1 ตุลาคม 2545 16:19 น.
บัวน้ำเงิน
เหนื่อยบ้างไหมที่เดินมาถึงวันนี้
อาจอ่อนล้าเบื่อบ้างเป็นบางที
อย่าท้อเลยคนดีขอให้ทน
อนาคตสดใสในภายหน้า
กำลังมาตามเวลา อย่าสับสน
แม้อาจเคยผิดหวังกับบางคน
จะผ่านพ้นไปได้ในสักวัน
อนาคตเป็นอย่างไร ใครจะรู้
แต่ให้สู้เพื่อไปสู่สิ่งที่ฝัน
แม้เวลาอาจพาใจให้ลืมกัน
สำหรับฉันไม่มีวันจะเปลี่ยนไป
หากเธอหาแห่งใดเป็นที่พึ่ง
ยามเมื่อถึงจุดหนึ่งซึ่งหวั่นไหว
ยังมีฉันคนนี้นะคนไกล
คนที่เป็นคนใกล้ทีไกลเธอ
1 ตุลาคม 2545 16:10 น.
บัวน้ำเงิน
อนาคตยังอีกไกล
ฝันไว้อย่างไรขอให้ไปให้ถึง
ในยามท้อยังมีเราอีกคนหนึ่ง
เราคนนี้ซึ่งคอยให้กำลังใจ
แต่ละคนต่างก็มีฝัน
จะต่างกันก็ตรงที่จุดหมาย
สิ่งที่ฝันใช่ว่าจะไปถึงได้ง่ายดาย
ยังต้องการกำลังใจจากหลายคน
1 ตุลาคม 2545 16:01 น.
บัวน้ำเงิน
เคยสงสัย ว่าอะไร คือความรัก
อยากรู้จัก อยากเข้าใจอยากใขว่หา
ได้แต่รอ ใครสักคน ผ่านเข้ามา
ให้รู้ว่า ความรักนั้น คืออะไร
แล้ววันนี้ ความคลุมเครือก็เลือนลาง
ทุกๆอย่าง ได้คลี่คลาย หายสงสัย
เพราะมีเธอ อยู่ค้าง กลางหัวใจ
ให้ฉันได้ รู้ว่ารัก คือ รักเธอ
1 ตุลาคม 2545 15:52 น.
บัวน้ำเงิน
...อาจเป็นเหมือนเธอว่าไว้...
...ฉันมักลืมคนที่อยู่ใกล้เสมอ...
...จะห่วงใยคนไกลที่ไม่อาจพบเจอ...
...เผลอลืมเธอคนใกล้แค่ปลายตา...
...คงทำให้เธอน้อยใจ...
...เธอคงไม่รู้เลยใช่ใหมว่า...
...จริง ๆแล้วร้อยคนไกลที่เธอพูดมา...
...ฉันไม่เคยเห็นใครมีค่ามากกว่าเธอ...
1 ตุลาคม 2545 15:42 น.
บัวน้ำเงิน
...เพราะรัก .. ไม่ใช่เพียงเม็ดฝน...
...ที่ร่วงหล่นแล้วซึมหาย...
...เพราะรัก .. ไม่ได้เกิดง่ายดาย...
..กว่าจะรู้จักกันได้ -ีกว่าจะกลายเป็นผูกพัน...
...จึงยากที่จะ .. ลืม...
...เธอยังอยู่ในใจที่ตื่น หรือีหลับฝัน...
...ขอร้องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ..ขอให้ลืมกัน...
...เพราะนับนิรันดร์ ฉันไม่มีวัน...
...ลืมเธอนั้น .. อย่างแน่นอน...
หน้าส่วนตัว
817
