27 กุมภาพันธ์ 2547 12:55 น.
บัวเผื่อน
แค่เพียงเห็นทีท่า..
ฉันก็รู้ว่าวันนี้..จะเป็นการมาที่นี่ครั้งสุดท้าย
แค่สบสายตา..ฉันก็รู้ว่ามีอะไรบางอย่างได้เปลี่ยนไป
เพียงแค่นี้คำอธิบายใดๆ..ก็ไม่สำคัญ...
อย่ากลัว..กับการต้องพูดความจริง
ฉันรู้ว่าทุกสิ่งย่อมมีการเปลี่ยนผัน
บอกฉันที..ว่าฉันยังมีเวลาเหลืออีกกี่วัน
ที่จะทำใจได้ทัน..ในวันที่เธอลืมกันหมด..หัวใจ..
27 กุมภาพันธ์ 2547 12:46 น.
บัวเผื่อน
ฉันกำลังทำร้ายเธอ
ที่เคยคิดว่ารักเสมอ...มันไม่ใช่
แรกๆฉันอาจดูจริงใจ
แต่ตอนนี้ความบริสุทธิ์ใจ..มันไม่มี
อยากหลอกตัวเอง
แต่ก็ไม่เก่งในเรื่องนี้
ฉันไม่ได้รักเธอแล้วคนดี
ความรู้สึกที่เคยมี..มันเปลี่ยนไป
ฉันยอมรับผิด
ก่อนที่บาปมันจะฝังติด...ไปกันใหญ่
ขอบคุณสำหรับหัวใจ
แต่ฉันคงเลวเกินไปเกินกว่าจะควร...ได้รับมัน...
27 กุมภาพันธ์ 2547 12:35 น.
บัวเผื่อน
จากกันไปวันนี้เลยก็ได้
จะต่างกันเท่าไหร่-เร็วหรือช้า
เมื่อที่สุดแล้วก็ต้องเอ่ย...คฎลา
อย่าให้ฉันทนดวงตา
..ที่ไม่มีความห่วงหา..อย่างเคย..
เหนื่อยแล้วกับการเหนี่ยวรั้งหรือร้องขอ
มันเกินพอกับการถูกเมินเฉย
มันล้าที่จะฝืน..ให้ทุกอย่างกลับคืนมาเหมือนเคย
และอะไรๆมันควรลงเอยกันเสียที่
ฉันจะลืมคืนวันที่ผันผ่าน
ทุกสิ่งทุกอย่างจะจบสิ้นกัน...วันนี้
ไม่ต้องพูดอะไรเพราะฉันเข้าใจดี..
เธอหันหลังไปวันนี้...
ฉันก็ลืมเธอวินาทีนี้...เช่นกัน
27 กุมภาพันธ์ 2547 12:27 น.
บัวเผื่อน
เราจะรักกันอีกนานไหม...
ฉันคงตอบไม่ได้หรอกนะคำถามนี้
ถามตัวเองเถอะนะคนดี...
ว่าต้องการคนๆนี้นานเท่าไหร่...
แต่หากเธออยากรู้....
ว่าความรักที่ฉันมีอยู่จะนานไหม
ถามฉันสิว่าจะรักเธออย่างนี้...อีกนานเท่าไหร่
เพราะฉันจะตอบเธอได้ว่า
เท่าที่ลมหายใจฉันยังมี...
26 กุมภาพันธ์ 2547 12:50 น.
บัวเผื่อน
ไม่อาจเป็นได้แม้เพียงเพื่อน
เพราะความรู้สึกยังคงเตือนว่ารักเธอแค่ไหน
แค่ทักทายหรือสบตา....
....เหมือนคนผ่านมาทั่วๆไป....
ก็ทำไม่ได้เพราะหัวใจไม่เข้มแข็งพอ...
หน้าส่วนตัว
717
