14 กุมภาพันธ์ 2549 08:09 น.

...หัวใจขี้ขลาด...

เสียงไก่ขันยามย่ำรุ่ง ขันต่อกันไปเป็นทอดทอดปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียหลังจากเมื่อคืนนั่งถองเหล้ากลั่นจนดึกดื่น...สายตามองออกไปที่บ่อเลี้ยงปลาริ้วหมอกขาวยามเช้าที่ไล่เรี่ยผิวน้ำกับอีกลมหนาวที่พัดมาบ่งบอกถึงความหนาวเย็นของคืนที่ผ่านมาได้เป็นอย่างดีผมสลัดผ้าห่มแล้วลุกจากที่นอนด้วยชุดเดิมของเมื่อวานเดินออกไปรับอากาศบริสุทธิยามเช้าที่น้อยครั้งนักจะได้สัมผัสในชีวิตเมืองใหญ่...น้ำค้างที่เกาะยอดหญ้าดูละลานตางดงามยิ่ง..แต่อีกไม่นานสินะ...แสงทองเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า..คงต้องถึงเวลาที่น้ำค้างต้องลาลับกลับคืนสู่ถิ่นที่จากมา...แล้วก็จะหวลมาอิงแอบยอดหญ้าอีกครั้งยามค่ำคืน...เหมือนคำถามเกิดขึ้นภายในใจผมตอนนี้...ผมจะกลับไป...หรือจะอยู่ที่นี่ตลอดไป....