ปรารถนาแห่งรัก

บุปผาไพร

วันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เธอมานั่งอยู่หน้าระเบียง ในขณะที่เพื่อนๆต่างก็ไปทำกิจกรรมต่างๆยามพักเที่ยงอย่างนี้ ทั้งที่จริงเธอก็มีสิ่งที่จะต้องไปทำเหมือนกันแต่สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นี้มันสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งหมด ถึงแม้มันจะดูเหมือนโง่ก็ตาม ใช่แล้วเธอกำลังแอบมองใครบางคน ใครบางคนที่มีอิทธิพลกับใจของเธออย่างมาก เขาคือวรวุฒิ ผู้ชายที่แสนสุขุมมีเสนห์ ในทุกๆยามเที่ยงหลังรับประทานอาหารจะเป็นอันที่รู้กันของเพื่อนๆว่าเธอจะมานั่งที่หน้าระเบียง เหตุผลที่เธอบอกเพื่อนนะเหรอ เป็นจุดที่ฟังเพลงชัดที่สุด เพราะว่าที่โรงเรียนของเธอทุกเที่ยงจะมีการเปิดเพลงนั่นเอง
   เธอชื่อพาฝัน เธอเป็นเด็กที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง และเธอเป็นเด็กที่มีปัญหาต่างๆที่จะต้องแก้ไขมากมายในชีวิตประจำวัน จึงทำให้เธอดูขรึม และเป็นผู้ใหญ่กว่าคนในวัยเดียวกัน 
  แต่ยังไงก็ตามไม่มีใครหรอกที่จะรู้เหตุผลที่แท้จริงของเธอว่าทำไมเธอถึงมานั่งที่หน้าระเบียงทุกเที่ยง
"พาจ๊ะมานั่งเล่นแถวนี้อีกแล้วนะ........มีอะไรดีนักเหรอ"จินตนาเพื่อนสาวแสนสวยของพาฝันนั่นเอง
"มานั่งเล่นเฉยๆ ลมมันเย็นดีแล้วก็ได้ยินเพลงชัดด้วย"พาฝันตอบอย่างขอไปที
"ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม......คือเราจะเอาเสื้อไปคืนพี่เอ๋"
  พี่เอ๋ของจินตนาก็คือเอกภพนักกีฬาคนหนึ่งของโรงเรียน ซึ่งก็เป็นหนุ่มหน้าตาดีสไตร์แพลย์บอย นอกจากนี่ยังเป็นคู่แข่งคนสำคัญของวรวุฒิด้วย เนื่องจากสองคนนี่มีความโดดเด่นที่แตกต่างกันและเป็นที่สนใจของคนทั้งโรงเรียนด้วย 
"เอาอีกแล้วเหรอจิน ก็ไหนบอกจะเลิกคบกับเขาแล้วไง"พาฝันรู้สึกหน่ายในความไม่จำของเพื่อนสาวเหลือเกินก็เพิ่ง 2 วันที่ผ่านมาจินตนาก็เพิ่งบอกว่าจะเลิกคบกับเอกภพแล้ว เนื่องมาจากความเจ้าชู้ของเอกภพนั่นเอง แต่พอเจอลูกง้อเข้าหน่อยเธอก็ใจอ่อนทุกที
"เถอะน่า......นะ"จินตนาทำท่าออดอ้อนเพราะไม่มีใครที่จะเข้าใจและสนิทเธอเท่าพาฝันแล้ว
"โอเค ....แต่ต่อไปนี้ไม่แล้วนะ"
"จ้า....."
  แล้ววันนี้ก็เป็นอีกที่พาฝันต้องมานั่งทานอาหารคนเดียว ก็จินตนานะสิหลังจากคืนดีกับแฟนแล้วก็พากันโดดเรียน ไปเที่ยวกันสองคน
"ทุกทีเลยยายจิน.....เมื่อไหร่จะรู้สึกตัวเสียทีนะ........เฮ้อ.........ใช่เมื่อไหร่จะตัดใจได้สักทีก็ไม่รู้"พาฝันรำพันคนเดียวในใจ ถึงแม้จินตนากับนายเอ๋จะมีปัญหาทะเลาะกันแต่เขาก็รักกันอย่างเปิดเผย ไม่เหมือนเธอที่แค่ได้แต่แอบรัก........เพียงคนเดียวในใจโดยที่เขาไม่สามารถจะรับรู้ถึงความรู้สึกเธอเลย
"ขอโทษนะ........ขอนั่งด้วยคนนะ"เสียงนุ่มอย่างนี่ไม่มีใครไปได้นอกจากวรวุฒิ ชายหนุ่มที่เธอปรารถนาจะลืม แต่เธอกลับจำเขาทุกลมหายใจเข้าออก
"ชะ..เชิญค่ะ"
ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจคำเชิญขอเธอเท่าไรนักเพราะพอเขาพูดจบก็นั่งลงทันที
"ขอโทษนะ.....เออ ..กี่โมงแล้ว คือลืมเอานาฬิกามาน่ะ"
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกจริงๆของวรวุฒิที่เขาทำอะไรอย่างนี้ก็ในเมื่อนาฬิกาอยู่ในกระเป๋าของเขาแท้ๆ กลับบอกว่าลืมเอามาเสียนี่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขายังใส่อยู่แท้ๆ
  จริงๆแล้ววรวุฒิก็เคยเห็นพาฝันอยู่เหมือนกัน เขาเห็นเธอนั่งที่ระเบียงบ่อยๆ อันที่จริงเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่าสนใจเท่าใดนัก เธอไม่ใช่คนสวยอะไร แต่เขาก็สะดุดอะไรบางอย่างในตัวเธอ
"อ๋อเที่ยงครึ่งค่ะ"ทั้งๆที่บอกเวลาไปแล้วแต่สายตาของเธอก็ยังจ้องมองตัวเรือนอยู่
"อืม...เธอชื่อพาฝันใช่ไหม"
"ค่ะ"เธอออกประหลาดใจเล็กน้อยที่เขารู้จักเธอ
"เรียกพาก็ได้ค่ะ"
แทนที่วรวุฒิจะสนใจในสิ่งที่เธอบอกเขากลับตั้งหน้าตั้งตากินอาหารของเขาต่อไปเหมือนเขาอยู่ลำพังอย่างนั้นล่ะ ซึ่งเธอก็ไม่ได้หวังให้เขาสนใจเธอหรอก แต่เธอก็กลับรู้สึกเหมือนน้ำตาจะไหลเสียให้ได้
"พา"
"ค่ะ"
"เอ่อ...คือจะถามน่ะว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า"
 "ทำไมล่ะเราน่ารังเกียจถึงขนาดออกปากไล่เลยหรือนี่ "เธอคิดอย่างน้อยใจ
"เปล่าค่ะ........มีอะไรเหรอ"ถึงตอนนี้เธอก็รูสึกโกรธเขามาก จึงเสียงแข็งขึ้น ในเมื่อเธอชอบเขาแล้วเขารังเกียจเธอ เธอก็มีค่าเหมือนกันนี่จะยอมเขาได้ไง
"คือพี่...เอ่อผมจะชวนคุณไปดูการซ้อมบาสน่ะวันนี้เขาซ้อมใหญ่กันเพื่อคัดเลือกตัวจริงนะ"
"ทำไมเหรอค่ะ"
"ทำไมแปลว่าอะไร"
"คือดิฉันหมายถึงว่า ทำไมต้องชวนดิฉันไปดูล่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นมารยาทก็ขอบคุณค่ะ"
  พาฝันพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะขณะที่หลายโต๊ะเริ่มมองมาที่โต๊ะเธอแล้ว ก็จะไม่ให้มองได้ไงก็เธอกำลังนั่งกับเดือนของโรงเรียนอยู่นี่ แถมมีอาการเหมือนจะกัดกันเสียอีก
 "เปล่าคืออยากให้มีคนเชียร์บ้างน่ะ"พูดเสร็จวรวุฒิก็ถือสิทธิลากแขนเธอออกไปจากโรงอาหารทันที ทำให้เธอออกตกใจพอดู ไม่เพี่ยงแต่เธอคนทั้งหลายก็คงประหลาดใจเหมือนกัน พอออกมาจากโรงอาหารเขาก็พาเธอไปโรงยิมซึ่งเป็นสถานที่ซ้อมบาส แต่ทั้งๆที่น่าจะมีคนอยู่เยอะเพราะเป็นวันคัดเลือกตัว แต่ภายใจโรงยิมกลับว่างเปล่ามีเพียงเธอและเขาเท่านั้น
"ปล่อยได้แล้วนะ"พาฝันพูดด้วยหัวใจที่หวั่นไหว เธอไม่ได้กลัวเขาหรอกเพียงแต่เธอทนง
"ขอโทษนะที่ต้องทำอย่างนี้......แต่ถ้าไม่ทำอย่างนี้เธอคงไม่มาด้วย"เขาพูดพร้อมหันมามองเธอนิดหนึ่งก่อนที่จะโยนลูกบาสใส่ห่วงทีละลูกอย่างช้าๆ
"คุณหมายความว่าไง..ก็ไหนคุณบอกว่ามีการคัดเลือกตัว........แล้วทำไม"เธอหันไปมองรอบๆ
"ไม่หรอก...เขาเปลี่ยนวันแล้ว"
"อ้าว!.....ก็ไหนคุณบอกว่ามีการคัดเลือกตัวจริง...แล้วชวนฉันมาดู......แล้ว"
ยังไม่ทันที่เธอจะถามคำถามใดอีกเขาก็ชิงพูดก่อน เขาค่อยๆวางลูกบาสแล้วเดินมาหน้าเธอ
"ไม่ต้องสงสัยหรอก  ที่ผมพาคุณมานี่ก็แค่จะถามบางอย่างเท่านั้น"
"อะไร" 
นานเข้าพาฝันก็เริ่มมีความกล้ามากขึ้น ไม่เรียกพี่ไม่มีค่ะ ก็เขาทำให้เธอโกรธนี่ ไม่เคยมีใครทำกับเธออย่างที่เขาทำ ถึงเธอจะรักเขาก็ตามแต่ยามนี้ความโกรธของเธอมีอิทธิพลกว่าทุกอย่าง
"เพื่อนเธอชื่อไรนะ"
"ใคร.จินตนาน่ะเหรอ"ใจของพาฝันเจ็บแปลบขึ้นมา ก็เธอกำลังสงสัยนี้ว่าเขาจะชอบจินตนาแล้วมันก็เป็นจริงๆ สุดที่เธอจะทนแล้ว
"ใช่....เขายังคบกับนายเอ๋อยู่เหรอ" นั้นไงพาฝันคิด
"ใช่เขายังคบกันอยู่แล้วก็รักกันดี แค่นี้ใช่ไหมที่คุณอยากจะถาม ฉันขอตัว"
พูดจบเธอก็รีบหันหน้าหนีไม่อยากให้เขาจับความรู้สึกเธอได้
"เปล่าที่จริง"เขาชั่งใจก่อนจะพูด
"ผมอยากจะถามอะไรบางอย่างเพื่อความแน่ใจ.....ก่อนที่"
"อะไร"เธอเสียใจอย่างที่สุด
"ผมอยากจะถามว่า  เธอรักฉัน......ใช่ไหม"น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความไม่แน่ใจ ก่อนที่มือของเขาจะมาแตะที่ไหล่ทั้งสองข้างของเธอ แล้วค่อยๆหันหน้าเธอมาสบตากับเขา
"คุณถามฉันทำไม"เธอพูดในขณะที่สายตาอยู่ที่เท้าของเขา
"ผมเห็นคุณมองผม"
เอาแล้วสิต่อไปนี้เธอจะทำอย่างไร เขาคงว่าอะไรเธอแน่ๆที่ไม่เจียมตัว
"แต่ผมไม่แน่ใจ......ผมอยากรู้จากปากของเธอ"
ดูเหมือนเขาจะรวบรวมความกล้าอย่างมาก ก่อนที่เธอจะทันพูดอะไรเขาก็ดึงเธอไปกอด อ้อมกอดของเขาช่างอบอุ่นเหลือเกิน แต่เธอก็ยังแปลกใจเขาทำอย่างนี้ทำไม นิสัยของเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ก็ไม่แน่นัก
"คือ"เธอพูดอะไรไม่ออก รู้แต่เพียงไม่อยากทำอะไรอยากอยู่อย่างนี้ หากนี่เป็นความฝัน เธอก็ขอไม่ยอมตื่น
"ผมชอบคุณและมองคุณมานานแล้วด้วย..เพี่ยงแต่คุณไม่เห็น"
จริงเหรอเขาแอบมองเธอด้วยเหรอไม่น่าเชื่อ
"คุณต้องการอะไรจากฉัน"
"หมายความว่าอะไร"น้ำเสียงเขาดูผิดหวัง
"ฉันก็หมายความอย่างที่พูด"ตอนนี้เสียงเธอเบาลง
"ผมเข้าใจแล้วล่ะ"น้ำเสียงของเขาดูหมอง
"ผมคงหลงตัวเอง"
ตอนนี้พาฝันได้แต่หลับตา เก็บเอาความรู้สึกที่ดี และความอบอุ่นไว้ ก่อนที่มันจะจากไป แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมือวรวุฒิคลายอ้อมกอด แล้วเขากำลังจะเดินออกไป เดินออกไปจากโรงยิม เดินออกไปจากชีวิตเธอ
ตอนนี้เธอสับสนเหลือเกิน เธอยอมเหรอในเมื่อเธอมีโอกาสที่เธอต้องการแล้ว แต่เธอกำลังจะทิ้งมันไป เธอทำลายมันด้วยมือของเธอเอง เธอสงสัยมาตลอดว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ แล้วเขาก็บอกแล้ว ว่าเขารู้สึกยังไงแต่พอเขาต้องการรุ้ทำไม ทำไมเธอจะต้องสงสัยในตัวเขา เธอกำลังจะทิ้งหัวใจตัวเองอย่างนั้นเหรอ
"วุฒิ"
เขายังเดินต่อไป
"คุณถามฉันว่าฉันคิดยังไงกับคุณ ฉันยังไม่ทันตอบคุณก็เดินไปแล้วยังงั้นเหรอ"เธอต้องการให้เขาหยุด และเขาก็หยุด
"คุณไม่ต้องบอกแล้วล่ะ ผมพอจะรู้แล้ว"เขาพูดทั้งที่ยังหันหลัง
"รู้ว่ายังไง"เธอเสียงสั่น อย่านะน้ำตา อย่าไหลตอนนี้นะ
"ทำไม......คุณต้องให้ผมพูดด้วยเหรอ.คุณก็รู้ ........ว่าผมคิดผิด....ผมไม่มีค่าพอสำหรับคุณ"เขาพูดอย่างขมขื่น
"ไม่.ฉันต่างหากที่ไม่มีค่าคู่ควรกับคุณ  ฉันไม่มีอะไรที่เท่าเทียมคุณเลย"สุดที่เธอจะกลั้นน้ำตาต่อไปแล้ว
ตอนนี้วรวุฒิหันหน้ามา แล้วยืนอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว
"อย่าร้องให้สิคนดี"น้ำเสียงและแววตาเขา ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก
"คุณไม่ยอมฟังฉันเลย"เธอพูดต่อ
"ทำไมผมจะไม่ฟังล่ะ.ผมฟังแล้ว.ไม่ร้องให้นะ....ผมขอโทษ"เขาใช้มือเชยคางเธอขึ้นสบตาเขา แล้วใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน
"คุณจะบอกอะไรผมจะฟังทุกอย่าง"
"ฉัน...ก็รู้สึกเช่นเดียวกับคุณค่ะฉันรักคุณ"
นี่ไงล่ะสิ่งที่วรวุฒิต้องการ สิ่งที่เขาปรารถนา ความรักอย่างจริงใจจากผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเขาเฝ้าฝันมาตลอด  เขามีทุกอย่างที่พึงจะมี แต่สิ่งที่เขาปรารถนาที่สุดคือผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งนั้งอยู่ที่ระเบียงตอนบ่าย นั่งมองเขาซ้อมกีฬา เขาอยากให้เธอมาเป็นกำลังใจให้เขา อยากให้เธอมาอยู่เคียงข้างเขา เขาจะเข้าไปทักเธอทีไรเธอก็มากับเพื่อนเธอทุกที จนวันนี้วันที่เขามีโอกาสแล้วเขาก็ได้รับรางวัลจากความรักอย่างล้นปรี่ เธอไม่ใช่คนสวย แต่ในสายตาของเขา เธอคือผู้หญิงที่สวยงามกว่าทุกคน
 พาฝันมีความสุขเหลือเกินเธอไม่สนว่าในอนาคตจะเป็นอย่างไรเธอขอแค่มีเขาและเธอจะดูแลความรักของเธอเหมือนดูแลต้นไม้ เธอจะดูแลมันด้วยหัวใจทั้งหมดของเธอ