6 เมษายน 2546 20:21 น.
บุรุษแห่งกาฬ
เงา.....
เป็นสิ่งที่หลายคนอาจมองเห็นเพียงผ่าน...ผ่าน...
หากพิจารณาให้ดี...ดี...
เงาอาจเป็นเพื่อนแท้....
ที่เข้าใจเรา...ติดตามเราไปทุกหนทุกแห่ง...
รับรู้ทุกความรู้สึกของเรา...
ลองคิดซิว่า....ถ้าเงาสามารถพูดหรือสื่อความหมายได้...
เงาจะพูดจะบอกอะไรกับเจ้าของ.......
....................................................................................
....................................................................................
....................................................................................
แปลกนะ....ถ้าคนใดสามารถสื่อสารกับเงาได้...
คงเป็นบุคคลที่พิลึกกึกกือที่สุด....
แต่ถ้าเป็นไปได้....
หลายคนในโลกนี้...คงไม่เหงา....
ไม่เศร้า...ไม่รู้สึกว่าถูกทอดทิ้ง...
คงมีความสุขไม่น้อย....กับการมีสิ่งที่สามารถรับรู้....
ทุกทุกอย่างที่เป็นตัวเรา.....
ซึมซับความต้องการ...ความอ่อนแอ...
ธาตุแท้ของมนุษย์...แล้วแสดงออกแต่สิ่งที่ดีดี...
อยากรู้จัง....
ถ้าเงาสามารถถ่ายทอดความรู้สึกภายในได้...
ในขณะที่ภายยนอกแสดงอีกอย่างหนึ่งได้...
จะมีคนดีหลงเหลืออยู่ในโลกนี้บ้างไหม....
ฉันเพียรถามหลายหลายคน....
ถ้าเงาบอกว่า....
ให้เวลาฉันพักผ่อน...เป็นตัวของตัวเอง...
โดยไม่ขึ้นกับเจ้าของ....
แล้วคำตอบที่ได้รับคืออะไร....
คำตอบจากคนใกล้ตัว: คงแปลกดีนะ ถ้าเงาต้องการแบบนั้น....
เราก็คงยอมนะ...แต่ว่า...นั่นคงไม่ใช่สิ่งที่เงาต้องการจริงจริงก็ได้...
เพราะเงาคงซึมซาบความคิด ของเจ้าของ...
จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของเงาไปแล้วก็ได้.........
สำหรับฉัน....ไม่ว่าเงาจะแสดงพฤติกรรมใดใดก็ตาม...
เงาก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต...
ทั้งทุกข์สุข...ฉันมีเงาเป็นเพื่อน...
คล้ายกับว่าฉันมีสองร่าง...
ที่แสดงความรู้สึกเดียวกัน....
อยากให้เงาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตตลอดไป....
6 เมษายน 2546 14:44 น.
บุรุษแห่งกาฬ
ลมแห่งเล่เพทุบายมากมายนัก...
ออกจากปากใช่จากใจส่งไปถึง...
เหมือนกลลวงหลอกหลอนย้อนคำซึ้ง...
เมื่อติดตรึงโซ่ตรวนคร่ำครวญคราง....
พิษแห่งรักปักลงตรงอกซ้ำ....
กลลวงย้ำช้ำใจไม่เหินห่าง....
เที่ยวหลอกล่อพอติดใจหลีกอีกทาง....
จึงอ้างว้างช่างใจดำทำได้ลง...
เพราะหลงลมหลอกลวงห่วงใจนัก
เพราะพิษรักพาลเศร้า...น่าพิศวง...
เพราะเรียบร้อยจึงคิดว่ามั่นคง....
เพราะซื่อตรงต่อเธอไม่เผลอใจ...
บทลงท้ายของความรักที่ยึดมั่น...
กลับเป็นฉันที่ต้องไป....ใช่ไหม...
จบลงแล้วรักนี้ที่หวังไว้....
ทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่ต้องการ.....
5 เมษายน 2546 20:35 น.
บุรุษแห่งกาฬ
คอยเธออยู่...ทุกวัน....ทุกวัน....
ได้แต่คอยอยู่อย่างนั้น...เสมอ...เสมอ....
สมองเริ่มรู้สึก....เบลอ...เบลอ...
เพราะความคิดถึงเธอ...คิดถึงเหลือเกิน...
คอยแล้ว...คอยเล่า...ตั้งแต่เช้าจนบ่าย...
จนค่ำก็ไม่วาย...กลัวห่างเหิน....
คอย...ค้อย...คอย...นานเหลือเกิน...
จะมีใครบังเอิญ....ผ่านเข้ามา...
เราสัญญาจะพบกันในวันนี้...
รอคนดี...จนดึกดื่น...สะอื้นหนักหนา...
คอยร่ำไป....เพราะหัวใจ...เรียกร้องมา....
คอยอีกหน่อยเถอะน่า...เดี๋ยวมาเอง...
รุ่งเช้าของวันใหม่ไม่สดชื่น...
ยังคงยืนตรงที่เดิมด้วยความเซ็ง...
เริ่มร้องไห้อีกแล้วนะ...คนเก่ง...
ฉันผิดเองที่มาคอยเธอ...
เริ่มหลับตาภาวนาให้เราพบ...
เพื่อบรรจบความรักที่พร่ำเพ้อ...
ทุกอย่างขึ้นกับหัวใจเธอ....
ขอเพียงได้พบเจอ...ฉันจะไป...
ความฝันนั้นลางเลือนเหมือนความคิด...
ความหงุดหงิดงงงวยเข้ามาใหม่...
เสียงกระซิบข้างหูบอกรักหมดใจ...
ขออภัยที่ทำให้ต้องรอ...
ฉันผวาโอบกอดเธอด้วยความรัก...
ึความทุกข์หนักหายทันใดทำไมหนอ...
ตอบได้แล้วเพราะคนที่เฝ้ารอ...
อยู่เคล้าคลอเคียงข้าง...ไม่ห่างกาย...
การรอคอยใครสักคนสิ้นสุดแล้ว...
เมื่อดวงแก้วอยู่ใกล้ไม่ห่างหาย...
ขอสัญญาจะไม่ยอมให้จากไกล....
จากหัวใจ...คนที่รัก...และหวงเธอ...
5 เมษายน 2546 19:47 น.
บุรุษแห่งกาฬ
แค่เพียงกระจกแก้ว....บาง...บาง...ที่กั้นระหว่างเรา....
เพราะเพียงคำว่าทิฐิ....เพียงคำสั้น...สั้น...เท่านั้น
ที่ทำให้เธอกับฉัน....ไม่เข้าใจ....
เธอ...เขา...ฉัน...และอีกคน....
ที่ร่วมชะตาชีวิตมาด้วยกันตลอด...ความผูกพัน...มิตรภาพ
จึงเกิดโดยไม่รู้ตัว...ฉันกับเธอ...เรารักกันมาก...
ถ้าไม่เป็นเพราะความเข้าใจผิดในวันนั้น...กระจกแก้วคงไม่ร้าวฉาน...ในวันนี้
ฉันกับเขาแค่ไปพบกันเพียงลำพังเพื่อปรับความเข้าใจกันบางอย่าง...
ฉันบอกเธอให้เข้าใจ....แต่เธอไม่รับฟัง...
กลับไปกับอีกคน...เพียงเพื่อคำว่าประชด....เราจึงขาดจากกัน...
กระจกแก้ว...ที่กั้นหัวใจเรา...กลับทำให้ทุกฝ่ายต้องทรมาน...
ฉันกับเธอรักกัน...เขาและอีกคนก็รักกัน...
กลกามเทพแปลงฤทธิ์ผิดตำแหน่งแล้ว....
สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรสักอย่าง....ลืมไม่ลง...สักที...
เมื่อกระจกแก้ว...ที่แตกต่อเข้าไหม่...
มันก็ยังมองเห็นรอยร้าว...ที่พร้อมจะแตกอีกครั้ง...
แล้ววันหนึ่ง...ทุกคนก็บรรจบกันอีกครั้ง...พร้อมกับ...ความรู้สึกดีดี...
และทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม....
กระจกแก้วบางบาง....
ที่กั้นกลางระหว่างเธอฉัน....
ลดบ้างคงดีกัน...
แล้วหันหน้าเข้าพูดคุย......
5 เมษายน 2546 18:22 น.
บุรุษแห่งกาฬ
แค่เพียงฉันมีเธอ....
หัวใจเผลอเพ้อลุ่มหลง....
แอบรักอย่างมั่นคง....
เพียงเธอ....เพียงเธอ...เพียงเธอ...
ในคืนที่ฟ้ามืด....
มีเธอยึดอยู่เสมอ....
อบอุ่นเมื่อได้เจอ....
นี่ฉันเริ่มเป็นอะไร....
เพียงเธออยู่ข้างข้าง...
ความอ้างว้างเริ่มห่างหาย....
ความทุกข์ก็มลาย...
ความหวั่นไหว...ก็ไม่มี...
เพียงเธอที่ฉันรัก....
ถึงอกหักรับเต็มที่...
ทุกครั้งมองคนดี...
เหมือนเธอมี...ใจตอบมา...
บอกฉัน...เพียงสักครั้ง...
ใจมีหวัง...ดังปรารถนา...
ทุกครั้งเจรจา....
เธอมีค่าอย่างมากมาย...
ลุยรักเลยดีกว่า...
ลองดูน่า...รอไม่ไหว...
พิสูจน์คำจากใจ...
ส่งดอกไม้...ให้ทุกวัน...
สุดที่รักจ๋าจ๊ะ...
มามะ...มาเป็นแฟนฉัน....
เกี่ยวก้อยคล้อยตามกัน...
ผูกสัมพันธ์สวรรค์บนดิน...
แค่เพียงเธอรักฉัน...
จวบตะวันจะดับสิ้น...
มีรักเป็นอาจิณ....
ชีวิตมอบให้เพียงเธอ.....
หน้าส่วนตัว
919
