4 มีนาคม 2546 21:49 น.
บุหงารำไป
เหงาจัง
เธอ...เธอ...คนเดียว
แอ[เหลียวทั้งวัน...
อยากอยู่ใกล้ชิดกัน
นานวันสักที....
สวยขาวนวลผ่อง...
ดุจละอองดอกไม้...
กลิ่นหอมโดนใจ....
อยากได้เด็ดดม...
เรียนอยู่ปีสอง...
แอบมองบ่อยครั้ง...
ยามเธอหันหลัง...
มันฝังแล้วในใจ....
เหมือนรักฝ่ายเดียว....
เธอไม่เหลียวแลมองหา...
ปล่อยฉันเดินไปมา....
ทุกครั้งคราใด....
แสนเศร้าเหลือเกิน....
สุดท้าย...เธอเมินหน้าเฉย...
เหมือนทิ้งฉันไปเลย....
มิสนเชยชม...
ขอบวชแล้วนะ...
เธอมีแล้วจะยิ้มให้ฉันบ้างไหม....
แก่คนนี้อมทุกข์ตรอมใจ...
อยากฝากไว้....สงสารด้วยที....
ดอกไม้ดอกนี้...
บุหงา...ที่หอม...
รำไป...พร้อมยินยอม...
ถูกล้อมด้วยความเหงาตลอดมา....
4 มีนาคม 2546 14:54 น.
บุหงารำไป
ดื้อนักจริงหนอ
ทำไมดื้อจัง
หันหลังทุกเมื่อ
ทำท่าคล้ายเบื่อ
ติดเชื้ออะไร
ถามหน่อยหน้าบึ้ง
ขี้หึงหวั่นไหว
หรือโกรธกับใคร
ถึงได้ดุจัง
รู้ไหมคนนี้
คนที่คาดหวัง
กอดเธอพร้อมพลัง
ฉุดรั้งเต็มทรวง
คนนี้อกว่าง
อยู่กลางยามช่วง
เสาะหาทั้งปวง
คนรักบ่วงใจ
ดูสิทำหยิ่ง
มิทิ้งเชื้อไว้
โปรดทิ้งให้ไกล
หันใกล้ฉันที
ฉันทุกข์เหลือเกิน
ห่างเหินเธอนี้
คิดถึงแรมปี
เดือนยี่อดนอน
สงสารบ้างไหม
คนใกล้เคียงหมอน
หากน้อม...จะวอน
จะสอนให้ดี....
หน้าส่วนตัว
845
