๏ บาปบรรพ์ ฤๅ หวั่นไหว๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ ฤๅบรรพ์บาปสาปสั่งเมื่อครั้งก่อน
จึ่งอาวรณ์อาลัยจนใจหมอง
แม้ยากเกินเดินฝ่าไขว่คว้าครอง
กลับหมายปองครวญคร่ำอยู่ร่ำไร

เฝ้าเหนี่ยวรั้งยังรักอันปรักป่น
ที่ลอยวนคลุ้งคละทุกสมัย
แม้คืนวันผันผ่านล่วงการณ์ไกล
ยังค้นนัยแก่นกลวงที่ลวงตา

กาลยาวยืดมืดดำอยู่ซ้ำซาก
แสนวิบากทิศทางย่ำย่างหา
ดั่งสรวงบีบตีบตันในมรรคา
เกินด้นฝ่าขวากขวางที่พรางกล

ฤๅเลิกคิดทิศทางที่ย่างย่ำ
ทนจองจำทัณฑ์แถนนับแสนหน
ฤๅมิกล้าท้าพังล่มวังวน
จึงจำนนคำสาปของบาปบรรพ์

ดั่งโซ่ตรวนมัดตรึงประหนึ่งว่า
ต้องล่ามคาสุดกาลที่ผ่านผัน
ตราบโลกล่มจมดิ่งทุกสิ่งอัน
จักคลายฝั้นเพรงกรรมที่จำแลง

แม้บาปบรรพ์ทัณฑ์แถนเข้าแทนทด
บริบทอาทรอันรอนแสง
หากกล้าข้ามยามช้ำที่สำแดง
ใจย่อมแกร่งเกินกว่าศิลาใด

ปล่อยเพรงกรรมดำรงตามวงวาสน์
ด้วยมิอาจรอนทัณฑ์แม้วันไหน
แต่บาศบ่วงห่วงหาและอาลัย
จงตัดใจสะบั้นตรวนอย่าหวนคืน๚ะ๛