24 พฤศจิกายน 2549 10:34 น.
บ่ะก้วยเตด
เพราะเรา..ไม่ได้วิเศษ..วิโส..มาจากไหน
ก็ร่ำไห้..ฟูมฟาย..ได้ซินะ...
จะเก็บกลั้นทำไม..ล่ะน้ำตา...
ปล่อยให้พลั่งพรูออกมา..รักษาใจ...
เพราะเรา..หาใช่..เจ้าหญิง...
ดูเหมือน..ในทุก ๆ สิ่ง..ไม่ใช่เรื่องง่าย-ง่าย
มีทุกข์...มีร้อน..ต้องผ่อนคลาย...
อย่าเก็บกลืนเอาไว้..คอยทำร้ายตัวเอง...
เพราะเรา..หาใช่..เทวดา...
จึงยังรู้สึก..เจ็บปร่า..ถ้าถูกเขาข่มเหง...
มีสุข..มีทุกข์..มีครื้นเครง...
เป็นคนเก่ง..คนดี..ใช่จะไม่มีน้ำตา...
เพราะเรา..ก็แค่คน...
มีสับสน..มีเศร้าซึม..มีเหว่ว้า..
อย่าไปถือ..โทษโกรธพาล..กาลเวลา...
ให้รู้สึก..ไร้ค่า..ทำไม...
เพราะเรา..คือเรา...
จะหวังอย่างใครเขา..คงไม่ได้...
ขอแค่รู้..อยู่เสมอ..ว่า..ฉันเป็นใคร...
มองเห็นค่าของตัวเองไว้...เป็นพอ...
**กำลังใจเล็ก-เล็ก จากบ่ะก้วยเตดค่ะ**
23 พฤศจิกายน 2549 17:45 น.
บ่ะก้วยเตด
ให้แดดิ้น..สิ้นใจ..ไปตรงหน้า
เขาจะมองเห็นค่า..เธอบ้างมั๊ย...
ต่อให้น้ำตาเธอหลั่ง..ใจพังทะลาย...
รึจะรั้งใครไว้ได้...คงไม่มี..
ปาดน้ำตา..หยดสุดท้าย...........
จงอย่าทำร้าย..ตัวเอง..อยู่อย่างนี้.....
เขาไม่รัก..รึควรง้อ..พอเสียที..
รักษ์ศักดิ์ศรี..ไว้ดีกว่า..น่าภูมิใจ...
18 พฤศจิกายน 2549 09:50 น.
บ่ะก้วยเตด
เหตุผลของเธอมากมายนัก.....
จนฉันไม่อยากเข้าไปใกล้-ใกล้...
เหมือนเธอหวงเวลา..ของเธอซะมากมาย...
เอาไว้ใช้..แค่ในวงชีวิตเธอ..
ฉันทำได้..แค่ถอยออกมา...
ด้วยความรู้สึกเจ็บปร่าเสมอ.....
ต่อให้หลับตาทั้งสองข้าง..
ก็ยังมองเห็นใยบาง-บางในตัวเธอ..
ไม่ให้เพ้อ..เผลอฝัน..คอยกั้นกลาง..
วันนี้ความรู้สึกที่มี่..อาจจะน้อยลงไป...
ที่เหลืออยู่ภายใน...มีเพียงแค่ความอ้างว้าง...
แค่เธอฉุดรั้งกันขึ้นมา..แต่ทว่า..ไปไม่ถึงปลายทาง...
แอบอุ่นได้แค่ความเปล่าร้าง..เดียวดาย....
14 พฤศจิกายน 2549 08:08 น.
บ่ะก้วยเตด
เป็น....ความผิด..ของฉัน..กระนั้นหรือ...
คน......เคยซื่อ..มากลับกลาย..คลายรักผัน...
ดี.........เท่าไร..ที่ไม่ขวาง..ทางสัมพันธ์..
ไม่.......กีดกัน..มาเป็นมาร..ผลาญชีวี..
ได้.......สละแล้วสิทธิ์...ความคิดถึง....
ก็..........จะซึ้ง..อยู่ใย..ให้เสื่อมศรี......
ไม่........ขอแคร์..แม้จะด่า..ว่ากากี.....
เป็น......คนดี..ไม่ได้..ก็ไม่เป็น.........
13 พฤศจิกายน 2549 10:07 น.
บ่ะก้วยเตด
อย่าถามฉันเลยว่าเป็นอะไร.
ที่เห็นเงียบหายไปแบบนั้น....
....ก็แค่...อยากหยุดพักใจ..ซักวัน...
นั่นเพราะฉัน....ไม่มีความสำคัญพอที่จะเปลี่ยนใคร...
.................................................
ที่ทำได้..ก็แค่เปลี่ยนตัวเอง...
และต่อให้เป็นคนเก่งแค่ไหน...
ก็ต้องถอยออกมาก้าวนึง..เมื่อเหนื่อยใจ....
เพราะจะบังคับใครได้...ให้แคร์กัน...
....................................................
ขอไม่ตอบเธอนะ....
ลองสำรวจตัวเองดีกว่า..ว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนั้น...
เพราะว่าคนสองคน..ถ้าคิดจะผูกพันธ์....
ก็ได้แต่หวังว่าสักวัน...เธอจะเรียนรู้กัน..ว่าทำไม....
......................................................
หน้าส่วนตัว
1125
