หน้าส่วนตัว
ถึงตีสองหมองใจใครเทียมเท่า
เมื่อรักเราร้างราพาขื่นขม
สุดที่รักแหนงหน่ายใจระทม
จำต้องก้มหน้าฝืนกลืนน้ำตา
รอเวลาครั้งก่อนอาจย้อนกลับ
จนตะวันลับจากไปให้แลหา
เห็นแต่เพียงตัวเราเศร้าโศกา
คอยเธอมาเมื่อไหร่ใจเบิกบาน
นั่งทรุดกายกอดเข่าแสนเศร้านัก เมื่อคนรักจากไปไม่ห่วงหา ต่อแต่นี้ต่อไปหรือคือน้ำตา ที่ไหลมาจากข้างในใจระทม เขาไม่มาหาเราเหมือนเก่าก่อน สุดจะถอนถอดใจให้ขื่นขม เมื่อความรักลอยไปในสายลม ต้องนั่งตรมเดียวดายไร้เงาเธอบทกลอนไทย
996
