ช่วงนี้คงล่วงเข้าสู่ วัสสานฤดู หรือล่วงเข้าสู่ฤดูฝนแล้ว ฤดูการปลูกธัญพืชต่างๆ ก็คงได้เวลาเริ่มแล้ว เพราะเพิ่งผ่านวันพืชมงคล หรือวันแรกนาขวัญ หรือพิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ ซึ่งนับว่ามีมานานแล้ว พิธีจรดพระนังคัลแรกนาขวัญ นั้นประกอบไปด้วย 2 พิธีการคือ พิธีพืชมงคล เป็นพิธีทำขวัญเมล็ดพืชพันธุ์ต่างๆ เช่น ข้าวเปลือกเจ้า ข้างเหนียว ข้างฟ่าง ข้าวโพด ถั่ว งา เผือก มัน เป็นต้น ฯลฯ มีจุดมุ่งหมายที่จะให้เมล็ดพันธุ์เหล่านั้น ปราศจากโรคภัย และ ให้อุดมสมบูรณ์เจริญงอกงามดี พิธีแรกนาขวัญ เป็นพิธีเริ่มต้นการไถนาเพื่อหว่านเมล็ดข้าว มีจุดมุ่งหมายที่จะให้เป็นอาณัติสัญญาณว่า บัดนี้ฤดูกาลแห่งการทำนาและเพาะปลูกได้เริ่มขึ้นแล้ว (ข้อมูลจากเวป MThai) ขอเกริ่นเปิดเข้าสู่รายการ
ทุกเช้า กิ่งโศก ขับรถออกจากบ้าน ย่านบางนา มุ่งไปยังดินแดนแห่งบูรพา ด้วยต้องไปทำมาหากินอยู่แถวนั้น ทุกเช้า จะเห็นเมฆครึ้ม ตอนเช้าตรู่ วันไหนโชคดี ก็เจอสายน้ำจากฟ้า มาชำระล้างรถที่ไม่ค่อยได้ทำความสะอาดสักเท่าใด อาศัยน้ำจากฟ้านี่แหละ หรือช่วงเย็นๆ กลับบ้านก็ต้องคอยลุ้น ว่าจะถึงบ้านทันไหม ดีว่าที่พักกิ่งโศก อยู่ชานเมือง ดังนั้นการจรจาร จึงประสบในระยะสั้นๆ หรือหากเวลาติดสายโทรศัพท์ พอแลบ แปร๊บๆๆ ปลายสายต้องขอหยุดการสนทนาทุกที บอกว่ากลัวฟ้า ( ทั้งที่ไม่ได้สาบานอะไร 555)
แต่เอาเถิด พอย่างเข้าหน้าฝน ก็นับว่าอย่างเข้าสู่ช่วงแห่งความอุดมสมบูรณ์แห่งอาหาร ( แต่ช่วงนี้ นักการเมืองก็พ่นน้ำลายผสมน้ำฝนกันให้ท่วมตาตุ่มไปหมด) กิ่งโศกชอบหน้าฝน เพราะความชุ่มชื้นย่อมดีกว่าความแห้งแล้ง แต่อย่ามามากเกินความต้องการ(น้ำท่วม น้องว่าดีกว่าฝนแล้ง) ยิ่งนึกถึงสมัยวัยเยาว์ ที่ยืนมองผ่านหน้าต่างที่บ้านออกไปยังแนวป่าหลังบ้าน ภาพสายฝนกระหน่ำพร้อมพายุ ใบไม้ปลิว ต้นไม้ใหญ่เอน ต้นเล้กล้ม หักครืนลงมา แต่พอฝนหายพายุลาจาก กิ่งใบของเหล่าพฤษา ก็ผุด ผลิ แตกกิ่งใบสพรั่ง คืนความที่อาจมองว่าพายุร้ายกระหน่ำ แล้วตอบแทนด้วยความอุดมแห่งความมีชีวิต
ความสุขใจเหล่านี้ ยื่งผนวกหนักด้วยบรรเลงบทเพลง สายฝน อันเป็นบทเพลงพระราชนิพนธ์ ที่ฟังทีไร อิ่มใจ สุขใจทุกครั้ง ชักชวนให้ละและลืม สรรพสิ่งอันสับสนรอบๆตัวได้เพียงชั่วขณะหนึ่งได้ นานๆ ทีเดียว ลำนำแห่งเสียงเพลงครานี้กิ่งโศก ขออัญเชิญ บทเพลงพระราชนิพนธ์ ทำนองขององค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช คำร้อง พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ กิ่งโศกถือว่าบทบทเพลงอันยิ่งใหญ่ และปีติสุขในหัวใจยิ่งแล้ว เรามาฟังบทเพลงพระราชนิพนธ์ เพียงนี้กันเถิด เฉพาะเพลงภาษาไทย
ชื่อเพลง : สายฝน (ภาษาไทย) ทำนอง : พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช คำร้อง : พระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจักรพันธ์เพ็ญศิริ ปี : พ.ศ.2489 เมื่อลมฝนบนฟ้ามาลิ่ว ต้นไม้พลิ้วลู่กิ่งใบ เหมือนจะเอนรากคลอนถอนไป แต่เหล่าไม้ยิ่งกลับงาม พระพรหมท่านบันดาลให้ฝนหลั่ง เพื่อประทังชีวิตมิทราม น้ำทิพย์สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวงาม ทั่วเขตคามชุ่มธารา สาดเป็นสายพรายพลิ้วทิวทุ่ง แดดทอรุ้งอร่ามตา รุ้งเลื่อมลายพร่างพลายนภา ยามเมื่อฝนมาแต่ไกล พระพรหมช่วยอำนวยให้ชื่นฉ่ำ เพื่อจะนำดับความร้อนใจ น้ำฝนพลั่งลงมาจากฟ้าแดนไกล พืชพรรณไม้ชื่นยืนยง .....................................................................................................
ชื่อเพลง : Falling Rain ทำนอง : พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ภูมิพลอดุลยเดช คำร้อง : ท่านผู้หญิงนพคุณ ทองใหญ่ ณ อยุธยา ปี : พ.ศ.2489 Rain winds sweep across the plain. Thunder rumbles on high. Lightening flashes; Bows the grain. Birds in fright nestward fly. But the rain pours down in blessing; Filled with cheer our hearts expand. As the woods with notes of pleasure ring, Sunlight streams o'er the land. Bright the rainbow comes in view. All the world's cool and clean. Angels's tears the flowers renew. Nature glistens in green. Rain beads sparkle in your hair, love. Rainbows glitter when you smile. Thus we soon forget the clouds above
๏.. สัมผัส..วัสสะตฤดู.. ด้วยโคลงสองสุภาพ๏ ๏ พิรุณผลอยหล่นพื้น ........... ชำแรกล่วงลึกตื้น เฉกย้ำช้ำรอย ....... เก่าเฮย ๚ะ ๏ คอยคราวร้าวล่วงย้อน ....... ลิ่มยอกตอกย่ำต้อน ตริเปื้อนเตือนปราม ๚ะ ๏ หวามแปรรสเปลี่ยนลิ้น ..... ปร่าปลดกำสรดสิ้น ท่าวแล้วแผ่วโรยหลอน ...... ลวงนา ๚ะ ๏ นุชพรากจากพี่แล้ว .......... ประทีปดับดวงแก้ว หรี่เร้นเพ็ญแสง ............... ส่องแฮ ๚ะ ๏ แรงพิษฤทธิ์ผ่าวร้อน ......... รอซับระงับช้อน หยาดน้ำทิพย์โชลม ๚ะ ๏ เย็นบ่มล่มบ่ายอ้าว ........... ระอุหลุดหยุดน้าว รดล้างรอยแผล ๚ะ ๏ พิรุณร่วงหล่นพร้อม ......... ยะเยือกซ่านแทรกห้อม ปาดน้ำเปื้อนนอง ............. หน้าเทอญ ๚ะ๛ + กิ่งโศก +
กิ่งโศก 27 พ.ค. 2554 11:14 น. - ID 7015 
3794
7
0
28 พฤษภาคม 2554 20:56 น. - comment id 33363
ฟังแล้วชุ่มชื่นใจมากเลยค่ะ
29 พฤษภาคม 2554 23:12 น. - comment id 33368
โห สุดยอดเลยครับปู่ ขอคารวะครับ
30 พฤษภาคม 2554 12:52 น. - comment id 33377
๑ คุณแบม ช่วงนี้หน้าฝนอย่าลืมพกร่มมาทุกวันด้วยนะ วันไหนฟ้าแลบ งดโทรเน้อ อิอิ
30 พฤษภาคม 2554 12:53 น. - comment id 33378
๒ คุณวิทย์ ขอบคุณหลายๆที่เข้ามาอ่านเน้อ งานของคุณวิทย์มีคนแซว ว่าสงสัยจะบวช อิอิอิ
30 พฤษภาคม 2554 12:54 น. - comment id 33379
๓ คุณเพียงพลิ้ว ตอนนี้ตกแทบทุกวันเลยก็ว่าได้นะ..มองในแง่บวกไว้ ว่า อากาศไม่ร้อนนะ..ขอบคุณมากมากนะครับ
30 พฤษภาคม 2554 12:55 น. - comment id 33380
๔ คุณฝน หวัดดีครับคุณฝน เอาให้เข้าบรรยากาศ ของฤดูนะครับ คุณฝนสบายดีไหม
30 พฤษภาคม 2554 12:56 น. - comment id 33381
๕ คุณสุริยันต์ งานโคลงสี่ของคุณสุริยันตร์ก็ยอดเยี่ยมครับ
27 พฤษภาคม 2554 11:29 น. - comment id 33396
ต้นสายและปลายเสียง ฟ้าลั่นเปรี้ยงต้องวางสาย แม้ว่าจะเสียดาย ที่สิ้นเสียงลงเพียงเธอมาฟังเพลงรับหน้าฝนค่ะ
27 พฤษภาคม 2554 12:04 น. - comment id 33397
เยี่ยมชนิดเต็มสาระ แวะมาอ่านพักเที่ยงกับเขาบ้าง
28 พฤษภาคม 2554 15:46 น. - comment id 33400
เมื่อเช้าฝนตกค่ะ ตอนนี้แดดจ้าเลยค่ะ
2 มิถุนายน 2554 08:27 น. - comment id 33438
ดีจร้า....อีกแว้ววว ปู่ท่าน....เพลงนี้...ความหมาย...ครั้งแรกที่รู้.... เปิดมุมมองใหม่...เรยยย ขอรับ...
2 มิถุนายน 2554 11:41 น. - comment id 33444
ท่านกรีติ หุหุ ขอบคุณหลายๆเน้อ ที่แวะมา ว่าแต่ท่านใยเงียบไปละช่วงนี้ หรือมาเป็นช่วงๆ
16 ธันวาคม 2554 10:43 น. - comment id 36629
....เมื่อครั้งปลายปี 2010 กิ่งโศกได้มีโอกาสเดินทางเพื่อการกุศลโดยไปทำการสร้างฝายทดน้ำ เพื่อเก็บกักน้ำให้กับชาวบ้าน (แต่ไม่ใช่เก็บกักน้ำเพื่อนโยบายใดๆ นะครับ 55) โดยไปกับสมาชิกแห่งบ้านกลอนไทยนี้ ที่จังหวัดพชรบุรี และในหนึ่งกิจกรรมอาสานี้นอกจากจะทำฝายชลอทดน้ำและสการร้างบ้านดิน ให้กับวัด อีกกิจกรรมหนึ่งก็คือปลุกต้นไม้ที่ได้นำกันไปโดยนำไปปลูกกันบริวณริมชายเขาด้านใต้ของวัดในระดับพื้นที่ที่ต่ำลงไป ติดกับป่าบริวเณวัดที่พวกเราใช้เป็นที่หลับนอนพัก ในระหว่างที่ร่วมกันขุดดินเพื่อปลูกต้นไม้อยู่นั้น ตรงสถานที่ริมหนองน้ำ มีต้นมะเดื่อต้นหนึ่งที่มีลูกดก กิ่งโศกจึงปยืนและแอค๊ท่าถ่ายรูป หุหุ ครั้นพอเงยหน้าไปที่กิ่งก้านคาคบต้นมะเดื่อ พบลายเหลืองดำโค้งม้วนพาดบนง่ามไม้ มันคืองูเหลือมนั่นเอง เพียงแต่ตัวยังไม่โตนัก แต่เล่นเอาปู่กิ่งต้องโกยแบบไม่เจียมสังขารไปตั้งหลักเอา ซะไกล เหอๆๆ
... พูดถึงมะเดื่อแล้วตัวกิ่งโศกจะชอบกลิ่นหอมเวลาลูกมันสุก สีแดงน่าทาน แต่..นะ แต่ พอบิลูกเพือ่เปิดเนื้อในออกมาข้างในนอกจากจะมีก้านเล้กๆคล้ายช่อเกสรดอกไม้เต็มไปหมด มักมีหนอนเต็มไปหมดที่เนื้อติดเปลือก แต่หากลูกดิบๆ รสจะฝาดมาก ต้นมะเดื่อส่วนมากจะขึ้นอยู่ตามริมแม่น้ำ ริมห้วย เหมือนจะมีตามแหล่งน้ำ เวลาลูกมะเดื่อหล่นจะลอยมาตามสายน้ำ หรือลอยตุบป่องในบึงน้ำ สมัยเด็กมักถือหนังสติ๊ก ไปยิงนก หนู กระรอกที่มากินผลลูกมะเดื่อสุกบนต้นและที่หล่นอยู่ใต้ต้น ลูกมะเดื่อสุกกลิ่นจะออกหอมๆและรสชาดจะออกหวานๆหน่อยๆ แต่คนจะไม่ค่อยทานกันเพราะเหตุมักมีหนอนชอนไชอยู่ในเนื้อลูก ขนาดดูว่าผลเกลี้ยงๆเต่งๆ ใสๆ ยังไม่วายถูกเจาะเนื้อจากด้านใน ......นั่นจึงมักจะมีคำพุดติดปาก หรือเป็นคำทายปริศนากันตอนสมัยเด็กๆว่า อะไรเอ่ย ข้างนอกสุกใส ข้างในเป็นโพรง คำตอบนั่นก็คือลูกหรือผลมะเดื่อนั่นเอง นอกจากนี้ลูกมะเดื่อสุกดูสดสวยและสดใสมักจะถูกนำไปเปรียบกับลักษณะของผู้คนในสังคมเช่นกัน ว่าสวยแต่เปลือกนอก แต่ข้างในมีแต่โพรงว่างเปล่าไม่มีอะไรที่น่าสนใจ เหมือนจะสวยแต่รูปจูบไม่หอมก็ว่ากัน
...... ดังนั้นใครก็ตามที่ถูกเปรียบเทียบเปรียบเปรยว่ามีเพียงแค่ความสวยในรูปโฉมโนมพรรณภายนอกที่ปรุงแต่งเสียจนเลอเลิศและเนี๊ยบนั้น แต่หากไร้กึ๋นแล้วมันก็คล้ายกับผลมะเดื่อที่มักดูดีแต่ภายนอกแต่ภายในผลซึ่งหมายถึงสติปัญญาทางความคิดกลับไม่สมกับรูปกายภายนอก หรือยิ่งกว่าขี้เลื่อย หุหุ เหมือนมีไว้แค่ประดับประดาหรือมีเพียงเอาไว้ให้แลดูดีและมีแค่ยิ้มสวยใบหน้างาม และมีความงามจากการแต่งองค์ทรงเครื่องเท่านั้นก็พอ ส่วนสติปํญญาไม่มียิ่งดีเพราะจะได้ล่อลวง ชักนำ หรือแม้แต่จะถูกชักใยได้ง่าย ...กลัวครับกลัวประเทศไทยมีคนแบบนี้ (มิได้ว่าใครในสถานแห่งนี้นะขอรับ หุหุ)
...... เมื่อตอนเด็กเคยเข้าไปเสนอหน้าอันมอมแมม ไปดูเขาฝึกกิจกรรมลูกเสือชาวบ้าน กิจกรรมที่มักเห็นโดยทั่วไปที่พบประจำนั่นคือ การร้องเพลง คงเพื่อเป็นการสร้างให้เกิดความพร้อมเพรียง หรือเพื่อเป็นกิจกรรมละลายพฤติกรรมของผู้เข้าร่วมอบรม ครูฝึกมักจะนำเอาบทเพลงแนวรำวง มาร้องร่วมกันประสานเสียงกัน พวกเด้กๆ พลอยสนุกสนานและร้องตามไปด้วยแม้นว่าจะผิดๆถูกๆ ก็ตาม มะตูมอ่อนในแข็งนอก มะกอก อ่อนนอกแข็งใน มะเดื่อนะมันไม่ดีเพราะมีแมงหวี่เข้าไปอยู่ข้างใน...... ..... เสียงร้องเสียงกลองประสานเสียงไปกับเสียงปรบมือให้จังหวะ ดูสีหน้าแต่ละคนมีแต่รอยยิ้มแย้ม สนุกสนานเฮฮากัน โดยเนื้อแท้ของการมีกิจจกรรมเหล่านี้ ส่วนหนึ่งนั่นคือการสร้างหลักความสมัครสมานสามัคคีของคนในชาติ โดยเริ่มสร้างจากกลุ่มคนเล็กๆ ในระดับหมู่บ้านสู่เป็นตำบล จนถึงในระดับอำเภอ เหล่านี้ คงรวมและร่วมอยู่ในการสร้างชาติสร้างกลมเกลียวไม่ใช่ทำเพื่อการเฉพาะกลุ่มเฉพาะพวกเช่นที่พบเห็นในปัจจุบัน
บทเพลงเกี่ยวข้องมะเดื่อที่พอจะได้ยินมาบ้างก็มาจากบทเพลงรำวงในกิจกรรมสัมพันธ์เท่านั้น แต่ครั้งนี้กิ่งโศกขอใช้บทเพลงอีกแนวหนึ่งในเชิงคำหวานของหนุ่มบ้านนา ที่มีต่ออีสาวบ้านทุ่งผู้ที่ไม่โสภาสถาพร ดั่งดาราหน้ากล้องลองฟังกันดูนะครับ
ขี้เหร่ก็รัก ขี้เหร่ก็รัก ศรคิรี ศรีประจวบ ..ขี้เหร่เพียงไร ขี้เหร่เพียงไรฉันก็จะรัก ฉันรักฉันใคร่ เธอด้วยหัวใจของฉัน คนขาวคนดำคนต่ำสูงนั้น สำคัญก็ที่จิตใจ ผิวฉันมันดำก็เพราะตรากตรำอยู่กับนาไร่ ไม่รู้รังเกียจฉันไปทำไม หรือว่าชาวไร่อย่างฉันมันจน ฉันรักฉันใคร่ เธอที่หัวใจเหมือนกัน เธอคิดระแวงคอยแบ่งแยกชั้น เหมือนฉันไม่ใช่เป็นคน ฉันหลงละเมอ หลงรักแต่เธอผู้เดียวเหลือล้น เหนื่อยยากเพียงใดฉันก็ยอมทน ตากแดด ตากฝน เพื่อเธอ เช้า ขึ้นมาฉันไปทำไร่ ส่วนเธอก็ไป ทำงานที่ศาลอำเภอ กลับบ้านตอนเย็น มาเห็นใบหน้าของเธอ เคยยิ้มให้อยู่เสมอ เดี๋ยวนี้เธอบึ้งตึงเปลี่ยนไป ฉันรักฉันใคร่ เธอด้วยหัวใจสัมพันธ์ ไม่คิดรังเกียจรูปร่างเธอนั้น ผิวพรรณฉันไม่สนใจ ถึงแม้เธอเป็นผู้หญิงจากเหนืออีสานและใต้ ถ้าฉันสมัครรักเป็นจอมใจ ขี้เหร่แค่ไหน ก็รัก ช่วงนี้เวปฝากเพลง ล่มเลยฝากไม่ได้ งั้นใครอยากฟังขอเชิญไปที่นี่.. www.youtube.com/watch?v=t5X-aBtKX3g
กิ่งโศก คนยากฝากถ้อยท้าย......
๏ ดุจมะเดื่อเมื่อได้ ............แยงผล เปลือกปลั่งดั่งเทพดล...........ประดิษฐ์ถ้วน ย้อมกลิ่นยั่วเกินยล.............. แกมหยั่ง ล่อแล กลวงยิ่งลุเนื้อล้วน .............. เน่าเร้นซ้อนใน ๚ะ๛ ๏ ดุจมะเดื่อผลสวยสีย้วยสุก เรื่อกลิ่นอวลชวนขลุกร่ำรุกขาน- จตุบาททวิบทกำหหนดฆาน- โลมรสฉ่ำรู้ซ่านกระสันต์ทรวง ๏ เปลือกผิวเคลือบคราบเล่ห์เสน่ห์ล่อ ภมรหมู่ภู่ห้อบินล้อห้วง สรรพสัตว์ชูคอยกยอควง ยื้อแย่งต่างย่างตวงใต้ยวงย้ำ ๏ มิผันแลแผ่ลึกผลึกเร้น เนื้อในด่างนอกเด่นดั่งเห็นด่ำ หนอนชอนไชแทะแงะจนแบะง้ำ เน่าบูดหนองกองคล้ำกลืนกล้ำคาย ๏ หรือภาพดีหนึ่งเดียวประเดี๋ยวดวจ หยั่งจำอวดหน้าม่านละลานหมาย ให้คนหัวชั่วแล่นแล้วมลาย ลบเลือนวับลับหายมอดปลายฮือ ๏ ใต้สติบิเผลอจนเบลอภาพ ปรุงกายหยาบวับเลิศจนเพริดหรือ สายตาเยิ้มแย้มเปรยรำเพยปรือ นั่นแหละคือความเดียวที่เชี่ยวดึง ๏ อย่าได้เป็นเช่นมะเดื่อในเครือดก จงเป็นเฉกหัวครกย้ายยกขึง- เมล็ดดอกใบต้นทั้งผลตรึง ติดประโยชน์จรดถึงเกินหนึ่งทาง ๚ะ๛ + กิ่งโศก+ เครดิตภาพ : อินเทอเนต ขอรับ ขออนุญาตใช้ภาพคุณอภัสรา หงสกุลครับ
13 กุมภาพันธ์ 2555 16:53 น. - comment id 36905
...ท่ามกลางประเด็น ว.5 ชั้น7 , 4 season จริงเท็จ ประการใด ปู่กิ่งมิอาจทราบได้ เพราะมิได้ร่วมกิจกรรมด้วย อิอิ แต่ที่ทราบเป็นอย่างยิ่งก็คือ อยากกินเป็ดย่างไฟแดง อะครับๆๆ 55 เรื่องกินนี่ถือว่าเป็นปกติ ของมนุษย์ ที่ยังต้องหล่อเลี้ยงร่างกายด้วยสารอาหาร เพื่อไปบำรุงเซลส์ต่างๆ ไม่ให้ตายมอดม้วยมรณาไปตามพุทธโอวาท คือ เกิด แก่ เจ็บตาย ดังนั้น การกิน หรือพูดให้ไพเราะเสนาะหู ก็คือ การรับประทานอาหาร นั่นนะแหละครับ เป็นการดำเนินชีวิตตามปกติ
...ส่วนการกินเป็ดกินไก่ ( ที่ปรุงรสและสุกแล้วนะครับ ไม่งั้นจาเป็นปอบ 55) สมัยก่อนคนที่จะกินของพวกนี้ได้ ต้องคนมีสตางค์ นั่งตามเหลา ตามร้านดังๆ โดยเฉพาะพวกที่มีชื่อ เช่นเป็นย่าง ปักกิ่ง หรือเมืองอะไรสักเมืองในประเทศจีน ดูจะขึ้นชื่อลือชา ในรสยั่วน้ำลายทุกครั้งที่นึกถึง ส่วนสมัยปู่ ช่วงเงินเดือนออก ก็ น้ำตกทีลอซู เอ้ย น้ำตก ส้มตำ อะอะ มีไก่ย่างด้วย แค่นี้อิ่มแล้วละครับ หากไปหลายคนก็เพิ่มน้ำ จั๊บเลี้ยง อิอิ แก้ฝืดคอ บางทีก็ไปนั่งตามร้านที่มีนักร้อง
..ปู่กิ่งมักเปิดหาเพลงเก่าๆฟัง ที่ฟังเพราะบทเพลงเก่าๆ มักแฝงเรื่องราวสมัยนั้นไว้เสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยเปิดหาเพลงเก่าๆ ที่พอจำได้ มีเพลงร้องสำเนียงพูกไม่ชัก หุหุ แบบคนจีนพูดไทย ว่า ...ต้งเลือง กิงเปดกิงไก่.. บ่งบอกว่า ช่วงต้นเดือนเงินเดือนเพิ่งจะออก ก็สามารถกินของแพงๆ ได้ แต่ปลายเดือน ต้องกินข้าวกับน้ำปลา ในยุคปัจจุบัน ก็ยังคงไม่ต่างกันสักเท่าใด นัก ในยุคที่ต้องใช้เงินเป็นหลัก หรือที่เรียกกันว่ายุคประชาชานิยม (มอมเมา) ต่อไปใครกันเล่าหนอ ที่จะปลูกข้าว ปลูกพืชผัก ให้ได้กิน เพราะผู้คนต่างหันมานิยม ซื้ออยู่ข้างเดียว เด็กๆ โตมา คงไม่รู้จักกระดานชนวนมือไว้คัดลายมือภาษาไทยให้งามๆ หรือให้ขึ้นเขาลงเขา เด็กไทยคงจะรู้จักเฉพาะไอ้แพ๊ดกะไอ้พ๊อด กันแล้ว และคงถนัดจิ้มกันอย่างเดียว เมื่อต้องใช้เงินในการดำรงชีพ คงจะต้องบริโภคแต่ของแพงๆ แน่ๆ เพราะคนปลุกพืชทำไร่น้อย หรือเจ้าของพืชไร่คงเป็นนิติบุคคลกันแล้ว แม้แต่ไร่นา เจ้าของคงเป็นคนต่างชาติ ส่วนเจ้าของเดิมก็แปรเปลี่ยนเป็นเกษตรกรผู้ใช้แรงอย่างเดียวจริงๆ ดังนั้นมูลค่าราคาสิ่งของจึงแพงประเภทหู่ฉี่ถึงขั้นฉีก
.. กลับมาที่เรื่อง โค้ดหรือรหัสวิทยุสื่อสาร ที่ตอนนี้ ใช้กันแทบทุกวงการ แต่ก็ต้องนำไปขึ้นทะเบียนให้ถุกกฏหมายด้วย ในฐานะวิทยุสมัครเล่น ที่ทำงานปู่กิ่ง มีจำนวนหลายสิบ สามสิบเครื่องใช้กัน เนื่องจากเพื่อความสะดวก ในการติดต่องาน หรือในภาวะฉุกเฉินต่างๆ ตอนซื้อมาใหม่ๆ ไม่ค่อยจะมีคนพูดกันสักเท่าไหร่ เพราะติดเหนียมอาย แต่ตอนนี้ ต้องออกประกาศห้าม พูดเรื่องส่วนตัว ( ว.5 อิอิ) หรือ ร้องเพลงกล่อมชาวบ้าน มันขยันพูดกันจริงๆ ..ภาษา ว. นี่ มีมากหลายตัวหลายระหัสเพราะพูดกันเป็นตัวเลข และต้องพูดกันบ่อยๆ จึงจะเข้าใจในรหัส เช่น ว.28 , 61 ( สองแปด หกสิบหนึ่ง) แปลว่า ประชุมอยู่ ขอบคุณมาก ว.4 รอก่อน เดี๋ยวมา อิอิ เมื่อก่อนใช้กับหน่วยงานราชการที่เป็นตำรวจ ทหาร ตอนนี้ ในกลุ่มมูลนิธิต่างๆ ก็ใช้กันมาก
.. ส่วน ว.5 แปลว่า ติดราชการลับ ห้ามรบกวน อิอิ ว.5 ตอนนี้กำลังติดชาร์ท 55 ทำไงได้ละครับ บุคคลสาธารณะ การเคลื่อนไหวใดๆ ย่อมเป็นที่จับตามองของผู้คน ที่มีทั้งมองแบบชื่นชมและตำหนิ ว.5 ชั้น 7 จะติดป้ายเอาอยู่หรือไม่ก็ปล่อยให้ความจริงประจักษ์เถอะ จะมา ว.5 อีตอนต้องปฏิบัติหน้าประชุมครม.อันเป็นหน้าที่ระดับชาติ จะไม่ให้คนมองได้อย่างไรเล่า แม่นกแก้วนกขุนทอง 5555
.. ในห้วงวันแห่งความรัก ปู่กิ่งก็ไม่อยากกระแหนะกระแหนท่านพริตตี้ เอ้ย ทั่นผู้หลักผู้ใหญ่ให้มากข้อ และเกินความ ขอนำเข้าสู่โหมด เลิฟๆๆ ภายใต้รหัส ว.88 แปลว่า รักและจุมพิต อิอิ อยากหาบทเพลงเกี่ยวกับความรักมากล่อมบ้าง(ทีแรกจะเอาเพลง ขันจมบ่อ ของครูเบญจมิน..แต่หาเพลงไม่ได้อะ ที่ร้องแบบทำนองลำตัด เกี่ยวกับกินเป็ดกินไก่ ) แต่..ช้าแต่ ปู่กิ่งเลยแปรเปลี่ยนเป็นเพลงเกี่ยวกับความรักเอย...ในเวอร์ชั่นของ กุ้ง กิตติคุณ เฑียรสง ชื่อเพลง เสน่หา...ลองรับชมรับฟังกันนะครับ
ความ รัก เอย ขับร้อง : กุ้ง กิตติคุณ เจ้าลอยลมมาหรือไร มาดล..จิต มาดล..ใจ เสน่-หา รัก..นี้จริงจากใจหรือเปล่า หรือ เย้า เราให้เฝ้าร่ำหา หรือแกล้งเพียง แต่แลตา ยั่วอุรา ให้หลง ลำพอง หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อ..หื่อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮื้อ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อ..หื่อ ฮือ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หือ ฮือ ฮือ ฮื้อ สง สาร ใจ ฉันบ้าง วาน อย่าสร้าง รอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง รักแรกช้ำ น้ำตานอง ถ้าเป็นสอง ฉันคงต้องขาดใจตาย หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อ..หื่อ ฮือ ฮือ ฮือ ฮื้อ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หื่อ ฮือ ฮือ ฮื้อ..หื่อ ฮือ ฮือ ฮือ หื่อ ฮือ หือ ฮือ ฮือ ฮื้อ สง สาร ใจ ฉันบ้าง วาน อย่าสร้าง รอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง รักแรกช้ำ น้ำตานอง ถ้าเป็นสอง ฉันคงต้องขาดใจตาย
ปู่กิ่งคนยาก ฝากถ้อยร้อยด้วยกาพย์ห่อฯพอม่วนใจหน่อยเถอะ
๏ ถ้อยเสน่ห์ ๏ ๏ อยากเผยเอ่ยพรูถ้อย .. พึงเรียงร้อยรำพันพจน์ สื่อคำทุกท่ามบท- . จารเรื่อเจือรำพันจินต์ ๚ะ ๏ คำเอ่ยเผย,อกผู้ อาพัทธ์ เฉกเกิดบทบอกชัด บ่งชี้ ถ้อยใดใช่เช่นดัด- จริตดอก นาแม่ คือแก่นแกนพจน์นี้ พากษ์เน้นพรรณา ๏ เพลาผันล่วงพ้น เหลี่ยมพลบ ค่ำเฮย ดุจดั่งฝังบรรจบ จอดเส้น- ทางรุดมิหยุดทบ เรื่อทาบ ขับเลื่อนเคลื่อนโล้เต้น ต่อเร้าผลักหนุน ๏ ฝากละมุนละม้าย อ่อนหวาน โอษฐนา น้อยฤ,สื่อจากมาน อ่อนน้อย มากยิ่งกว่าเกินขาน คำกล่าว นั่นโจ่งแจ้งนัยถ้อย แน่นถ้วนทั่วสถาน ๏ เสน่ห์ใดไหนเท่าเนื้อ เสน่หา ยามถวิลยิ่งพา พูดพ้อ ความอื่นมิตื่นตา ตนเบิ่ง ตื่นรักประจักษ์ข้อ สรรพล้วนลืมความ ๏ ยามอ้อนใดอื่นนั้น เสมอเหมือน เหล็กแกร่งยังเสทือน สั่นสะท้าน ศิลายิ่งลบเลือน ลู่หัก ล้มเฮย คมวจีวาดคว้าน อ่อนระแน้โน้มลง ๏ ประสงค์ประสบเปลื้อง ปลอกใจ แบถอดแบะทั่วไสว สี่ห้อง รู้เถิดทุกมุมใน หาซุก อื่นเนอ คงหนึ่งนุชจองจ้อง จับแจ้งเดียวหนอ ๚ะ๛ + กิ่งโศก +
17 กุมภาพันธ์ 2555 23:12 น. - comment id 37897
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ