1 ตุลาคม 2545 10:29 น.
บัวน้ำเงิน
อย่าถามฉันเคยรักใครในอดีต
เหมือนมีดกรีดรักเราเข้าใจไหม
อย่าถามฉันในอดีตเคยรักใคร
รู้เอาไว้เพียงตอนนี้ฉันรักเธอ
30 กันยายน 2545 15:54 น.
บัวน้ำเงิน
กว่าจะรู้ใจว่าใจเหงา
ก็เหงาเหงาจนหวั่นไหว
แก่นแกร่งเข้มแข็งเกินใคร
ก็ยังหวั่นใจเมื่อไกลกัน
ฟากฟ้าฝั่งโน้นเหงาไหม
ดึกแล้วมีใครกล่อมขวัญ
ใครจะร้องเพลงแห่งความผูกพัน
ดวงดาวพราวฝันจะแบ่งบันให้ใคร
คล้ายชีวิตขาดอะไรไปบางอย่าง
หยดน้ำใสสายบางระรินไหล
ความเดียวดายปนเปื้อนละอองใจ
เกินไกลกว่าไกลใดที่เกิน
มากมายความคิดถึงแสนลึกซึ้ง
จะตราตรึงไว้ไม่ห่างเหิน
ทุกความเหงาเร้าใจจะเผชิญ
ก้าวเดินไปด้วยใจฉันอันมั่นคง
30 กันยายน 2545 15:47 น.
บัวน้ำเงิน
แม้เลือกเดินเส้นทางคนละเส้น
แม้จะเห็นความเหงาในเงาฝัน
แม้เจ็บปวดรวดร้าวคราวจากกัน
หากเป็นความต้องการของเธอนั้นฉันยินดี
30 กันยายน 2545 15:35 น.
บัวน้ำเงิน
ใครบอกคิดถึงเธอ แค่อยากเจออยากเห็นหน้า
ใครบอก ว่าอยากมา บังเอิญนะไม่ตั้งใจ
ใครบอกว่าฉันหวง แค่อยากควงกับใครใคร
ใครบอกว่าห่วงใย แค่กลัว ภัยจะใกล้เธอ
ใครบอกว่าฉันหลง แค่ซื่อตรงมั่งคง เสมอ
ใครบอกว่าละเมอ แค่หลงเพ้อเพราะเผลอไป
ใครบอกว่าหมายปอง แค่แอบมองผิดตรงไหน
รักเธอก็ไม่ใช่ แค่ทั้งใจมอบให้เธอ
30 กันยายน 2545 15:24 น.
บัวน้ำเงิน
สีของท้องฟ้าวันนั้นฉันไม่อาจลืมได้
เราต่างคนต่างหมดแรงล้มลงตายังจ้องกัน
เราจะหันหน้ากันโดยไม่ยับยั้งชั่งใจ
เราเข้าใจตั้งแต่แรก
มันเป็นสิ่งที่เชื่อมั่นได้....ยิ่งกว่าความเป็นเพื่อนซะอีก
เพียงตาสบตา...ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ
ความคิดที่เราสื่อถึงกัน
มีเพียงนักสู้เท่านั้นที่รู้
มันเป็นความผูกพันที่ไม่มีสิ่งทดแทนได้
ในบางครั้งถึงบาดเจ็บก็ต้องซ่อนเร้นความเจ็บปวด
เป็นลูกผู้ชายยังไงก็ต้องสู้
ถ้าถูกต่อยมันต้องเจ็บ...เราก็รู้กันอยู่
แต่เราก็ยอมรับมันโดยไม่ปริปาก
ด้วยความรู้สึกที่ลุกโชน
เพียงตาสบตา...ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ
ความกล้าที่เดือดพล่าน
สามารถเปลี่ยนความเศร้าเป็นรอยยิ้มได้
นั่นล่ะความหมายที่แท้จริงของความอ่อนโยน
...จงส่องแสงต่อไป...
หน้าส่วนตัว
701
