัสสุทธ
ฟังเสียงรู้เพียงสิ้นหวัง
บอกกล่าวภวังค์พบเห็น
ครั้งเคยผ่านเคราะห์รำเค็ญ
รอดเว้นความตายวายวาง
ยินเสียงคลื่นซัดขอบฝั่ง
โถมทั่งประทะหายสิ้น
สิ้นเสียงสงบพบยิน
กองทุกข์..กรุ่นกลิ่น..โศกา
ต่างเหลือเหลือต่างร่างกาย
เกลื่อนศพคนตายนับหลาย
บ้านเคยอาศัยวอดวาย
ร่ำไห้..ใจหาย..อาดูร
ดวงใจไหลหลั่งล้นมา
ซับหยาดน้ำตาหลั่งไหล
โถมยิ่งคลื่นใหญ่นำภัย
ร่วมรัก..อาลัย..อาวรณ์
5 กุมภาพันธ์ 2548 22:32 น.
ประภัสสุทธ
ตัวกูชาวนาอดยากคนหนึ่ง
กินข้าวเหนียวนึ่งนานมามานาน
ถึงยามทำนาเกี่ยวข้าวลงลาน
กูแค่คนงานรับจ้างเขากิน
เขามาสัญญาขอร้องวิงวอน
สบายแน่นอนหากเลือกพวกเขา
มาจนป่านนี้ป่านนี้สิ้นเงา
กลายเป็นคนเขลาเพราะเราชาวนา
ผ่านมาช้านานผ่านวันผ่านไป
รอคอยวันไหนเขาจะมาหา
ชีวิตรับจ้างเรื่อยไป..เรื่อยมา
หวังเพียงสัญญาพวกเขาอาจลืม..
มันไปได้ดีลืมกูข้างหลัง
ครั้งเคยรับฟังฝากฝั่งปัญหา
คือวัวลืมตีนมันผิดดอกหนา
กูนี่ ชาวนา แช่งด่า แช่งมึง....
... ตื่นเช้าเดินดุ่มมุ่งสู่ชายป่า
ออกเก็บหาหญ้าหาแหย้ขุดหนู
ตกเย็นพลบค่ำหิ้วของพรั่งพรู
ซ้ำซากเป็นอยู่ตราบสิ้นหายใจ.... ..