30 มิถุนายน 2556 10:23 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ลั่นทมร่วงดอกหล่นเกลื่อนบนพื้น
ในยามคืนมืดดำฟ้าฉ่ำฝน
ดอกซีดเซียวบอบบางทอดวางตน
กลีบสีหม่นหมดงามเมื่อยามวาย
เคยเบ่งบานชูดอกลมหยอกล้อ
ผึ้งพนอรุมเร้าทุกเช้าสาย
ดอมดมกลิ่นทั่วร่างสรรพางค์กาย
แล้วลับหายเหินห่างเหมือนอย่างเคย
ปล่อยลั่นทมเศร้าสร้อยละห้อยหา
หลายเวลานานเนิ่นคล้ายเมินเฉย
ผึ้งมิคืนย้อนมาสักคราเลย
มีเพียงลมรำเพยดั่งเผยนัย
ว่าเขาคงมิคืนมาชื่นแก้ม
ผ่านคืนแรมวันลับกับสมัย
เฝ้าคิดถึงภุมรามีค่าใด??
เขาจากไกลหายสิ้นมิยินยล
ความหอมหวานหมดแล้วมิแคล้วหมอง
คือครรลองแห่งธรรมตอกย้ำผล
ถ้วนทุกสิ่งแปรเปลี่ยนและเวียนวน
มิว่าคนฤๅผึ้ง..คือหนึ่งการณ์
ลั่นทมเอยดอกหล่นเกลื่อนบนพื้น
ยามค่ำคืนแสนเศร้าเกินเล่าขาน
ลมรำเพยเลือนหายกับสายธาร
ปล่อยลั่นทมร้าวราน..กับวารเวลา๚ะ๛
25 มิถุนายน 2556 13:58 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ วันทากวีแก้ว.................กรุงสยาม
รัตนมณีงาม.....................แห่งหล้า
ศาสตร์ศิลป์เลื่องลือนาม....เอกบุรุษ
กลอนกาพย์เคียงคู่ฟ้า.........หนึ่งนั้นใครเทียม๚
๏ จันทร์แปดหนึ่งค่ำขึ้น.....แรมวาย
นักษัตรมะเมียหมาย..........ท่านท้าว
จวบจนล่วงปีกราย............เดือนหก
กำเนิดครูผู้ก้าว.................สู่ห้วงวรรณศิลป์๚
๏ สองศตวรรตพ้น.............นานปี
คุณค่าอีกความดี..............ท่านสร้าง
แบบแผนแห่งกวี...............คงอยู่
สานก่อมิลบล้าง...............ล่มลิ้นวรรณกรรม๚
๏ น้อมกราบครูภู่สร้าง........แนวทาง
แบบอย่างกลกลอนวาง......ก่อไว้
พระคุณดั่งฟ้ากาง.............โอบสมุทร
ขอเทิดทูนท่านไซร้...........เหนือเกล้าเกศี ๚ะ๛
21 มิถุนายน 2556 13:40 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ม่านวสันต์บดบังสองฝั่งฟ้า
ห้วงเวหาหม่นเทาดูเศร้าหมอง
ร้างแสงวันเคลื่อนขับเข้าจับจอง
ไร้แสงทองเรื่อรุ้งท่ามคุ้งธาร
ฟ้าอีกฝั่ง..คงเป็นเฉกเช่นนี้
ฝากวจีถามไถ่โปรดไขขาน
สุขฤๅเศร้าอย่างไรท่ามสายกาล
อย่าปล่อยผ่านเอื้อนเอ่ยเฉลยนัย
มวลสุมาลย์บานช่อดั่งรอช่วง
สายฝนร่วงรินรดหยาดหยดใส
ดั่งทรวงหนึ่งชื่นฉ่ำหากคำใคร
จักขานไขทุกอย่างยามห่างกัน
พรรษากาลผันมาอีกคราหนึ่ง
ม่านฟ้าจึงหม่นนานมิผ่านผัน
ทั้งเช้าสายบ่ายเย็นมิเว้นวัน
หวังดวงขวัญร้างหมองครอบครองทรวง
สองฝั่งฟ้าแม้นห่างเหมือนอย่างเก่า
หวังสองเราแน่นแฟ้นด้วยแหนหวง
จักเติมเต็มรักของใจสองดวง
ตราบแมนสรวงโน้มฝั่งมารั้งกัน ๚ะ๛
11 มิถุนายน 2556 15:48 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ม่านเทาหม่นขึงคาครอบฟ้ากว้าง
จากยามสางคล้อยบ่ายเข้ากรายหน
ร้างดวงวันเรื่อเรืองจากเบื้องบน
เพียงหยาดฝนโปรยหยดรินรดพง
ฤๅสิ้นแล้วดวงสูรย์จำรุญวัฏ
เคยป้องปัดอนธการที่ผ่านหลง
เข้าครองคาบทิวาคลุมป่าดง
ด้วยแสงส่งจากสรวงอาบทรวงดิน
บัดนี้เพียงม่านมัวทุกชั่วคาบ
โลมไล้ทาบทิศทางหว่างลำสินธุ์
อีกแทรกซอนแอบอำครอบงำจินต์
ของคนสิ้นทางเถินจักเดินตาม-
หัวใจของผู้แพ้กระแสโศก
ที่ฝากโลกเก็บกำทุกคำถาม
ปลดปล่อยวางภาระ..นิรนาม
เพื่อจักข้ามความพ่ายกลางสายกาล
เผชิญหน้ามืดดำทุกย่ำย่าง
แม้นเถินทางกว้างกว่ามหาศาล
กลับย่างย่ำรอยเก่าอยู่เนานาน
มิพ้นผ่านมืดดำแทบจำนน
ม่านหม่นเทายังครองทั่วท้องฟ้า
คล้ายบังตาเลือนแหล่งทุกแห่งหน
ฤๅหมายกักกุมขังในวังวน
มิให้พ้นมืดบอดตลอดไป
แม้นม่านหม่นยังครองทั่วท้องฟ้า
คล้ายบังตาเลือนแสงแหล่งไสว
คนแพ้พ่ายยังหวังและตั้งใจ
จักก้าวไกลผ่านพ้น...อนธการ๚ะ๛
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
4274
