แวะเอาความสุขมาส่งค่ะ

เธียร ธีรเทพ

เก็บมาฝาก อ่านแล้วคงได้แนวคิดดีๆไว้ใช้นะคะ
                             ปล่อยเมื่อไร สบายเมื่อนั้น
อาจมีหลายคนที่เจอปัญหาแบบนี้
เธอครองชีวิตร่วมกับเขามานานกว่าสิบปี
........แล้ววันหนึ่งก็พบว่าเขาปันใจให้หญิงอื่น เธอจึงแยกทางจากเขา
แต่เขาหาได้ไปจากจิตใจของเธอไม่ ทุกครั้งที่นึกถึงเขา เพลิงแค้นก็ลุกท่วมหัวใจ
        เธอแค้นที่ถูกเขาทรยศ แค้นที่เขาทำลายชีวิตที่ดีๆของเธอ ยิ่งนึกก็ยิ่งรุ่มร้อน จนอยากตบ อยากทำร้าย อยากทำลาย "มัน"
        เธอหันหน้าเข้ากรรมฐาน แต่ความแค้นยังตามมารังควานเธอ แม้เรื่องจะจบไปนานแล้ว แต่เธอไม่ยอมจบด้วย ใจยังหวนกลับไปขุดเรื่องราวในอดีตให้มาทิ่มแทงเธอไม่หยุดหย่อน เสียงด่าดังก้องอยู่ในใจ ทั้งๆที่รอบตัวมีแต่ความเงียบสงบ 
        แต่ไม่มีอะไรที่ยั่งยืน มีเกิดก็มีดับ ตอนนั้นเธอกำลังเดินจงกรม มือประสารกันที่ท้อง เธอรู้สึกว่าเมื่อยเหลือเกินเพราะกุมมือในท่านั้นนานเป็นชั่วโมงแล้ว จึงปล่อยมือลง
                             ทันทีที่ปล่อย ความเมื่อยก็หายไป
                     ความรู้สึกสบายกายสบายใจเกิดขึ้นตามมา
                        ชั่วขณะนั้นเอง เธอได้ประจักษ์แก่ใจว่า
                            "แค่ปล่อย เราก็ไม่ทุกข์อีกต่อไป"
                                  แล้วน้ำตาก็ไหลรินออกมา
          วินาทีนั้นเองที่เธอระลึกขึ้นได้ว่าสาเหตุที่เธอคับแค้นไม่เลิกรา ก็เพราะเธอไปยึดติดกับเรื่องราวในอดีตอยู่ตลอดเวลา เป็เพราะเธอไม่ยอมปล่อยมันไปนั่นเอง เธอจึงทุกข์แล้วทุกข์เล่า เมื่อคิดได้เช่นนี้เธอจึงปล่อยมันออกๆปจากใจทันที
         เธอได้เล่าว่า ในการปล่อยมือครั้งนั้น เธอได้ปล่อยความแค้นและเรื่องราวในอดีตระหว่างเธอกับเขาไปด้วย จิตใจบังเกิดความเบาสบายสงบเย็นขึ้นมาทันที
                           มือที่กุมไว้นานๆ ย่อมเมื่อยฉันใด
                      ใจที่ยึดไว้ไม่เลิกรา ย่อมเป็นทุกข์ฉันนั้น
ไว้อ่านต่ออีกเรื่อง ในกระทู้ต่อไปนะคะ