16 กรกฎาคม 2547 17:30 น.
ประภัสสุทธ
อันความทุกข์เกิดจากเหตุใดหนอ
เกิดจากความไม่เพียงพอหรือไฉน
หรือเกิดจากความต้องการของจิตใจ
เกิดจากเธอผู้จากไปไม่หวลคืน
กอดความทุกข์เดียวดายนับจากนี้
ค่ำคงมีความเงียบเหงาอยู่เคียงข้าง
อยู่กับความสันโดษและอ้างว้าง
ค่ำครวญบ้างกับความเศร้าที่มาเยือน
เธอผู้มาและผ่านไปเมื่อค่ำนั้น
เธอเก็บเอาความฝันที่ทอไว้
เหลือไว้เพียงความทุกข์ที่ฝั่งใจ
อยู่ในร่างเคลื่อนไหวไร้วิญญาณ
ไม่อยากลืมความทรงจำที่เคยมี
ความรู้สึกดีดีที่เคยให้
แต่จะรังให้เกิดความทุกข์ใจ
ลบเลือนไปแล้วหลั่งไหลเถิดน้ำตา
14 กรกฎาคม 2547 13:02 น.
ประภัสสุทธ
ให้ความรักกำลังใจและความหวัง
ให้พลังให้ต่อสู้สู่วันใหม่
ให้ชีวิตให้แนวทางให้ตั้งใจ
ให้ก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคง
ดั่งดอกไม้ที่ผลิใบสู่วัยกล้า
ต้องฟันฝ่าสิ่งนานาอันแสนเข็ญ
ทำหน้าที่ให้สงบและเยือกเย็น
เป็นดอกไม้ที่ยืนเด่นในพงไพร
หากผิดพลั้งในหน้าที่ของชีวิต
จงเก็บเอามาคิดและเริ่มใหม่
เปลี่ยนคติเปลี่ยนความคิดและจิตใจ
ทางสดใสของวันใหม่จะเข้ามา
จงรักษาความดีให้คงเดิม
เป็นดั่งเกลือที่เพิ่มเติมความเค็มไว้
เพียงหยุดยั้งความชั่วให้ปราชัย
ก้าวสู่ทางอันสดใสอย่างมั่นคง