8 กุมภาพันธ์ 2556 18:08 น.
บุญเพิ่ม
ลับแสงรพีกาญจน์
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
ลับแสงรพีกาญจน์……..นภม่านก็เลือนราง
พงไพรและเถื่อนทาง….ระดะพร่างประกายดาว
เรไรระดมเสียง………....จิรเพียงปะเดือนพราว
หนึ่งผู้มิหวั่นก้าว………....คณะพรายสิเปิดเปิง!ฯ
อริญชย์
๘/๒/๒๕๕๖
ปล. ฉันท์บทนี้ไม่มีความหมายอะไร แต่งเล่น ๆ ธรรมดา ๆ ทุกท่าน
8 กุมภาพันธ์ 2556 05:12 น.
บุญเพิ่ม
นักกลอนสัญจร
เป็นนักกลอนสัญจรหรืออ่อนล้า
ใต้ร่มไม้ชายป่าต้องกล้าฝัน
ใช่คุดคู้ซวนเซพ่ายเหมันต์
ตราบตะวันส่องฟ้ายังท้าทาย
เพื่อจดจารกลอนกานท์เป็นสารแจ้ง
บันทึกฝุ่นดินแล้งธารแห้งหาย
หลากเส้นทางบากบั่นเกินบรรยาย
พบจุดหมายสุดสิ้นแดนดินใด
เพียงร่มรื่นสดชื่นในคืนค่ำ
เคลิ้มดื่มด่ำเดือนดาวพร่างพราวไสว
แว่วเสียงปลุกนกกาจากป่าไพร
พร้อมก้าวไปเรียนรู้เคียงผู้คน
พร้อมมิ่งมิตรอุทิศชีวิตสุข
เพื่อปลอบปลุกคนพ่ายพอคลายหม่น
ให้ยืนหยัดศักดิ์ศรีเสรีชน
รักถิ่นตนเคยเนาแต่เก่ามา!ฯ
อริญชย์
๒๓/๑/๒๕๕๖
7 กุมภาพันธ์ 2556 05:37 น.
บุญเพิ่ม
ยังรอคอยเช้าวันพรุ่งนี้คงมีหวัง
เมื่อไหร่จะเป็นนักกวีซักทีนะ
เหนื่อยแล้วล่ะกับการฝึกฝนเริ่มต้นใหม่
ยังมุ่งมั่นเขียนเรื่องป่าเขาลำเนาไพร
สัตว์น้อยใหญ่โบยบินในจินตนาการ
เพราะเห็นเพื่อนหลายคนเดินไปตั้งไกลแล้ว
งามเพริศแพร้วตามแนวคิดฝันในวันผ่าน
เรากลับยังเดินขลุกขลักล้มลุกคลุกคลาน
ทางกันดารผงฝุ่นลมถล่มทะลาย
ยังรอคอยเช้าวันพรุ่งนี้คงมีหวัง
เติมพลังเมื่อดวงตะวันเฉิดฉันฉาย
จะจับปากกามาพร่างพรมความคมคาย
คงไม่สายฝากรอยกวีเสรีชน !ฯ
อริญชย์
๗/๒/๒๕๕๖
5 กุมภาพันธ์ 2556 12:09 น.
บุญเพิ่ม
ลืมความหลังฝังโลกอันโศกตรม
เจียมตนเถิดคนโง่หยุดโอหัง
อย่าขึงขังแข่งขันประชันเขา
เก็บความช้ำโบยบินคืนถิ่นเรา
อยู่อย่างเก่าพักกายกลางสายลม
มีหมูหมากาไก่กล่อมไพรเถื่อน
พบผองเพื่อนครึกครื้นคลายขื่นขม
ลืมความหลังฝังโลกอันโศกตรม
เพียงชื่นชมน้ำค้างพราวพร่างไพร
สังคมเมืองเปี่ยมล้นด้วยคนเก่ง
ที่หมายเฉ่งคนล้มเจ็บจมไหม้
เราควรเป็นฝ่ายลาถอยปราชัย
หลีกทางให้เขาเดินเพลิดเพลินพอ
หากฝืนสู้สุดท้ายคงตายเปล่า
ควรย่างเท้าปลีกไปด้วยใจฝ่อ
ทนกล้ำกลืนแล้วอย่าน้ำตาคลอ
ดาวยังทอแสงส่องลงท้องนา!ฯ
อริญชย์
๕/๒/๒๕๕๖
4 กุมภาพันธ์ 2556 18:08 น.
บุญเพิ่ม
จงแต่งกลอนต่อไปอย่าใจเสาะ
จงแต่งกลอนต่อไปอย่าใจเสาะ
หลายคนเยาะเย้ยเราช่างเขาเถอะ
ผองเพื่อนเปี่ยมไมตรียังมีเยอะ
โคลนปลิวเปรอะเราบ้างก็ล้างซะ
ไม่ควรโกรธขึ้นหน้าร้อนระอุ
หยุดทะลุวิวาทด่ากราดดะ
โน้มใจเราน้อมนำหาธรรมะ
เพื่อลดละกิเลสเป็นเหตุเละ
คนอิจฉาว่าเราปล่อยเขาสิ
ถึงเล่นติหยาบโลนก็โยนเผละ
เขามีสิทธิ์ถูกฆ่าทุบหน้าเฟะ
เพราะชอบเอะอะทั่วมาดยั่วยุ
เราควรข่มจิตใจอย่าได้ยั๊วะ
ขืนตบพลั๊วะมือไปอาจไส้ปรุ
เดี๋ยวถูกสวนปืนมาร่างทะลุ
หน้าเขาดุกว่าเสือกัดเหยื่อแทะ!ฯ
อริญชย์
๔/๒/๒๕๕๖
หน้าส่วนตัว
2503
