28 เมษายน 2549 10:33 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ แม้นโลกไร้แสงทองสาดส่องหล้า
ขอเป็นแสงชวาลานำพาฝัน
เปล่งประกายส่องทางดุจกลางวัน
ให้เจ้านั้นก้าวย่างอย่างปลอดภัย
แม้นโลกไร้เพ็ญแขส่องแลโลก
ยามเจ้าโศกโศกาอุราไหว
จักแปลงเป็นหิ่งห้อยมาร้อยใจ
กระพริบไฟดับทุกข์รุกกมล
แม้นโลกไร้ดารามาแต่งแต้ม
เมฆหมอกแกมซ่อนซุกทุกแห่งหน
คืนเหน็บหนาวยาวนานเกินทานทน
จักเป็นคนเอื้ออุ่นละมุนมาน
แม้นโลกไร้ร้างลับสรรพเสียง
จะคอยเคียงเรียงร้อยถ้อยคำหวาน
เอื้อนวจีปลอบขวัญเช่นวันวาน
ตราบสุดกาลจักกลืนกินสิ้นเวลา
แม้นโลกไร้ผืนดินถิ่นอาศัย
จักถอดใจให้ยืนแทนผืนหล้า
แม้นสายชลเหือดแห้งแล้งธารา
จักหลั่งเลือดและน้ำตาให้กลืนกิน๚ะ๛
26 เมษายน 2549 11:18 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ คราวที่ความอ่อนล้ามารุมล้อม
ใจตรมตรอมเหนื่อยหน่ายคล้ายสิ้นหวัง
ทั้งสับสนปนวิตกอกแทบพัง
จะนอนนั่งเวิ้งว้างอย่างเดียวดาย
รอบข้างตนไร้เงาคนเฝ้าปลอบ
คำเคยมอบห่วงหามาห่างหาย
อีกอ้อมกอดเคยเอื้อเมื่อหนาวกาย
กลับเปลี่ยวดายเคว้งคว้างท่ามกลางจันทร์
จำทนสู้ลำพังอย่างคนเขลา
เพราะตัวเราเลือกทางก่อสร้างฝัน
แม้นแรงโรยโหยอ่อนจำซ่อนมัน
มิรำพันฤๅเคี่ยวเข็ญให้เห็นใจ
คราวที่ความอ่อนล้ามารุมล้อม
จึงจำยอมจำนนคนเคยใกล้
ทุกข์สาหัสช้ำชอกมิบอกใคร
เก็บซ่อนไว้ตกผลึกลึกสุดทรวง๚ะ๛
20 เมษายน 2549 04:11 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ หลากเรื่องราวรุมล้อมทำร้ายจิต
เปรียบดั่งกริชแทงใจเลือดไหลหลั่ง
หลากภัยพาลทุรชนมาก่นชัง
ด้วยมุ่งหวังเข่นฆ่าไร้ปราณี
เขาสร้างเรื่องบัดสีโลกีย์ชั่ว
ช่างมืดมัวยิ่งนักปราศศักดิ์ศรี
มือถือสากปากถือศีลเลวสิ้นดี
เอ่ยวจีหมิ่นผู้อื่นหยิบยื่นทราม
แต่ผลลัพธ์กลับกลายมิไหวหวั่น
แม้ทุกวันคนเกลียดและเหยียดหยาม
มิถือสาสบประมาทอาฆาตตาม
ใจช่างงามบริสุทธิ์พุทธคุณ
เพราะจิตแกร่งเกินคนพ้นโทสะ
ไร้โมหะจริตร้ายมากรายหนุน
วางอภัยไม่ถือสาเอื้อการุญ
แม้นบุญคุณมิทวงถามไถ่ความใด
เพราะเธอคือหินผาที่กล้าแกร่ง
กระทั่งแรงพายุโรมถาโถมใส่
ยังยืนยงคงมั่นทุกกาลไป
คือหัวใจมิตรภาพตราบฟ้าดิน๚ะ๛
12 เมษายน 2549 09:35 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ไยยื้อยุดฉุดไว้คล้ายกลั่นแกล้ง
ทั้งที่แล้งแววตามาสงสาร
ร้างอาลัยไร้รักประจักษ์มาน
เฝ้าหักหาญให้เจ็บช้ำอยู่ร่ำไป
ไยกักขังเอากรอบมาครอบกั้น
เมื่อจิตนั้นร้าวยับเกินนับไหว
อีกกี่หยดน้ำตาสาสมใจ
จึงเพียรใส่คำประนามดุจหยามกัน
ไยหน่วงเหนี่ยวเวลาให้ลับล่วง
เมื่อรักลวงครองไปคล้ายโศกศัลย์
เพื่อสิ่งใด-เพื่อใคร-ให้จำนรรค์
ฤๅเหยียดหยันเยาะเย้ยเพราะเคยตัว
อยากให้ตายบอกมาจะลาจาก
ยอมเป็นซากเศษเถ้าเท้าจรดหัว
อย่ายื้อยุดผูกจิตคิดพันพัว
กักเพียงตัวแต่หัวใจใช่ทาสเธอ๚ะ๛
11 เมษายน 2549 10:45 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ สูงตระหง่านหาญกล้าท้าลมฝน
อีกเบื้องบนทานสุรีย์ที่แผดเผา
แม้นคืนวันผันผ่านกาลนานเนา
ยังทอดเงาทาบทามิลาไกล
ในความแกร่งแฝงอ่อนซุกซ่อนอยู่
เพื่อมวลหมู่พฤกษาได้อาศัย
มวลไม้พรรณไม้ดอกออกกิ่งใบ
พรั่งไสวเบ่งบานบนลานดอย
กี่ดอกดวงร่วงหล่นบนพื้นหล้า
กี่ต้นลาล้มร่างอย่างเหงาหงอย
กี่เม็ดพันธุ์เพาะตนอดทนคอย
เป็นไม้สูงสุดสอยบนดอยเดิม
สูงตระหง่านหาญกล้าท้าลมฝน
พบผจญเกิด-ดับ-ลา-ลับ-เริ่ม
เพียงสิ่งเดียวมิล่วงพ้นกลับท้นเติม
คือโดดเดี่ยวเฝ้าพูนเพิ่มเสริมหัวใจ๚ะ๛
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1638
