3 พฤษภาคม 2548 21:03 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ตะวันเคลื่อนเลื่อนลับกับขอบฟ้า
ม่านนภาผ่องพรรณพลันเลือนหาย
เงาแห่งพฤกษ์รายทางมิกำจาย
เดือนโยกย้ายสู่ห้วงหาวคราวทิวา
สัญญาใจจากปลายฟ้าคราคืนค่ำ
หอบลำนำข้ามพงไพรให้ห่วงหา
สัญญารักผ่านขุนเขาเงาเวลา
อัลมิตราฤๅหวั่นไหวแม้ไกลกัน
เดือนทอแสงอ่อนหวานอาบลานโลก
จงขับโศกจากใจให้ผายผัน
ยังคิดถึงห่วงหาทุกคราวัน
วอนพระจันทร์กระซิบแผ่วยังแก้วตา
สัญญาใจจากปลายฟ้ายังคงมั่น
มิเหหันหนักแน่นดุจแก่นผา
แม้นขุนเขาทะเลขวางห้วงธารา
จะกลับมาอยู่เคียงข้างมิจางจร
22 เมษายน 2548 10:36 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ล่มสลายกลายสิ้นกลิ่นไอรัก
ฝันสลักกลางใจลบลายสูญ
ความห่วงหาอาทรมิเพิ่มพูน
ความอาดูรรุมล้อมอ้อมอกทรวง
สิ่งร่วมสร้างซบดินอย่างสิ้นค่า
กาลเวลาล่มร้างกลางแดนสรวง
ความจริงใจไร้ตัวตนปนความลวง
ชีวิตผันหันสู่ห้วงบ่วงระทม
อุ่นไอรักเคยห่มคราหนาวเหน็บ
เดียวดายเจ็บรานกายใจขื่นขม
ถ้อยคำเพ้อกระซิบแผ่วยามตรอมตรม
ฤๅเพียงลมย้อนยอกตอกหัวใจ
จบสิ้นแล้วเรื่องราวคราวครั้งก่อน
ถ้วนทุกตอนตอกย้ำความสงสัย
ที่เก็บบ่มจมลึกรอยอาลัย
เศษเสี้ยวหนึ่งของหัวใจพร้อมให้คืน
19 เมษายน 2548 13:54 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
บนเส้นทางสองเราที่ก้าวย่าง
จุดหมายพรางให้เห็นปานเส้นไหม
สุดขอบฟ้าเหมือนว่ายังอีกไกล
โค้งสายรุ้งอยู่ที่ใดใจพะวง
เหลือเพียงความว่างเปล่าเราค้นหา
ภาพลวงตาลวงใจจนไหลหลง
เพียรถักทอความรักภักดิ์บรรจง
กลับปลิดปลงเคว้งคว้างไร้ร่างเงา
หรือเพียงจิตวาดฝันนั้นหลอกหลอน
จนร้าวรอนยิ่งนักรักอับเฉา
ฤๅสติเราเทียบค่าปัญญาเบา
จึงหลงเงาเอาภาพลวงถักบ่วงรัก
สะพานดาวทอดผ่านกลางม่านฟ้า
ไกลสุดตาเกินใฝ่ใครทอถัก
ยังจ่อมจมทิศทางเลือนรางนัก
เพราะรู้จักห้วงใจเขาไม่พอ
18 เมษายน 2548 10:15 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
ยากข่มตาหลับได้เพราะใจเหงา
ด้วยร้างเงาเค้ารอยคนเคยหวง
ความอาลัยอาวรณ์สั่นคลอนทรวง
ตราบลุล่วงค่อนคืนยังฝืนคอย
แลจันทร์โศกทอแสงบนเวหา
อีกดาราดูหมองและเหงาหงอย
ค่อยค่อยเคลื่อนเลื่อนล่วงดวงล่องลอย
ดุจดั่งคอยคนเศร้าเข้านิทรา
ราตรีนี้กลอยใจอยู่ไกลห่าง
จะอ้างว้างปานใดให้ห่วงหา
เจ้าหลับไหลไร้พี่เนาว์ทุกคราวครา
เพียรเฝ้าทวนนับเวลามาคืนรัง
ยากข่มตาหลับได้ในคืนเหงา
ความว่างเปล่าเหมือนลิ่มทิ่มตอกฝัง
ทุกโมงยามร่ำร้องก้องภวังค์
มิอาจยั้งความคิดถึงคนึงนาง
15 เมษายน 2548 14:16 น.
บินเดี่ยวหมื่นลี้
รับรู้ในเรื่องราวคราวครั้งก่อน
ที่เธอซ่อนความเหงาและเศร้าหมอง
ด้วยคนรักลาร้างอ้างว้างครอง
จนเราสองพานพบประสบกัน
แต่ความรักเราสองที่เริ่มสร้าง
เหมือนรายทางซ่อนซุกทุกข์แห่งฝัน
ด้วยใจเธอยังคล้ายคอยรอยตะวัน
จะคืนผันย้อนมาทาบทาใจ
ตัวฉันเองยอมทนนิ่งกับสิ่งนี้
เพราะรู้ดีในฝันที่หวั่นไหว
แม้ทุ่มเทรักมั่นสักปานใด
เพียงสิ่งไร้ความหมายให้กรายมอง
แล้วร่องรอยแห่งตะวันก็ผันกลับ
ส่องทาทับรอยใจฤทัยสอง
เขาคืนสู่ห้วงฝันที่เคยครอง
เป็นเจ้าของก่อนฉันผู้ผ่านมา
ถ่านไฟเก่ายังกรุ่นอุ่นคุอก
น้ำตาตกคือเราเศร้าหนักหนา
หากย้อนวันผันได้ในเวลา
คงมิมาผ่านทางที่ร้างใจ
Calendar
Lovers
21 คน เลิฟบินเดี่ยวหมื่นลี้
หน้าส่วนตัว
1024
