๏ รัก ๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ ดาริกาพร่างพราวท่ามราวสรวง
หากหนึ่งดวงเปรียบ " รัก " แทนอักษร
ท่ามไพศาลแห่งคำท่วมอัมพร
เพียงหนึ่งตอนแห่งรักอักษรา

มวลสุมาลย์บานช่อล้อลมหนาว
เบ่งบานพราวท่ามดงพงพฤกษา
เทียบ "คิดถึง"ห่วงใยคนไกลตา
ก็เกินกว่าสลักสาส์นบนบานใบ
 
"คะนึงหา"รัดล่ามทุกยามย่าง
อุษาสางตราบพลบกลบแสงใส
ห้วงอนันต์ยาวนานสักปานใด
ยังตรึงในห้องทรวงทุกช่วงกาล

ป่าเหนือเริ่มจางหายริ้วสายหมอก
คล้ายบ่งบอกความคำลำนำสาส์น
นับแต่นี้ลมหนาวที่ยาวนาน
จักพ้นผ่านเถื่อนถิ่นจนสิ้นรอย

แม้นสายกาลผ่านวนเปลี่ยนหนห้วง
ทุกคาบช่วงโศกเศร้าและเหงาหงอย
มิเคยโลมไล้พงทาบดงดอย
ด้วยเรียมคอยโอบอุ่นละมุนทรวง

ลมหนาวลาเถื่อน-กรุงครารุ่งสาง
ม่านหมอกจางลับแคว้นลาแดนสรวง
หวังโอบอุ่นดวงมนปราศกลลวง
มิผันล่วงตามกาลที่ผ่านไกล

ทุกเศษเสี้ยวดวงขวัญผูกพันน้อง
เกินกู่ก้องร้องร่ำความคำไหน
พรรณนาความรักประจักษ์ใจ
ได้ยิ่งใหญ่เลิศล้ำกว่าคำ "รัก" ๚ะ๛