21 มีนาคม 2555 13:32 น.
บุญพร้อม
ตะวันชาย บ่ายคล้อย ลอยเรือเล่น
นกกระเต็น ร่อนชลอ จับตอไผ่
ช่อนชะโด ซิวซ่า ว่ายมาไป
จับกิ่งไทร ปรอดน้อย คอยทักทาย
เรือลอยผ่าน บ้านทิดมี ที่ริมท่า
เขาขายค้า เป็นหลัก เรื่องจักสาน
บ้านป้ามา แกค้าหมาก มานมนาน
บ้านนายก้าน ล่องทุเรียน เพียรเข้ากรุง
ใครมาไป ก็จะได้ คำทายทัก
ต่างรู้จัก เคยขายค้า ปูปลากุ้ง
เอื้ออาทร ต่อกัน ฉันท์ป้าลุง
มิเคยมุ่ง ฆ่าฟัน กันถึงตาย
จากวันนั้น ถึงวันนี้ ไม่มีเหลือ
ลำคลองเริอ ที่มีไว้ ไร้ความหมาย
น้ำเน่าเหม็น อีกน้ำใจ คนกลับกลาย
ผลสุดท้าย ก็จะเครียด เพราะเหยียดกัน
15 มีนาคม 2555 17:05 น.
บุญพร้อม
เรื่องของบอด สองคน ยลตามช่อง
คนหนึ่งมอง เห็นนางฟ้า หน้าตาสวย
คนที่สอง มองลอดไป ให้งงงวย
เอ็งว่าสวย แต่ข้าเห็น เป็นยักษ์มาร
คนทั้งสอง ต่างก็บอด ยังสอดรู้
มิใข่ครู บาอาจารย์ ชำนาญสาร
จะถือสา กันไปใย ให้ป่วยการ
ไปประจาน มีแต่โทษ ได้โปรดตรอง
เหมือนองค์พระ ปฏิมา ที่ว่าสวย
ที่เห็นด้วย เขาว่าดี มิมีหมอง
ยังมีคน ช่างติ ริต่อรอง
เขายังมอง ว่าเป็นใบ้ ไร้ราคา
เอาแค่นี้ก่อนนะครับ
12 มีนาคม 2555 19:30 น.
บุญพร้อม
กาลเวลา ผ่านไป ไม่หวลกลับ
ทิ้งความลับ ให้ชบคิด เป็นปริศนา
มีทั้งเกิด และดับ ตลอดมา
อีกมรรคา ผาไร่ ใฃ่ยืนยง
วันนี้ฃั่ว พรุ่งนี้ดี มีให้เห็น
ที่เคยเป็น จะต้องตาย กลายเป็นผง
อาทิตย์เด่น ยังลัด อัสดง
เมื่อมีตรง ก็มีคด ทดแทนกัน
เมื่อทุกอย่าง ล้วนอนิจจัง จงยั้งคิด
ยกมือปิด แผ่นฟ้า ค่าแค่ฝัน
เลิกใส่สรวม หน้ากาก เข้าหากัน
เขารู้ทัน จะอับอาย เมื่อปลายมิอ
บ้างก็ว่า ด้านสิได้ มัวอายอด
ช่างเลี้ยวลด ปั้นคำ ทำเป็นสื่อ
อดแล้วอาย นี่สิ เขาจะลือ
ช่างซื่อบื้อ เขาแย่งหมด อดตายมลึง
เป็นงี้ทุกที ห้าห้าห้าห้า
9 มีนาคม 2555 19:08 น.
บุญพร้อม
อยากได้รถ เอาไว้ใช้ ไปตลาด
เมื่อยามขาด ชองใช้ ได้ซื้อหา
ไปเต๊นท์รถ เขาบอกว่า ได้เลยตา
ว่าแล้วพา ไปดูรถ คันงดงาม
ได้รถมา กะว่า จะขี่ขับ
ติดเครื่องปั๊บ มันไหลไป พาใจหาย
ตะโกนบอก โฉมเฉลา ให้หลบไป
เรื่องเลวร้าย เกิดแน่ แย่แล้วตู
ที่ว่าแย่ เพราะมือแม่ นั้นถือฆ้อน
แถมให้พร ดังลั่น สนั่นหู
กระจกหน้า รถลั่น พลันมีรู
ฆ้อนกองอยู่ ข้างหน้าฉัน ให้พรั่นพรึง
โถแม่คุณ ใจเย็นเย็น อย่าเล่นหนัก
นะที่รัก ใยต้องเกลียด และเครียดขึง
ต้องโทษรถ มันน่ะผิด คิดดื้อดึง
ผลมันจึง ต้องพัง น่าชัง จริ๊ง
ว่าแล
8 มีนาคม 2555 16:34 น.
บุญพร้อม
ลุง ออกแรงพายเรือ จนเหงื่อตก
คลองมันรกจำต้องไป ให้ถึงที่
ด้วยจุดหมายยังอีกไกล ใกล้ราตรี
ลุงกลัวผีมันคลำหัว กลัวจริงๆ
พายยังไงก้ไม่พ้น จนค่ำมืด
น้ำลายยืดหมดแรง ตะแคงกลิ้ง
มือยังจับพายไว้ ใช้พึ่งพิง
เผื่อมีสิ่งแปลกปลอม ไม่ยอมมัน
เสียงลมพัดไผ่คราง ดังแปลกๆ
ทีแรกๆว่าน้องนวล เสียงชวนฝัน
หันไปดูตากลวงโบ๋ ไม่มีฟัน
เรือนร่างนั้นผุกร่อน ล้วนหนอนไช
เอาไม้พายฟาดเปรี้ยง เสียงดังโพล๊ะ
ต้องร้องโอ๊ะไงถึงได้ กลายเป็นไห
นึกขึ้นได้ทุกครั้ง ที่มาไป
ต้องเอาไหกะแช่ไว้ ในกลางลำ
ดีว่านี่มันเป็นไห ใส่กะแช่
มันก็แค่แตกไป ไม่ร้องร่ำ
ถ้าเป็นหัวแม่ไอ้หนู ไม่แคล้วกรรม
ต้องถูกยำแหลกแน่ กะแช่เวร
หน้าส่วนตัว
1844
