๏ ค่ำคืนของน้ำค้าง๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏  ลาลับแล้วเด่นดวงแห่งช่วงวัน
จากเคยผันผายร่างอยู่กลางหาว
นับแต่นี้คืนมืดจักยืดยาว
ท่ามแสงดาวพรายพร่างระหว่างวาร

ปล่อยแขไขขับแสงเข้าแต่งคาบ
แสงนวลอาบห้อมฟ้ามหาศาล
ลมหนาวเอยเคยลับไปนับนาน
เริ่มพัดผ่านหยอกฟ้าท่ามราตรี

ค่ำคืนแห่งน้ำค้างก่อสร้างรูป
บรรจงจูบดอกไม้หลากหลายสี
หลังอำลาตามกาลไปนานปี
ต่อจากนี้จักเคียงข้างมิห่างไกล

รอคอยมาเนิ่นนานท่ามกาลล่วง
รักหวงห่วงเกินซ่อนความอ่อนไหว
พันดารารายล้อมโอบอ้อมใจ
มิเทียมในหนึ่งน้อยรอยอาวรณ์

ราตรีนี้...ยังเยาว์
มีเรื่องเล่ามากมายซุกใต้หมอน
ยังคงยังจำจดทุกบทตอน
ไว้ยามนอนจักไขคำมิอำพราง

จากกันเมื่อวารก่อนช่างอ่อนล้า
หว่างเวลากั้นใจแสนไกลห่าง
หวั่นเอยหวั่นรักเราจักเบาบาง
สุดอ้างว้างชอกช้ำเกินรำพัน

จักลืมเลือนลืมได้อย่างไรเล่า
ห่างรูปเงาเพียงน้อยใจคอยหวั่น
เฝ้ารอคอยมองฟ้านับตาวัน
ให้รีบผันลับลาทิวาไป

บรรจงจูบดอกไม้ท่ามไอหมอก
กระซิบบอกต่อกันอย่าหวั่นไหว
ก่อนรุ่งรางกางกั้นผันเราไกล
ขอแนบใจสนิทเนื้อเอื้ออาทร๚ะ๛