๏ในสมัยที่ชีวิตบนพื้นพิภพนี้สุขสมบูรณ์เต็มเปี่ยม
ไม่มีใครสนใจในคนที่มีคุณค่าและไม่แสวงหาคนที่มีความสามรถฯ
ถือกันว่าผู้ปกครองเป็นประดุจยอดไม้
ในขณะที่ราษฎรเป็นประดุจฝูงกวางที่อยู่ในป่าละเมาะ ฯ
ทุกคนซื่อสัตย์และยุติธรรม โดยไม่รู้ว่าต่างก็กำลังทำหน้าที่ของตน ฯ
ต่างรักกันและกันโดยไม่รู้ว่านี้แล คือการรักเพื่อนมนุษย์ฯ
ต่างไม่หลอกลวงกันโดยไม่รู้ว่าต่างคนควรทำตนให้เป็นที่เชื่อถือได้ ฯ
ต่างก็ไว้ใจกันและกัน โดยไม่รู้ว่าควรทำตนให้ผู้อื่นไว้ใจตนฯ
ต่างอยู่ด้วยกันอย่างเสรี ยินดีให้และรับจากกันและกัน
โดยไม่รู้ว่าตนเป็นคนใจดี ฯ
ด้วยเหตุฉะนี้
เขาเหล่านี้จึงมิได้จารึกการกระทำของพวกเขาลงไว้
จึงไม่มี
630
1
0
หน้าส่วนตัว
