17 พฤศจิกายน 2552 19:58 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ พายุโหมซัดสาดเกรี้ยวกราดคลั่ง
โถมประดังถ้วนทั่วหัวระแหง
ปีศาจร้ายร่ายรำอวดสำแดง
ช่างผาดแผลงระรานเที่ยวพาลคน
โอ้ ..ขุนเขายืนสง่าอย่างกล้าแกร่ง
ลมกรรโชกสะบัดแรงแฝงห่าฝน
ยืนสถิตมิเคลื่อนเหมือนเตือนตน
ไม่สับสนต่อลมร้ายทำลายตัว
ขอเจ้าเป็นเช่นภูเคียงคู่หล้า
ยืนหยัดท้ากระจ่างใจไม่สลัว
ลมพายุแม้นรุมโรมโถมน่ากลัว
รับรู้ทั่วแต่มิหวั่นนึกพรั่นใด
โอ้ภูผาจอมปฐพีที่ข้ารัก
เจ้าตระหนักว่าลมร้ายร้ายแค่ไหน
เจ้าจงปล่อยลมคล้อยลอยผ่านไป
สงวนใจมิตอบโต้โมโหลม๚ะ๛
13 พฤศจิกายน 2552 11:42 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ หมอกขาวเริ่มเลือนรางยามสางรุ่ง
ยามสูรย์ปรุงแสงวันเข้าผันผาย
น้ำค้างรินหยาดหยดรันทดกาย
รอลับวายพร้อมเดือนล่วงเลือนไป
เหลือเพียงความทรงจำให้รำลึก
ในรู้สึกสะกดกลั้นความหวั่นไหว
ยิ่งแสงทองรุกเข้าแรงเท่าใด
ดั่งตอกใจคนช้ำต้องจำนน
ท่ามแสงวันฉันยืนสะอื้นร้อง
น้ำตานองท้นฟ้าราวห่าฝน
คิดถึงรักเลือนรางของบางคน
ยิ่งเจ็บล้นปวดร้าวโศกเศร้าทรวง
หมอกขาวเริ่มลับลาอุษาสาง
ใจบางบางร้างแล้วแววห่วงหวง
เหลือเพียงซากธุลีฤดีดวง
ทับถมห้วงความฝันท่ามวันเยือน๚ะ๛