ชู้ น. (วรรณ) คู่รัก, บุคคลที่เป็นที่รัก, เช่น มาย่อมหลายชู้เหล้น
เพื่อนตน. (กำสรวล); ผู้ล่วงประเวณี; การล่วงประเวณี; ชาย
ที่ร่วมประเวณีด้วยเมียเขา เรียกว่า เป็นชู้, หญิงที่ยังมีสามี
อยู่แล้วร่วมประเวณีกับชายอื่น เรียกว่า มีชู้,เรียกชายหรือ
หญิงที่ใฝ่ในทางชู้สาวว่า เจ้าชู้.
ที่มา : พจนานุกรมไทย ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๔๒
หากพิจารณาแบบถ่องแท้ แล้วไซร้ คำว่าชู้ นั้นมิใช่ความหมายในด้านลบด้านเดียวอย่างที่เราเข้าใจ พอได้ยินได้ฟังมีคำว่าชู้ ภาพที่มองจะเป็นเรื่องการผิดศิล๕ นั่นคือผิดลูกผิดเมียคนอื่น ในส่วนที่ยกมาที่ใช้ในเรื่องผิดศิลผิดธรรม เขียนได้ว่า เป็นชู้และ มีชู้ นั่
7651
30
0
หน้าส่วนตัว
