9 กรกฎาคม 2555 11:49 น.
บุญเพิ่ม
ช้ำใจมุกไม่ขำ
เธออ่านกลอนอย่างไรจึงไม่ขำ
อุตส่าห์นำมุกใหม่มาไขขาน
กว่าจะได้แต่ละครั้งคิดตั้งนาน
ไยกลับอ่านผ่านเลยทำเฉยชา
ทุกถ้อยคำอยากจะให้ตลก
จึงหยิบยกเรื่องราวอย่างเข้าท่า
ยิ้มคนเดียวยามป้อนอักษรมา
คล้ายคนบ้าเหม่อฝันนิรันดร
เธอไร้อารมณ์ขันทำฉันหม่น
จึงสับสนทุกคราอยากลาก่อน
เมื่อไม่มีคนขำต้องจำจร
เอนกายนอนเถิดเราคลายเศร้าตรม
พรุ่งนี้คิดมุกใดคงไม่ออก
เพราะช้ำชอกคล้ายพิษชีวิตขม
หมดสิทธิ์เล่นคำฮาสื่อคารม
สุดระทมสิ้นหวังกว่าดั้งแบน
ได้โปรดเถิดขำหน่อยสักน้อยหนึ่ง
ควรคิดถึงกลมเกลียวมิตรเหนียวแน่น
ฉันแค่เขียนกลอนไปอย่างไร้แกน
อยู่กลางแดนคุมขังอย่างตั้งใจ!ฯ
อริญชย์
๘/๗/๒๕๕๕
7 กรกฎาคม 2555 19:20 น.
บุญเพิ่ม
ผีกองกอยผู้น่าสงสาร
โอ้กองกอยผีร้ายแห่งชายป่า
คนพูดมาเนิ่นนานแต่กาลเก่า
ว่าเป็นผีประจำแห่งลำเนา
ทุกค่ำเช้าเดินหาจับปลากิน
คนดักปลาน้อยใหญ่เอาไว้นั่น
กองกอยมันหิวโหยแอบโกยสิ้น
กัดแล้วทิ้งหัวปลาเป็นอาจินต์
คนท้องถิ่นผวาทุกคราเอย
เดี๋ยวนี้คงผีป่าโศกายิ่ง
แหล่งพักพิงมากมายร้างหายเฉย
โลกยุคใหม่พัฒนาไฟฟ้าเกย
กองกอยเลยปวดปร่าน้ำตาซึม
จะหลบลี้หนีหน้าสู่ป่าไหน
วังเวงใจทุกคราเมื่อฟ้าครึ้ม
ฟังเสียงเขียดขาคำร้องพำพึม
ยิ่งโง่ทึ่มไม่กล้าออกล่ากิน
เกรงคนหยามซ้ำเติมให้เพิ่มเศร้า
จึงยืนเหงาในถ้ำประจำถิ่น
เห็นคนลักตัดป่าจนชาชิน
เพียงแลบลิ้นหวังจับควักตับชิม!ฯ
อริญชย์
๗/๗/๒๕๕๕
ตำนานผีกองกอย
http://www.khonkaentoday.com/board/index.php?topic=158.
7 กรกฎาคม 2555 03:27 น.
บุญเพิ่ม
วังเวงโหวงเหวง
วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
ดาวทอแสงงามวาบวามท้องฟ้า
เพลิดเพลินทุกคราดึกดื่นชื่นใจ
ยืนมองมั่นหมาย..ริมชายป่าใหญ่
เสียงลมพราวไพร..พัดร่างพร่างเย็น
เรไรร่ำร้อง.......เสียงทองหวานแว่ว
ไผ่ครวญผิวแผ่ว.....คลอขับลับเร้น
ได้ยินเสียงหนึ่ง....ตราตรึงใจเต้น
โหยหวนคล้ายเป็น...ภูตพรายรำพัน
คนเที่ยวป่าภู.....พร้อมหมู่มากมี
กางเต้นท์แถวนี้...แล้วนอนรับฝัน
เพียงเราเดียวดาย..ผีร้ายเหมือนกัน
หลับแล้วทั้งนั้น......ดึงขาใครดี!ฯ
อริญชย์
๖/๗/๒๕๕๕
5 กรกฎาคม 2555 18:36 น.
บุญเพิ่ม
เต่าน้อยผจญภัย
วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
๐ฉันเป็นเต่าป่า.คลานมาโดดเดี่ยว
เสือร้ายหมายเคี้ยว..เดินใกล้เข้ามา
ไม่มีใครช่วย..ฉันม้วยแน่หนา
จึงได้หลับตา...หดหัวกลัวตาย
๐เสือเขี่ยตัวฉัน.ใจนั้นโหวงเหวง
อุ้งเท้าสาวเร่งฉันหมุนวุ่นวาย
เสือโง่อย่างนี้.ยินดีเหลือหลาย
ฉันได้ผ่อนคลายสุขแท้แน่นอน
๐เสือคงท้อมาก.เดินจากจรไป
ฉันโผล่หัวใหม่..อยู่ใกล้ไม้ขอน
แต่ยังท้องหงาย.อยากไหว้ขอวอน
เสือกลับมาก่อน.คว่ำกายให้ที!ฯ
อริญชย์
๔/๗/๒๕๕๕
4 กรกฎาคม 2555 15:30 น.
บุญเพิ่ม
ยอเกียรติพลทหาร๐
วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
๐ร้อยกรองวจีรจิตพจน์ มธุรสมิพบพาน
ยอเกียรติคุณพลทหาร นรชาญฉกรรจ์ไทย
๐ตื่นเช้าก็วิ่งหทยโลด และกระโดดถลันไป
ครูฝึกก็จ้องระยะมิไกล จะเตะใครมิอดทน
๐วิดพื้นกระอักขณะจะพัก คุรุผลักและถีบก้น
คิดแล้วก็เศร้าปะฉะดะจน มนพลทหารพัง
๐อาหารผักมธุระสิ้น จะมิกินก็ท้องหวัง
เสร็จแล้วก็หวีดระดะประดัง จรหลังจะโดนทัณฑ์
๐จับปืนสนามปุ!ปะ!ปะ!ป้าง! เฟอะฟะบ้าง ก็ฮาลั่น
น้องใหม่จะยิงกะระยะกัน ปะทุปืนก็ดันให้
๐ร่างเซถลา ระอุ อุรา ภยครูมิเห็นใจ
แต่ครูก็คนฤจะมิใส่- ธุระในทหารมี
๐ยามไทยระทมอุทกภัย ชนไห้และขวัญหนี
ได้เหล่าทหารยุวทวี พลมีประคองชน
๐ช่วยเหลือประชาพิริยะมุ่ง ขณะถุงก็หนักล้น
ลากเรือและของอนุเคราะห์คน และก็ตนพยุงไว้
๐เสร็จงานก็เข้าสมุหกอง* มิคะนองฉลองใด
อยู่เวรประทังและจะมิให้ อริภัยผยองมา
๐แม้พลทหารยศมิเด่น ผิก็เป็นทหารกล้า
สร้างชื่อและเกียรติรุจิรา และสถิตหทัยชน! ฯ
อริญชย์
๑๙/๑๑/๒๕๕๔
หน้าส่วนตัว
1115
