อยากได้นิทาน คำกลอน ค่ะ ไม่ทราบ....ใครพอมีบ้างคะ แต่งเองไม่เคยได้เรื่องสักที ...................ขอบคุณค่ะ.....................
tinyada 23 ต.ค. 2548 19:11 น. - ID 4100 
904
0
0
26 ตุลาคม 2548 23:18 น. - comment id 12602
ไหลหลาก จากแดน กันดารไกล ชะไช ฝุ่นดิน ถิ่นแล้งล้า ไกลก้ำ กวาดกลืน กัดกร่อนกล้า หินผา แกร่งกรัง ยังทะลาย จึงเป็น สีปูน ขุ่นคละคั่ง สองฝั่ง เก็บกรัน ตะกอนไว้ อุดม สมบูรณ์ พูนสันทราย หลากหลาย ไพรพันธุ์ นั้นเนืองนอง กว่าร้อย ร่วมร่าย สายนที ผ่านสี่ พันดอน ก่อนจะล่อง แบ่งพรม แดนตั้ง ฝั่งพี่น้อง สิบสอง พันนา ห้าหัวพัน จึงได้ สมญา ว่าล้านช้าง นที กว้างขวาง สร้างแนวกั้น จำแนก แดนลาว เขาผีปัน กันล้าน นาเพียง เวียงกามกุม ครั้นกลาย เป็นผอง สองประเทศ แบ่งเขต ลาวเทิง อีสานลุ่ม ป่าเขา แผกเผ่า เข้าเกาะกลุ่ม ประชุม หมู่ชน บนเส้นธาร ไหลหลาก จากแดน กันดารนัก น้ำโขง สายหลัก ไทอีสาน สีปูน ขุ่นข้น ปนฝุ่นซ่าน ร้อยคำ ตำนาน ล้วนเอ่ยนาม ยังมีนาคหลากเผ่าพันธุ์ร่วมกันสร้าง ตกลงวางแนวธารผ่านป่าข้าม ช่วยขุดเลาะเซาะซัดตัดเติมตาม เป็นแนวลามลำเลียงล่องลงลุ่มลาน จนถึงจุดสุดท้ายต้องย้ายทาง เพราะเมืองตั้งกั้นขวางทางสถาน กลับตกลงกันไม่ได้ใช่จะพาล นาคเหล่านั้นจำแยกไปตามใจตน กลุ่มหนึ่งขุดทางขวาสาละวิน จนสิ้นเส้นทางตั้งแต่ต้น กลุ่มใหม่ข้ามไปไกลสกล แล้วขุดค้นเส้นทางยาว เจ้าพระยา กลุ่มเดิมตั้งใจไม่ผันแปร เลี้ยวซ้ายแลเส้นทางวางไว้ว่า จะผ่านแดนอริยะธรรมนานา ผ่านห้าชนชาติพิลาศพิไล จีนไทลาวขอมเขมรญวน ซึ่งทั้งมวลทั่วถ้วนล้วนได้ใช้ ตั้งอาณาจักรกว้างสล้างไศล และเป็นไปตามใจปณิธาน จึงเสกมนต์วาสุกรีน้ำนี้ขุ่น สีเป็นปูนเย็นยะเยือกทุกหย่อมย่าน เพียงตักมาดื่มกินสิ้นกันดาร น้ำธารจะคืนใสให้ชุ่มเย็น
26 ตุลาคม 2548 23:19 น. - comment id 12603
จะวันเด็กหรือวันไหนไม่เคยได้เล่น ต้องมาเป็นคนโศกเหมือนโชคแกล้ง ขายดอกไม้พวงมาลัยตามไฟแดง เงินที่แบ่ง ปันได้ เอาให้แม่ เป็นเด็กน้อยกลางสลัมน้ำครำเหนียว เพียงเศษเสี้ยวเงินเหลือเขาเผื่อแผ่ อดสูสู้ทนคนรังแก มีกินแค่วันต่อวันพอกันตาย พ่อเป็นคนเร่ขับสิบล้อ ส่วนแม่ก็เก็บขวดถุงขยะขาย นานนานทีพ่อจะมาหาลูกชาย ก็เมามายทะเลาะด่าท้าตบตี วันนั้นพ่อสัญญาจะพาไป เที่ยวได้ตามพอใจในทุกที่ แล้วก็ถึงเวลามาวันนี้ วันเด็กที่ใครใครได้แสดง ป่านนี้ พ่อยังไม่มา ได้เวลาไปเร่ขายมาลัยแผง สิบล้อบึ่งกระแทกแหกไฟแดง ปาดแซงเฉี่ยวเจ้าเข้าเต็มรัก วูบสุดท้ายเด็กชายได้เห็นพ่อ ก่อนจะท้อทอดกายคลายกระอัก ร่างร่องแร่งปานเชือดเลือดทะลัก ไม่ทันทัก ทายพ่อ เจ้าก็ตาย เคยสัญญากับลูกไว้ ในวันเด็ก จะพาเจ้าตัวเล็กไปเที่ยวบ้าง พ่อทำงานขับรถล่องต้องจำห่าง แล้ววันว่างอยากกลับมาพาลูกไป วันนี้ วันเด็กแล้ว ยังไม่ว่าง หากหนทางห่างกว่าไปหาได้ แต่สัญญาพันผูกลูกผู้ชาย ยอมเร่งรวดงวดสุดท้ายจะได้พัก ส่งของเสร็จแล้วต้องรีบล่อง ไม่มองซ้ายขวาล่าเลยนัก แม้นข้างหน้ากันดารมีด่านดัก กูจะหักด่านไปให้ท่วงทัน ยอมอัดยาบ้าใช้ให้ตาตื่น ดึกดื่นแค่ไหนแม้นใจสั่น ไม่หยุดรถเหนื่อยล้าลงเริ่มงงงัน ยานั้นช่วยไว้ไม่ให้ทรุด ถึงเมืองล่วงเลยไปบ่ายกว่ากว่า ไฟแดงข้างหน้าขวางไม่ยั้งหยุด ปาดซ้ายแซงขวาคราเร่งรุด อุตลุดจนพลาดเกี่ยวเฉี่ยวข้างทาง โดนเด็กขายพวงมาลัยเข้า โอเจ้าโชคร้ายใยมาขวาง ต้องรีบไปจำใจข้าไม่ว่าง แต่ในรางเลือนสุดท้ายคล้ายลูกเรา.
26 ตุลาคม 2548 23:20 น. - comment id 12604
วันที่กระต่ายนั้นพ่ายแพ้ ก็ตั้งใจแน่วแน่ จะนอนนิ่ง ไม่กระโดด กระโจนตาม ความเป็นจริง ไม่ว่องวิ่งเพราะเจ็บอายขายหน้ามิตร เป็นกระต่ายเซื่องซมอารมณ์เหงา นั่งจับเจ่าเงื้องุ่นง่านพาลหงุดหงิด เพื่อนฝูงหดหายไปไม่ใกล้ชิด ลืมคิดว่าตนเจนเป็นจ้าวเปรียว เคยเป็นผู้วิ่งไว ได้เป็นหนึ่ง ไกลกึ่งเร่งเพียงเวลาเสี้ยว ห่างเพียงไหน เคยไปมาประเดี๋ยวเดียว แล้วกลับเหนี่ยวเฝ้ารัง ขังตัวเอง ข่าวประกาศเจ้าหญิงงามช้ำความรัก ประชวรหนัก หทัยหัก จักต้องเร่ง ไปหายาป่าละหาน มารข่มเหง หากทหารไปเอง ก็กว่าเดือน แต่จำเป็นต้องเยียวยาเพียงห้าวัน มิเช่นนั้น ต้องโรคร้ายคล้ายเสมือน เสียสติ ฤดีดล คนฟั่นเฟือน ลืมเลือนสมประดีชีวีมลาย เรื่องต้องเร่งรีบเร้น เช่นฉะนี้ หนึ่งเดียวที่มีที่ทำได้ ทั้งพาราล้วนหวังเอา เจ้ากระต่าย จะเร่งไปเร่งมาหาโอสถ แม้กระต่ายตั้งตนไม่สนใจ แต่เรื่องใหญ่ยอมละทิฐิลด อาสาไปหายาทั้งหมด ปรากฏ ครบถ้วนความ เพียงสามวัน กลับมาเป็นจ้าวแห่งลมกรด ทั่วทั้งหมดยกย่องเยินยอลั่น กระต่ายฉุกใจคิดได้ครัน จะดีชั่วตัวเท่านั้นตัดสินเอา ใครจะเย้ยว่าขี้แพ้ว่าอ่อนหัด ใครจะหยันให้ถนัดก็ช่างเขา ความสามารถที่มีอยู่คู่ตัวเรา อย่าเขลาอย่าปลงจงภูมิใจ
26 ตุลาคม 2548 23:38 น. - comment id 12605
พอหรือยังครับ ถ้ายังไม่พอ ก็บอกได้ ยังมีอีกเพียบเลย รวบรวมมาจากผลงานตนเองตลอดเวลาที่เล่นในไทยโพเอ็มนี้ เกือบ 5 ปี
28 ตุลาคม 2548 14:04 น. - comment id 12620
ดีคะม้าก้านกล้วย เราชอบผู้ชายแต่งกลอนมากเลยอ่ะ . อย่างเรานะแต่งไม่เป็นเลย ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
28 ตุลาคม 2548 22:17 น. - comment id 12621
หวัดดีค่ะ...ท่านอาจารย์ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ รู้งี้เข้ามาขอซะตั้งนานแล้ว...อิอิ ขอบคุณด้วยใจจริงค่ะ
26 ตุลาคม 2548 23:07 น. - comment id 12656
ภูสูงผาแล้งแซงแซวบ่วง บินควงเคียงคู่อยู่บนฟ้า เลาะข้ามเส้นทางกลางพนา ลัดลาไร่ร้อนมาผ่อนพัก เขาค้อเขาโล้นเขาโค่นเขา ไร้เงาไม้ใหญ่ไว้ปกปัก ลมร้อนผาดแผลงรุนแรงนัก ปีกบางกางกักเพื่อดักลม ผู้ผัวบินโผโต้ลมเหิร เมียเมินเพลินพิศสนิทสนม ผัวผู้ชวนชู้ชิดชูชม แม่เมียละเล่นลมระดมตาม ลัดฟ้ามาโน่นแล้วแซงแซงบ่วง แสลงหลวง รอรับสดับถาม ฤา ระเริงเล่นสนุกทุกโมงยาม จนลืมความระวังภัยในสังคม กระสุนดินกลมดิกจิกเจ้าเจ็บ ตรงตะเข็บ วังทองต้องขื่นขม ผู้ผัวทรุดซวนทวนแรงลม ถลาล้มถล่มดิน สิ้นประดี ทั้งเด็ก ทั้งหมา วิ่งมาแย่ง ร่างแซงแซวพ่ายใต้วิถี จากแม่เมียแซงแซวแล้วหรือนี่ ทั้งชีวีไม่เหลือใครไม่เหลือเลย ภูสูงไร้แล้ง . . แซงแซวบ่วง โหยห่วงห้วงเวลาเหมือนชาเฉย ไหนหนอ ผู้พี่ที่ชื่นเชย ผู้ที่เคยเคียงนาง อยู่ข้างใจ แซงแซวบินวน สับสนทรวง ผัวผู้ห่วง ไม่รู้ไปอยู่ไหน กลิ่นเคว้งควันจางจางเขาย่างไฟ แทบสิ้นใจตายตามความคะนอง ซากแซงแซวผัวตัวนิดเดียว มิพอเรี่ยวอิ่มหลังประทังท้อง กรงกระสุนดินดำแค่ลำพอง แค่แซ่ซร้องว่าฉมัง ช่างหัวมัน
26 ตุลาคม 2548 23:10 น. - comment id 12657
กลางกอดิน ระรวยกลิ่น ดอกกระเจียว มียอดเรียว แหลมหน่อ กลางกอไผ่ แทงระดา สู่ฟ้า มาไหวไหว หน่อไม้ใหม่ อวดยอด ทอดระทวย ทรนง ว่าเก่งกาจ ผงาดโผล่ ไม่โง้งโง งอโง้ม มิโน้มหน่วย ทะมึนตึง ตั้งตรง ทรงสำรวย คงจะด้วย เพราะจะอวด ทรวดและทรง กูนี่หนา เก่งกล้า กว่าไม้อื่น ยอดที่ยื่น แทงฟ้า ชะตาส่ง ยอดกูแหลม แทงพ้นดิน จินต์จำนงค์ ใช่กูหลง แต่กูเรียว เพรียวกว่าใคร ดินมันแข็ง แม้นมิใช่ ปลายยอดคม คงต้องถม คุดคู้ อยู่ข้างใต้ มิอาจแทรก ดินดอน ก่อนใครใคร อาจมิได้ หวดฟ้า มาเชิดชู แต่แล้ว เจ้าหน่อไม้ คล้ายตะลึง คิดไม่ถึง ด้วยมาเห็น เช่นเพิ่งรู้ ข้างกอไผ่ เกิดเห็ดหน่อ ย่อยอดทู่ เกิดมาคู่ หน่อไม้ คล้ายเปรียบเปรย มัทวะ อย่างข้า ก็กล้าแกร่ง ดินมันแข็ง ไม่ต้องใช้ ปลายเฉลย ทึ่มทู่ทู่ อย่างข้า กล้างอกเงย อย่ามาเอ่ย อวดอ้าง อย่างโง่งม เป็ดที่ขน มีไข ให้ลอยน้ำ มิเคยพร่ำ คำโง่ เพียงโข่ข่ม ลูกมะพร้าว เกลี้ยงเกลา เจ้ามิจม ก็ล่องลอย คอยผสม ผสานไป ห่านที่คอ ยาวเขย่ง จึงเปล่งเสียง ดังเพราะเพียง คอยาว เขลาหรือไม่ มิเคยโว ว่าเสียงดัง กังวาลไกล เพราะรู้นัย กบคอสั้น มันร้องดัง
26 ตุลาคม 2548 23:10 น. - comment id 12658
เหล่าเสืออาศัยในป่าลึก ล้วนคึกหมายคุกคามตามวิสัย หาเหยื่อโดยลอบล่าอาฆาตไล่ เพื่อจะได้มังสามากัดกิน เสือหนึ่งพ่วงพีมีแรงกล้า เที่ยวท่องหาอาหารในย่านถิ่น มีเก้งกวางนานาให้หากิน มีซากสินมากมายไม่ตรอมตรม วันนี้จะจับกวางท่าทางโทน ก็ผาดโผนกระโชกชักกระชั้นข่ม ตะคอกครางขามขู่อยู่ครึกขรม หมายจะล้มภักษามาลิ้มรส กวางจึงกระโจนไปอย่างใจหวั่น ดิ้นรนพลันตระหนกเต้นเป็นรันทด บัดดลก็ลี้หายไปจนหมด เสือจึงอดล่ากวางอย่างตั้งใจ หมู่เสืออื่นนั้นมันโห่ฮา ร้องว่าเสือเขลาไม่เอาไหน แค่กวางธรรมดาล่าไม่ได้ แล้วจะเอาอะไรใส่ท้องกัน เสือใหญ่จึงว่า ข้าลองเล่น โดดเต้นไล่กวางอย่างขบขัน มิได้หมายจริงจังตั้งใจมั่น เสือมันล่ามิได้ไม่ตายนะ แต่เจ้ากวางเหล่านั้นมันต้องหนี สุดชีวี เต็มที่ ไม่มีละ หากทำเล่นหวังโดนเข่นเป็นขยะ ก็คงจะชีพวายกลายเป็นเนื้อ เสือกับกวาง หวังผล คนละสิ่ง เหมือนที่วิ่ง ความตั้งใจ ต่างไปเผื่อ วิ่งเพียงหา อาหารเห็น เช่นอย่างเสือ หรือวิ่งเพื่อ รอดชีวา ดังว่ากวาง
26 ตุลาคม 2548 23:12 น. - comment id 12659
เมืองวิมานยอดพฤกษาวนาสูง เมืองของฝูงกบิลถิ่นอาศัย เมืองระรื่นครื้นเครงบรรเลงไล่ เมืองวิไลเหล่าวานรผ่อนพำนัก แต่ลิงน้อยแรกรุ่นเฝ้าครุ่นคิด เพราะดวงจิตฝักใฝ่ใคร่ตวงตัก อยากเที่ยวท่องดั้นด้นค้นหารัก โลกที่กว้างเกินกันกักกับกิ่งกาง ผองลิงห้ามไม่ได้รั้งไม่อยู่ เพราะอยากรู้สุขโศกในโลกกว้าง ลงจากคบคาไพรกิ่งไพรพราง ลงเดินทางเร่จรบนดอนดิน รอบข้างแปลกตาไปไม่เคยเห็น ธารใสเย็นแทรกประสานผ่านแก่งหิน มีดอกไม้ดารดาษกลาดเกลื่อนถิ่น มีหลากกลิ่นล้วนหอมหวานละลานรมย์ เลยลืมบ้านเกิดเก่าที่เจ้าเกิด เพราะเจ้าเพลินเพลินไพรวิไลร่ม ลืมความรักลิงพวกเดียวที่เกลียวกลม ลืมเพราะหลงทัศนาพาพึงใจ พเนจรมาไกลถึงชายป่า เบื้องหน้าคือทุ่งกว้างช่างแปลกใหม่ ตัวกำยำล่ำพีนี่อะไร ร่างสูงใหญ่ ใหญ่สง่า น่าชื่นชู ฉันคือม้าอาศัยในทุ่งนี้ แสนยินดีที่มีเธอมาเป็นคู่ หากฉงนสิ่งใดใคร่เรียนรู้ จะเป็นผู้แนะนำตามสมควร มาสิมาขี่หลังม้าจะพาเที่ยว พาเลาะเลี้ยวลัดทุ่งทองท่องลมหวล เพราะฉันเร่งเร็วกว่าม้าทั้งมวล จึงจะชวนย่างเหยาะไปด้วยใจจริง ไปพบกับสายลมและแสงแดด พบสิ่งแวดล้อมใหม่ตรึงใจยิ่ง ไปสร้างความพอใจให้แก่ลิง ไปเติมสิ่งที่ขาดหายให้ชีวิต ลิงสุขใจม้าก็พอใจนัก คงหลงรักหลงชื่นฝืนลิขิต เพราะม้าเกิดพอใจเพราะใกล้ชิด จึงคิดชวนลิงอยู่เป็นคู่กัน ขอให้ลิงรับรู้ว่าม้าชอบ ขอให้ตอบว่ายินดีไมตรีนั้น ขอให้อยู่ร่วมสุขทุกทุกวัน ขอให้ฝันร่วมทางอย่างยั่งยืน ลิงเจ้าดั้นด้นเพื่อค้นหา แต่กับม้า คิดอย่างไรใจยังฝืน ปฏิเสธม้าคงขมตรมสะอื้น แต่จะขืนใจให้ไปรับรัก ไม่ได้นะจะเป็นเช่นนั่นมิได้ เพราะว่าใจเราทั้งคู่เพิ่งรู้จัก กระไรเลย รีบขี้ตู่ ดูทึกทัก นี่จะหักหาญใจไปหน่อยเธอ ลิงมุ่งมั่นเหลือเกินจะเดินทาง ไปค้นหาโลกกว้างอย่างใจเพ้อ เพราะม้าเดียวที่พะวงหลงละเมอ ไม่ทำให้ตัวเธอจะหยุดยั้ง จึงตอบว่าม้าจ๋าอย่ารักเลย เพียงรู้จักกันเฉยเฉยมิเคยคลั่ง หากเกินเลยพลาดไปใจจะพลั้ง ใจที่ตั้งหวังที่มั่นนั้นจะกลาย เพราะลิงนั้นตั้งใจเอาไว้ก่อน พเนจรเพื่อลึกซึ้งซึ่งความหมาย จะหยุดยั้งกลางครันมันเสียดาย ก่อนจะสายขอแยกไปตามใจตน ขอลาม้าที่ใจดีมาก ขอฝากรักบ่มไว้ให้เข้มข้น ขอเก็บไมตรีไว้ให้ไหลล้น ขอกมลจากม้ามาชูใจ และสุดท้ายลิงน้อยก็จากลา ปล่อยให้ม้าหมองหม่นระคนไหม้ ม้าจะลืมไมตรีนี้อย่างไร คงต้องตรอมตรมใจไปจนตาย
26 ตุลาคม 2548 23:15 น. - comment id 12660
ในแดนนาบ้านไกลในดงดอน มีคำกลอนสอนใจให้คลายเศร้า เรื่องแม่นกจาบคากับกาเหว่า แค่เรื่องเล่าเขลาเกรงว่าลมลวง จนได้ไปเห็นเป็นเรื่องจริง ได้รับรู้รักคือสิ่งยิ่งใหญ่หลวง มากกว่าค่าที่คณามาทั้งปวง ยิ่งกว่าดวงใจใครได้ลิ้มรัก เหตุเพราะเป็ดแม่ใหม่กกไข่ยาก คนจึงฝากแม่ไก่ให้ฟูมฟัก หวังเพียงลูกเป็ดเป็นประเด็นหลัก จึงหลอกลักเปลี่ยนไข่แม่ไก่แทน แม่ไก่ก็กระไรไม่ได้รู้ ยังกกอยู่ประจำทำหวงแหน จวบจนได้ทายาทมิมาตรแม้น เป็นลูกไก่ปากแบน ก็เต็มใจ พาคุ้ยเขี่ยดินหาไส้เดือน เป็นเสมือนแม่เจ้าเอาใจใส่ หากเหยี่ยวนาบินถลามาไกลไกล ก็เรียกไล่ลูกยามาซ่อนตัว ถึงเจ้าจะรูปร่างร้ายกายพิการ ตีนจะแบหางจะบานพาลถึงหัว แม้จะไม่เหมือนแม่แม้รูปชั่ว ไม่ต้องกลัว แม่ยังรัก ปักดวงใจ เป็ดน้อยเจ้าเกิดมากำพร้านัก ก็รับรู้ ไอรักจากแม่ไก่ พาคุ้ยเขี่ยเดินดินหากินไป สอนอย่างไร ก็ทำไป ไม่เชี่ยวชาญ แม่พาเดินเจ้าก็เดินตูดสะบัด แม่พาหัดเขี่ยดินกินอาหาร แม่พาจิกเจ้าก็ไซร้ใช้ปากบาน แม่พาขานเสียงกุ๊กไก่ก็ไม่เป็น ยังร้องกิ้วก้าบกันเรื่อยเปื่อย จนแม่เหนื่อยตามใจใช่ยากเข็ญ แม่จะกุ๊กลูกจะก๊าบทราบประเด็น ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ไม่กังวล ลูกเป็ดกับแม่ไก่ไปด้วยกัน ทุกคืนวันรักใคร่ใจสับสน แม่พร่ำสอนลูกเล่าเรียนเฝ้าเวียนวน จนผ่านพ้นฤดูกาลเนิ่นนานมา เมื่อถึงหน้าน้ำขังวังน้ำขวาง สัญชาติญาณที่วางเอาไว้ว่า เป็ดต้องลงแหวกว่ายในธารา ก็พลันผุดขึ้นมาในสำนึก อนิจจาลูกเป็ดกระโจนน้ำ เพื่อจะเล่นผุดดำตามความรู้สึก จะหาปูปลาเป็นเล่นน้ำลึก เพราะเพียงคึกคะนองน้ำตามเวไนย แม่ไก่กลับตกประหม่าผวาสับสน เกรงว่าลูกตนจะจมสายน้ำไหล ด้วยหวงห่วงลูกรักปักดวงใจ จึงกระโจนลงไปในลำน้ำ เพียงเพราะจะช่วยลูกของตน เพียงกมลแหลกสลายคลายกลืนกล้ำ เพียงแรงอันด้อยนักสำลักน้ำ เพียงมิทัน ขาดคำ เจ้าก็ ตาย.
26 ตุลาคม 2548 23:16 น. - comment id 12661
ม้าหมุน ในสวนสนุกเก่า ตัวหนึ่ง นึกถึงโลกกว้างใหญ่ภายนอกรั้ว อยากปลดแอกออกไปให้ท่องทั่ว จะดีชั่วอย่างไรไม่เคยลอง เฝ้าแต่เวียนวนสร้างความสนุก โยกปลุกอารมณ์สุขปลุกรื่นร้อง เป็นขวัญใจเด็กน้อยคอยตามมอง เป็นพระเอกของกองคาราวาน อยู่ร่วมกันกับเพื่อน หลากหลายหน้า มีทั้ง ม้า เสือ แกะ และ หงส์ ห่าน บางตัวก็เก่ามาก ซากโบราณ เพราะทำงานอยู่กัน นับนานนัก วันนี้ เป็นตายร้ายดี จะหนีเที่ยว เสาที่เหนี่ยวร่างไว้ ตั้งใจหัก แม้เพื่อนฝูงทั้งผอง จะร้องทัก แต่ว่ารักจะผึ่งผาย ภัยผจญ เราคือพระเอกของเด็กเด็ก ไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ได้เคยขน พาท่องอยู่บนลานที่หมุนวน ได้หลุดพ้น ตามใจพลาง อย่างคะนอง ด้วยความคิดว่าตัวอิสระ จึงจะกระโดดพลาง วางผยอง เต้นย้ายซ้ายขวา ท่าลำพอง แล้วล่องเข้าเมืองอย่างเขื่องคับ ชาวบ้านเห็นม้าปะหลาดก็หวาดหวั่น จึงพากันซ่อนลูกไว้ในห้องหับ ไม่มาร้องเกรียวกราวราวต้อนรับ หนำซ้ากลับขับออกไปให้พ้นเมือง โอหนอ ม้าหมุนวุ่นวายใจ แล้วทำไมยามอยู่กลับฟูเฟื่อง ไปขี่เล่นลูบหัวหู อยู่เนืองเนือง แล้วใยเรื่องกลายร้ายได้เพียงนี้ วันนี้อุตส่าห์มาถึงบ้าน จะเรียกขานเหมือนวันวานพาลหลบหนี เด็กที่เคยเล่นกับเราเขาก็ลี้ ช่างไม่มีใครบ้างอยู่ข้างกาย ไม่เอาแล้วโลกกว้างช่างกลั่นแกล้ง ดูช่างแล้งน้ำใจกันมันน่าหน่าย นึกว่าโลกภายนอกนั้นสบาย กลับไปเป็นม้าไม้ในถิ่นเดิม จึงตัดสินใจกลับไปหา หมู่มิตรม้า วนหมุน เหมือนรุ่นเริ่ม กลับไปเป็นพระเอกเฉกเช่นเดิม กลับไปเติมความหรรษาผู้มาเยือน ไม่เป็นไม้แปลกป่า ปลาแปลกน้ำ จะไม่ตามใจเบาเขลาเราไร้เพื่อน ไปอยู่ในที่ประจำทำเสมือน แล้วคอยเตือนใจจำไม่ทำแล้ว ตรงนั้นยังมีที่ว่างอยู่ ประจำคู่ประจำทำประจำแถว ไม่มีม้าดื้อรั้นต่อไปแล้ว เดินตามแนวชีวิตลิขิตไว้ ม้าหมุน ในสวนสนุก ตัวนั้น ทุกวันจะวิ่งวนปนโยกไหล่ คึกคะนองตามครรลองที่ต้องไป กลางแสงไฟ กลางเสียงร้อง ของเด็กน้อย
26 ตุลาคม 2548 23:17 น. - comment id 12662
นางมาเพื่อสัมพันธ์สองประเทศ ข้ามเขตอาณาจักรเพราะรักมั่น ยอมแรมรอนเภตรามานานวัน ยอมบากบั่นเพราะมั่นคงจำนงค์ใจ พระนางเจ้าหญิงสร้อยดอกหมาก ทรงตรากตรำข้ามทะเลใหญ่ เป็นธิดาเจ้ากรุงจีน ณ ถิ่นไกล ยอมยาตรามาไทยใต้โองการ มาเป็นพระราชะมเหสี เพื่อสร้างมิตรไมตรีสองสถาน ยอมลาแผ่นดินแม่แม้ชั่วกาล ยอมมาสร้างตำนานอโยธยา จนนางมาถึงฝั่งป่าสัก เพราะตระหนักจึงรออยู่ดูทีท่า รอกองทูตกรุงศรีอยุธยา จะแต่งกองออกมารับพระนาง เพื่อจะเหยียบแผ่นดินอย่างสมเกียรติ มิให้ใครมาเหยียดมาหม่นหมาง มาถึงแล้วมิใช่ใครทิ้งขว้าง เพียงเพราะนางมาเพื่อสร้างสัมพันธ์ แต่อาจเป็นกรรมบังตาราชาคณะ กลับปล่อยปละขบวนเรือเรื้ออย่างนั้น มิแจ้งความนัยไปไม่แจ้งจรรย์ องค์ราชันย์กลับมิทราบกำหนดการ กลับตรัสว่าหากองค์มิลงมา ก็ให้รอเภตราอยู่ที่ย่าน จนเสร็จภาระลุล่วงการ จึงจะไปเตรียมงานการต้อนรับ นางเอย เจ้านางสร้างดอกหมาก เหมือนถูกกระชากดวงใจกลับ บากหน้ามาเยือนแต่เลือนลับ ครั้นจะกลับขบวนคืนก็ขืนใจ จึงกำหนดจิตหยุดคิดครวญ แม้นเหล่าล้วนที่มามิทรงใฝ่ มิเพียงพอพระราชหฤทัย จะขอกลั้นใจตายในลำน้ำ ว่าพลางนางยอมพระทัยขาด โอ้อนาถชาตามาตรมต่ำ พระนางสิ้นไปไม่ขาดคำ เกิดมืดดำอาถรรพ์ทาบทราบถึงวัง บัดเมื่อภูวดลได้สดับ เรื่องกลับกลายจนสายพระเนตรหลั่ง รุดเสด็จออกมาจากหน้าวัง ก็เกินรั้งการณ์ใหญ่ได้เสียแล้ว จึงทรงโทมนัสทเวศร์สลด ทรงประณตเพียงร่างพระนางแก้ว พระพี่ยาวางใจเกินไปแล้ว จึงเสียแก้วตาพี่ไปไกลเกินครอง จึงสั่งการให้ไททั้งหล้า จึงสักการะกิตติยากึกก้อง จึงสร้างวัดจัดอาลัยในข้างคลอง จึงเรียกตามพระนางน้องพระนางเชิง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ