18 มิถุนายน 2552 14:00 น.
บพิตร
เนิ่นนานนักเท่าวันที่ฉันเกิด
นับแต่วันถือกำเนิดดูโลกหล้า
กับเดือนปีที่ผ่านไปในเวลา
เหมือนไร้ค่าเปลี่ยวเหงาใจร้าวรอน
มีเพียงเพื่อนร่วมทางต่างแปลกหน้า
ได้พบเห็นพูดจาร่วมล้าอ่อน
มาจากหนแห่งใดไม่อาทร
แต่ที่รู้คือทุกข์ร้อนร่อนเร่มา
พรุ่งนี้ตื่นคงไม่ต่างห่างวันนี้
ชั่วชีวีจะมีใครให้คุณค่า
บุญหรือกรรมอันใดใยชักพา
โชคชะตาหรือผู้ใดให้ชีวิต
เหตุอันใดใยฉันนั้นกำพร้า
กำเนิดมาพรหมองค์ใดใครลิขิต
พ่อกับแม่มีหรือไม่ได้แค่คิด
หรือฉันผิดที่ลืมตามาเป็น "คน"?
15 มิถุนายน 2552 12:49 น.
บพิตร
เพลงคลื่นดังครืนเครง
ละเลงหาดมิเหือดหาย
เกลือกกลิ้งอยู่พริ้งพราย
ระรอกเล่าละเลงทราย
คืนวันวันคืนผ่าน
ยังสาดซ่านมิขาดสาย
เดือนปีปีเดือนย้าย
ยังหยอกเย้ามิย่อหย่อน
คลื่นครางดั่งครวญคร่ำ
เช้าเย็นค่ำดั่งคำวอน
สัตย์ซื่อคืออาภรณ์
ห้วงมหาชลาชล
คลื่นคลั่งดั่งขุ่นเคือง
ที่ย่างเยื้องโกลาหล
ซัดสาดประกาศตน
บอกศักดามหาสมุทร...ฯ
5 มิถุนายน 2552 11:48 น.
บพิตร
@ แสงเทียนที่ส่องทาง
ผืนดินกว้างสว่างไสว
อวิชชาดั่งบ้าใบ้
ความขลาดเขลาเข้าราญรอน
@ น้ำตาเทียนหยดไหล
แผดเผาไส้ให้ผุกร่อน
ได้แสงแห่งอาทร
ไล่โลกร้อนให้อุ่นเย็น
@ เทียนดับดังหลับตา
ทางเบื้องหน้าคือทุกข์เข็ญ
ก้าวย่างอย่างลำเค็ญ
เกินถึงฝันอันงดงาม
@ ใครดับจับเทียนจบ
ใยบัดซบจิตต่ำทราม
แสงเทียนที่วาววาม
ไล่มืดบอดแห่งปัญญา
@ ดำดิ่ง ณ แดนใต้
เสียงร่ำไห้ดังก้องหล้า
อกช้ำฉ่ำน้ำตา
เทียนล้มพับกับเลือดแดง
@ ฟากฟ้ายังหมองหม่น
เหล่าผู้คนสิ้นเรี่ยวแรง
ขลาดเขลาเข้าผาดแผลง
อวิชชาก็ร่าเริง......ฯฯฯ
ขอเป็นกำลังใจ ให้คุณครูที่ปฏิบัติหน้าที่ในสามจังหวัดภาคใต้
4 มิถุนายน 2552 12:37 น.
บพิตร
@ จากบ้านป่าแรมรอนมาร่อนเร่
ใยหักเหชีวิตผิดฝั่งฝา
จากแดนดงเดินดุ่มลุ่มนครา
แสงสาดจ้าคืนค่ำทำวกวน
@ เห็นยวดยานเหยียบย่างอย่างยุ่งเหยิง
ร้อนดั่งเพลิงป่าปูนวุ่นสับสน
ไร้ร่มรื่นเงาไม้ในป่าคน
นี่แห่งหน ใดนี่ ที่เหยียบยืน?
@ หญ้าสักกำน้ำสักหนองมองไม่เห็น
จะหลบเร้นหลีกร้อนเกินผ่อนฝืน
จะหามุมมืดใดในค่ำคืน
ที่ดาษดื่นคือดวงไฟใช่ใบพฤกษ์
@ จากบ้านป่าสู่เมืองแม้เคืองขุ่น
มาแทนคุณเลี้ยงคนวนซอกตึก
คิดถึงบ้านคิดถึงป่าหลับตานึก
ความรู้สึกใครรู้บ้างช้างเลี้ยงคน!!!!
3 มิถุนายน 2552 12:37 น.
บพิตร
เหล่าสัตว์โลกดิ้นรนบนทางเถื่อน
หาบิดเบือนธรรมชาติที่สร้างสรรค์
นิเวศน์นำพึ่งพากันและกัน
บ้างฆ่าฟันเพื่อสมดุลหนุนวงจร
เป็นสัตว์ใหญ่กินสัตว์น้อยคอยควบคุม
มากเป็นกลุ่มเกินเกณฑ์เป็นทุกข์ร้อน
ธรรมชาติผูกพันเป็นขั้นตอน
ช่วยผันผ่อนความเปลี่ยนแปลงแห่งเวลา
เป็นมนุษย์อ้างเอาเราประเสริฐ
คนเลอเลิศกว่าใดในโลกหล้า
พฤติกรรมต่ำทรามใยนำพา
เพราะตัณหาพาให้ไร้ปรานี
เหล่าสัตว์ป่าฆ่ากันนั้นชอบธรรม
หาชอกช้ำเพราะสมดุลอุ่นวิถี
มนุษย์โลกเหี้ยมหาญผลาญชีวี
ความชั่วดีคนกับสัตว์วัดด้วยใจ.
(จากข่าวนำงูพิษมากัดไก่ให้ตายต่อหน้า
ก่อนนำไปปรุงเป็นอาหาร)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบพิตร
หน้าส่วนตัว
1058
