บทกวีหยาดพิรุณ๐

บุญเพิ่ม

๐บทกวีหยาดพิรุณ๐

หยาดพิรุณหลั่งสายโปรยปรายแล้ว
ปลุกเนินแนวพฤกษ์ไพรวิไลเขียว
ให้สรรพสัตว์รื่นรมย์อยู่กลมเกลียว
ใต้ฟ้าเดียวกันนี้ดั่งมีมนต์

หริ่งเรไรพร้อมเพรียงขึ้นเสียงรับ
อึ่งอ่างขับเพลงไกลก้องไพรสณฑ์
กบร่ำร้องริมบึงอยู่อึงอล
หลังสายฝนพรมพรำกระหน่ำพา

เพียงไม่นานเห็ดป่าโผล่สลอน
หน่อไม้อ่อนสล้างอยู่กลางป่า
ตะขาบ กิ้งกือไพรเลี้ยวไต่มา
มวลบุปผาแย้มงามอร่ามไพร

ชวนโบยบินจินตนาการกล้าแกร่ง
เป็นแนวแห่งคำประพันธ์ที่ฝันใฝ่
ร้อยเรียงพจน์บทกวีอันวิไล
เรื่องธารใส ท้องทุ่ง และรุ้งพราย

จึงปลอบปลุกความหวังคนทั้งโลก
ให้ลืมโศกด้วยพิรุณละมุนสาย
เติมไฟฝันอีกคราเพื่อท้าทาย
สื่อความหมายบ่งฟ้าเมตตาพอ

หยาดพิรุณโปรยปรายหลั่งสายแล้ว
ปลุกเนินแนวพฤกษ์ไพรวิไลหนอ
ให้เธอ-ฉันแต่งอักษรสุนทรยอ
เพื่อถักทอบทกวีหยาดพิรุณ!ฯ

                     อริญชย์
                 ๓๑/๓/๒๕๕๕