การศึกษาไทย ไปถูกทางแล้วเหรอ!!!!

ประพันธ์ วารสารศิลป์

บางคนอาจจะสงสัยว่า ผมเขียนบทความนี้ทำไม เพราะเท่าที่เห็นคนที่ประกอบอาชีพในสายงานที่ตัวเองเรียนมาก้อประสบความสำเร็จดี มีงานมีเงิน (นั่นเป็นแค่มุมหนึ่งที่เห็นเท่านั้น) หากเราลองมองอีกมุมนึงเราจะพบอะไรหลายๆอย่าง

     อย่างเช่นเรื่องของแผนพัฒนาเศรษฐกิจฉบับ พ.ศ. 2504 ที่สนับสนุนเกษตรให้ทำการปลูกพืชเชิงเดี่ยว ให้มีความชำนาญในการปลูกพืชนั้นๆ และให้มีผลผลิตเพื่อเศรษฐกิจ ทำให้ร่ำรวย(เขาเคยพูดไว้) แต่ที่ผ่านมานั้นไม่เป็นไปตามที่ตั้งไว้เลย

     ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา แผนพัฒนาเศรษฐกิจฉบับนี้ได้สร้างปัญหาต่างๆ นานับประการให้เกษตรกร ทั้งปัญหาหนี้สิน พืชที่ปลูกไม่ได้กิน ที่กินไม่ได้ปลูก นอกจากนี้ ยังมีปัญหาสิ่งแวดล้อมอีก โดยเฉพาะเรื่องการสนับสนุนให้มีการใช้ยาฆ่าแมลง และปุ๋ยเคมี ที่เป็นตัวการสำคัญให้ดินเสีย น้ำเสีย 

     ซึ่งปัจจุบันเราได้มีการพยายามที่จะปรับปรุงในเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเป็นการหันเข้าหาเกษตรธรรมชาติ การทำเกษตรอินทรี หรือการทำวรรณเกษตร แต่สิ่งเหล่านี้ก้อยังเป็นส่วนน้อย แต่ก้อเป็นแนวทางที่ดีในการเปลี่ยนแปลง

     บางคนที่ฟังถึงจุดนี้ อาจจะคิดว่าไม่เกี่ยวกะตัวเอง เพราะไงๆ ฉันก้อไม่ใช่เกษตรกร ถ้าคิดแบบนี้นะคุณคิดผิดแล้ว เพราะอะไรน่ะเหรอ ก้อเพราะว่า ทุกวันนี้พ่อแม่คุณ หรือแม้แต่ตัวคุณเอง ก้อกำลังเป็นเกษตรที่ปลูกพืชเชิงเดี่ยว ให้ลูกๆ ทำอะไรๆ ได้แค่อย่างเดียว ถ้าตกงานไปก้อทำอะไรไม่ได้เลย

     ทุกวันนี้สังคมการศึกษามีแต่การแข่งขันเพื่อที่ตังเองจะได้ไปถึงจุดสูงสุด ไม่เคยมองลงมาว่า เราเคยเหยียบหัวใครต่อใครมาบ้าง และเป็นอย่างนี้จนเป็นวงจร เมื่อก่อนมหาวิทยาลัยเป็นแหล่งสำหรับสร้างคน แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นโรงงานผลิตชิ้นส่วนฟันเฟืองของอุตาสหกรรม ของทุนนิยม ที่ขับเคลื่อนไปด้วยการเอารัดเอาเปรียบประชาชน

     ที่เขียนบทความนี้ก้อไม่ได้มุ่งร้ายหรือจะกล่าวร้ายใคร แค่อยากให้ฉุดคิดบ้างว่า การเรียน และการดำเนินชีวิตที่ผ่านๆ มานั้น เราทำอย่างไร และทำปัญหาให้ใครต่อใครบ้าง..... และเราจะช่วยกันพัฒนาสังคมได้อย่างไร


.......ติดตามภาค 2 ได้เร็วๆ นี้นะครับ