28 กรกฎาคม 2548 11:33 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ นัยความจริงอัลมิตรามิกล้ารัก
จึงหยุดพักหัวใจในวันหมอง
นัยอักษรตอกย้ำเศร้าช้ำครอง
ไยมิลองตอบคำเขาย้ำมา
ฤๅตัวเจ้าหวั่นไหวในอักษร
แท้ทุกกลอนเขียนคำเหมือนพร่ำหา
ครั้นเราปลอบมอบฝันแต่นั้นมา
กลับมิกล้าก้าวเดินเผชิญมัน
เจ้าตอกย้ำตัวตนคนไร้ค่า
เพราะศรัทธาครั้งก่อนมาหลอนฝัน
เจ้าเสแสร้งเพราะกลัวจะพัวพัน
ความจริงนั้นอยากคว้ามาแนบกาย
โลกของเน็ตมากช้ำความลำบาก
คนหมู่มากเล่ห์กลปะปนหลาย
ทั้งติฉินครหาพาอับอาย
ล้วนความหมายทั้งปวงบ่วงมายา
หัวใจเจ้าสถิตใหนใครฤๅรู้
รักซ่อนอยู่หนใดไยเสาะหา
เจ้าเขียนกลแสดงนัยในวาจา
อยากตอบว่าอยู่ที่จิตเนรมิตรเอง๚ะ๛
27 กรกฎาคม 2548 11:47 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ มองผิวเผินดั่งคล้ายใจกล้าแกร่ง
ภาพลักษณ์แห่งคนสู้ศัตรูพ่าย
ทั้งร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำเคยกร้ำกราย
แต่มิวายไหวเอนเป็นครั้งครา
ดูนิ่งเงียบมิหวั่นวันท้อแท้
เพียงช่วงแพ้ความรักมิหนักหนา
แม้นน้ำใสไหลหลั่งยังปลายตา
ยังเชิดหน้ายิ้มรับซับคราบตรม
เจ็บเกินเจ็บเก็บกดจนหมดเจ็บ
ขมบ่มเหน็บเก็บกดจนหมดขม
ลมลวงผ่านรานกายพริ้วสายลม
ใจเกือบล่มจมห้วงบ่วงรัดใจ
มองผิวเผินดั่งคล้ายคนใจกล้า
มองแววตามิหวั่นหรือสั่นไหว
แต่ห้วงลึกใครบ้างรู้ข้างใน
หนึ่งหัวใจสลายแหลกแตกยับเยิน๚ะ๛
26 กรกฎาคม 2548 10:27 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ คืนจันทร์เพ็ญแจ่มแจ้งแสงดวงแข
ฉายส่องแลลานหล้าหาใครหนอ
ที่เพ้อพร่ำร่ำหาน้ำตาคลอ
อีกตัดพ้อคราวคืนแรมแกมน้อยใจ
ต่อว่าเดือนเลื่อนลับดับซุกซ่อน
มิหวนย้อนคืนมาถิ่นอาศัย
ทิ้งคนคอยละห้อยหาด้วยอาลัย
สัญญาใจเลอะเลือนเหมือนหลอกลวง
มาคืนนี้จันทร์ล่วงเยี่ยมห้วงฝัน
คนรำพันอยู่ไหนให้ห่วงหวง
ไร้แม้เงาเราขมขื่นสะอื้นทรวง
ตราบลุล่วงทิวาเข้ามาครอง
อย่าใจร้ายตัดรักเคยภักดิ์มั่น
วอนแจ่มจันทร์หวนคืนชื่นเราสอง
เคยเคียงคู่อ้อนออดกอดตระกอง
กลั่นทำนองเพลงหวานอาบลานจันทร์
คืนจันทร์เพ็ญแจ้งแจ่มแย้มเวหน
ในกมลเพรียกร้องก้องห้วงฝัน
เจ้าอยู่ไหนหน้ามลคนสำคัญ
อย่าแกล้งกันด้วยเร้นหลบซบอกใคร๚ะ๛
**พึ่งได้ลงเขียนไว้คราวันเพ็ญจันทร์เต็มดวง
25 กรกฎาคม 2548 10:35 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
..๏ถ้อยอักษรบรรยายคล้ายเจ็บหนัก
คราความรักสิ้นค่าน้ำตาไหล
ครองคราบเศร้าขื่นขมตรมกว่าใคร
อีกช้ำใจซ้ำซากยากบรรเทา
รักสลายสูญสิ้นชีวินคว้าง
เกินจะสร้างทางใหม่ให้หายเหงา
ทุกข์รายล้อมตอมติดชิดเป็นเงา
คลื่นความเศร้าโถมใจเกิดว่ายทวน
แพ้ราบคาบตราบกายสลายดับ
ความแกร่งยับสูญหายไม่คืนหวน
คงแต่ร่างซ่อนซุกทุกข์รัญจวน
เฝ้าคร่ำครวญร่ำไห้บรรยายกลอน
รู้ว่าเธอเจ็บล้นเกินทนรับ
พ่ายแพ้ยับโศกเศร้าเฝ้าหลอกหลอน
ดั่งลิ่มตอกยอกใจให้ร้าวรอน
จำเร้นซ่อนตัวตนทนเดียวดาย
ลองเอาทุกข์มากล้นมาป่นบด
ลองเก็บกดขื่นขมให้จมหาย
ความอาดูรลอกคราบจากใจกาย
อดีตคลายสูญดับเลื่อนลับไป
สร้างพลังความฝันอันแกร่งกล้า
เย้ยหยันท้าอ่อนแอสักแค่ไหน
ล้านความเจ็บระรานผลาญหัวใจ
จงย่ำไปถมทางที่ย่างเดิน
ปูทางรักครั้งใหม่ด้วยความฝัน
ผ่านคืนวันก้าวไปไม่ขัดเขิน
สุขหรือทุกข์ฟันฝ่าท้าเผชิญ
มิสายเกินคนพร้อมก้าว...ยังเฝ้ารอ...๚ะ๛
23 กรกฎาคม 2548 11:31 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ ความอ้างว้างตรอมตรมระทมจิต
ดั่งชีวิตเคว้งคว้างไร้ฝั่งฝัน
กกกอดทุกข์รุกใจไม่เว้นวัน
เกินจำนรรค์ขมขื่นสะอื้นครวญ
อดีตหลอนตอกย้ำคำว่ารัก
ด้วยประจักษ์อาทรมิย้อนหวน
ธารความหวังไหลเลยมิเคยทวน
ทุกสิ่งล้วนสูญดับล่มกับกาล
ฝันและหวังทางเดินมิแปลกแยก
เพราะรักแรกถักทอก่อประสาน
จะครองคู่อยู่เหย้าตราบเท่านาน
พอวันผ่านกลับทิ้งขว้างอย่างจงใจ
เปรียบดุจดั่งชานอ้อยคอยคายทิ้ง
หลังลิ้มสิ่งต้องการและฝันใฝ่
ขากถมถุยเศษซากจากปากไป
กากเส้นใยเพียงเสี้ยวมิเหลียวมอง
ฤาเธอ...จะจมหล่มอดีต
ที่คอยขีดกั้นกางสร้างม่านหมอง
ปล่อยตัวตนทนรันทดสลดครอง
ใยมิลองก้าวผ่านกาลเวลา
อันความกลัวตัวเราเฝ้าเสกปั้น
สร้างเสริมมันจากบางก่อร่างหนา
แผ่คละคลุมกุมทรวงถึงดวงตา
ทั้งกายาจิตใจคล้ายทาสมัน
ลองหยัดกายเชิดหน้าท้าความเจ็บ
คิดเพียงเล็บข่วนกายไม่แสบสัน
เผาความกลัวที่คลุมใจด้วยเพลิงกัลป์
แล้วคว่ำขันสวดส่งลงหลุมไป
เริ่มต้นใหม่สร้างฝันอันแกร่งกล้า
ด้วยศรัทธาและวันอันสดใส
ก้าวต่อก้าวเยื้องย่างอย่างมั่นใจ
ไกลแสนไกลแดนดินจินตนาการ๚ะ๛
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1301
