พสุธาผืนนี้ที่เกิดกาย

มีหลากหลายเรื่อราวที่เล่าขาน

ประวัติศาสตร์คติชนปนตำนาน

ที่สืบสานผู้คนบนร่องรอย

บรรพชนหลั่งเลือดคราเดือดพล่าน

ใครรุกรานข่มขู่สู้ไม่ถอย

จากผืนน้ำราบลุ่มถึงกลุ่มดอย

มิยอมปล่อยผู้ใดให้ครอบครอง

เอาเลือดเนื้อชีวิตจิตวิญญาณ

คอยปกบ้านคุ้มดินถิ่นไทยผอง

แผ่นธรรมแผ่นดินไทยแผ่นดินทอง

ยังกึกก้องแจ่มใสในสำนึก

เพลานี้อริราชมาดสุขุม

มาล้อมรุมหมายครองจ้องทำศึก

อำนาจเงินครอบงงำแสนล้ำลึก

ห่อหุ้มตึกปิดปากคนปล้นแผ่นดิน

เข้าถือครองฉ้อฉลบนบาทแบงค์

พลิกและแพลงใครนับรับทรัพย์สิน

ปิดหูตาผู้ใดไม่ยลยิน

แก้กบิลเปิดช่องส่องทางเดิน

ดวงวิญญาณบรรพชนคงก่นด่า

ถูกด้อยค่าดูหมิ่นสิ้นสรรเสริญ

กูทิ้งร่างฝังกายก่ายพะเนิน

มึงเพลิดเพลินเงินตราด้อยค่ากู!!!

เวลาหมดกฎเกณฑ์เป็นต้องถอด

คิดจะกอดแน่นไว้อย่าได้หมาย

ถึงร้องขอเหนี่ยวรั้งทั้งโวยวาย

ฉากสุดท้ายจบลงคงต้องลา เคยโลดแล่นแสนเพลินทั้งเดินนั่ง ออกคำสั่งฝูงลิงวิ่งเข้าหา เหล่าชะนีมุ่งหมายชายหางตา แม้แต่หมายังดมกลิ่นแลบลิ้นเลีย นกน้อยน้อยร้องเพลงอยู่เซ็งแซ่ ชายตาแลว่าชอบใจไหมเล่าเนี่ย? เตรียมน้ำท่าเผื่อกระหายคลายอ่อนเพลีย หูคอยเงี่ยรอรับฟังคำสั่งความ หมดเวลาเลิกโรงลงเวที ยกมือชี้ทางใดไร้เกรงขาม ต่างหลบซ่อนเลี่ยงไกลไม่ติดตาม แม้ไถ่ถามไม่รู้หูทวนลม ถอดหัวโขนรู้ความจริงสิ่งสมมุติ หัวโขนฉุดดวงวิญญาพาขื่นขม หลงหัวโขนหม่นหมองต้องตรอมตรม ปล่อยอารมณ์ตามหัวโขนโดนครอบงำ ตามบทบาทที่แท้แค่หัวโขน เมื่อจับโยนถอดวางช่างน่าขำ หากลุ่มหลงแสงสีหนีทางธรรม จะเจ็บช้ำเมื่อสิ้นบท...หมดเวลา!