หนึ่งคนถามหนึ่งคนตอบ...ใครเศร้ากว่า...?

miss.honney

วันคืน...นานแสนนาน ผ่านกี่พบชาติ
มิอาจ...มาพลัดพราก จากกันได้
ความรัก...ชักนำพา มาด้วยสายใย
เรียกว่า...สัญญาใจ ให้กันมา
เคยสร้าง...ทางบุญกรรม นำพาชีวิต
เคยแนบ...แอบชิด สนิทเสน่หา
เคยได้...ให้ไว้ ในสัจวาจา
เคยพลี...ด้วยชีวา ว่าจะมั่นคง
ชาตินี้เล่า...เขาไฉน ไยจึงหนี
ชาตินี้เล่า...ไยเขานี้ จึงลืมหลง
ชาตินี้เล่า...เขาไฉน ไม่ซื่อตรง
ลืมเรา...หรือเขาคง หลงลืมไป
ไม่รัก...ชักกลัว ว่าตัวจะโดนทิ้ง
ไม่จริง...เขาไม่ทิ้งเราไปใช่ไหม
ไม่ลืม...เขายังไม่ลืมสัญญาใจ
ไม่!...เขาต้องไม่ลืมสัญญา
ร่ำไห้...ในวันนี้ที่เขาจาก
พลัดพราก...จากนี้ไป ไม่เห็นหน้า
เรียกร้อง...ต้องการให้เขากลับมา
หมดปัญญา...ก้มหน้าลงไว้ ให้น้ำตาอาบดิน
******************************************
วันคืน...นานแสนนาน ผ่านกี่พบชาติ
มิอาจ...ระลึกล้ำ จำมันได้
ความรัก...ชักนำมา ได้อย่างไร
หรือเป็น...สัญญาใจ ให้กันมา
เคยสร้าง...บุญหรือกรรม จำไม่ได้
เคยแนบ...อิงแอบไอ จากใครหนา
เคยได้...ให้ไว้ไหม ในสัจวาจา
หรือว่า...พลีชีวา ถ้าไม่มั่นคง
ชาตินี้เล่า...ไยเราจึง ถึงจำไม่ได้
ชาตินี้เล่า...เราจึงไม่ ใฝ่เสน่หา
ชาตินี้เล่า...เราไม่คุ้น อุ่นในวาจา
แม้เพียงหน้า...หาได้คุ้น ให้อุ่นใจ
ขอโทษ...หากโกรธนี้ ที่ลืมหลง
มิใช่...ไม่ซื่อตรง หลงคนไหน
เรียกร้อง...ต้องการ ให้กลับไป
เสียใจ...เมื่อเราไม่ รู้จักกัน