18 ธันวาคม 2547 11:40 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
สุดข่มใจ หักจิต ไม่คิดมาก
แต่ก็ยาก เลือนลบ กลบความเหงา
ยิ่งนึกถึง วันชื่น คืนสองเรา
ล้านความเฉา เศร้าล้อม โอบอ้อมกาย
ยังติดหล่ม ความฝัน อันแสนลึก
แม้รู้สึก สิ้นหวัง พลังหาย
กลับวนเวียน เพียรสู้ อยู่เดียวดาย
จนสุดท้าย จมดิ่ง ในสิ่งลวง
ด้วยคาดหวัง ในรัก มากเกินเหตุ
ไม่กั้นเขต ไร้ซึ่ง ความหึงหวง
เพราะไว้เนื้อ เชื่อใจ ทุกสิ่งปวง
ปล่อยเลยล่วง จนยาก เรียกกลับคืน
คงอยู่ที่ เวลา นำพาให้
ล้างลบใจ ปลดแอก ที่แบกฝืน
ตะกายจาก หลุมเศร้า แล้วหยัดยืน
ให้หน้าชื่น แม้นอกช้ำ ก็จำทน
***เอาแต่บันไดไว้ปีน ไม่เอาเชือกเน้อ
16 ธันวาคม 2547 10:49 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ช่างละม้าย คล้ายคลึง ให้พึงพบ
ทั้งที่ลบ เลือนไป จนไกลแสน
กลับมาเจอ อีกครั้ง ยังดินแดน
ทั่วเขตแคว้น กว้างใหญ่ ไยแคบลง
กลัวจิตตน เผลอใผล ในรู้สึก
และคิดนึก มากไป จนใหลหลง
เก็บมาฝัน พลันใจ ได้พะวง
แล้วจบลง ยามตื่น คราคืนลา
เธอเป็นใคร โปรดบอก อย่าหลอกเล่น
ทุกเช้าเย็น พร่ำเพ้อ ละเมอหา
ทั้งที่อยู่ ห่างไกล สุดสายตา
กลับเก็บมา ฝังจิต จมมิดใจ
โอ้อกเอ๋ย เคยตรม ระทมหนัก
เมื่อคนรัก จากลา น้ำตาไหล
หากจะต้อง เจ็บอีก คงหลีกไกล
แล้วจำไว้ เรื่องรัก มักเจ็บนาน
14 ธันวาคม 2547 14:55 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ถึงฟ้ากว้าง ทางไกล เพียงใดนั่น
ต่อให้วัน ยาวนาน สักปานไหน
ภูเขาสูง เสียดฟ้า มาคั่นใจ
ทะเลใหญ่ เกินข้าม มิคร้ามกลัว
แม้อาทิตย์ มืดดับ ลาลับโลก
เงาจันทร์โศก ร้างไป ให้สลัว
ความมืดดำ ล้อมกรอบ หมอกบังมัว
หรือทั้งตัว สูญสิ้น ซึ่งวิญญาน
จะไม่ลืม คนไกล ที่ใจชิด
แนบสนิท จิตใกล้ กายประสาน
ก่อกำเนิด สัมพันธ์ อันยาวนาน
แม้แต่กาล ไม่อาจพราก เราจากใจ
ระยะทาง ใช่เป็น อุปสรรค
หากจะรัก ห่วงกัน อย่าหวั่นไหว
อยู่ใต้ฟ้า เดียวกัน ขอมั่นใจ
ว่ามีใคร คนนั้น เขาสัญญา
14 ธันวาคม 2547 13:37 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
เคยวาดหวัง ครั้งหนึ่ง ซึ่งสดสวย
แต้มภาพด้วย สีฝัน อันหลากหลาย
บนผ้าขาว ของรัก ที่ถักลาย
เปรียบเหมือนสาย รุ้งทอง ผ่องอำไพ
แต่คืนผ่าน กาลผัน วันลาลับ
ภาพฝันกลับ เพี้ยนสี มิสดใส
ที่เคยหวัง ได้เห็น กลับเป็นไป
รูปที่ได้ เพียงขาวดำ เฝ้าคร่ำครวญ
ได้แต่พร่ำ ร่ำร้อง กึกก้องฟ้า
เพราะเวลา พ้นไป ไม่เคยหวน
ให้แก้ไข ป้ายลบ หรือทบทวน
ต้องรัญจวน ด้วยผิด เพราะคิดเดา
ปล.อาจไม่สมบูรณ์เพราะรีบแต่งกลัวไม่ทันวาดฝัน
11 ธันวาคม 2547 10:26 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
เจ้านกน้อย เหนื่อยนัก พักกายบ้าง
ระยะทาง ยังไกล ใช่ไหมหนอ
จุดมุ่งหมาย ที่หวัง ยังคอยรอ
รู้ไม่ท้อ แต่ก็ อย่าฝืนบิน
ดูกำลัง ของตน ทนแค่ไหน
แม้ว่าใจ กล้าแกร่ง ดั่งแท่งหิน
อาจมีวัน ร่วงหล่น ลงบนดิน
ด้วยไม่ยิน น้ำคำ ที่พร่ำเตือน
เร้นกายหลบ ลมหนาว คราวพลบค่ำ
คืนมืดดำ ฉ่ำน้ำค้าง หมอกบังเหมือน-
ปิดเส้นทาง ข้างหน้า ให้พร่าเลือน
แม้นมีเดือน ส่องฉาย ก็ไม่พอ
ให้แสงทอง ส่องฟ้า เมื่อครารุ่ง
แล้วค่อยมุ่ง ก้าวย่าง ตามทางต่อ
บินสู่ฝัน ผ่านคืนวัน ที่ถักทอ
จุดหมายก่อ ให้เห็น เป็นเส้นชัย
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1286
