13 กันยายน 2548 14:48 น.
บพิตร
@ สงสัยนัก หน้าคน อยู่ตรงไหน
เพ่งมองไป ไม่เห็น ที่เป็นหน้า
ใช้มองเห็น ก็เรียก ว่าดวงตา
ทั้งสีฟ้า สีดำ ตามเผ่าพันธุ์
@ บ้างตาโต ตาหยี มีให้เห็น
ยามลำเค็ญ ตาละห้อย ลอยยามฝัน
อยากจะได้ มองเห็น ตาเป็นมัน
สายตาสั้น สายตายาว คราวแก่วัย
@ สูงขึ้นไป เป็นคิ้ว ริ้วเรียวขน
บางคนหนา บางคนบาง ต่างไฉน
บ้างก็โก่ง บ้างก็เฉียง เรียงกันไป
บ้างเขียนไว้ หลอกตา ให้น่ามอง
@ ส่วนหน้าผาก อยู่ใต้ ไรเกษา
แก่ตัวมา มีรอยย่น คนหม่นหมอง
ผมถอยร่น ขึ้นมาก จากครรลอง
คนก็จ้อง เรียกหัวล้าน สะท้านใจ
@ ใต้ดวงตา ลงมา คือนาสิก
ทั้งสองปีก มีรูลึก นึกสงสัย
บ้างบี้แบน โด่งบาน ต่างกันไป
เหตุไฉน ต่างกัน ทุกชั้นชน
@ ใกล้จมูก สองข้าง คือปรางแก้ม
บ้างก็แซม เรียงราย ด้วยไรขน
บ้างป่อง ยุ้ย อูม เต่ง แบบของตน
แต่บางคน แก้มตอบ ยอบติดฟัน
@ เลยสองแก้ม คือหู มีสองข้าง
ทั้งหูกาง หูยาว และหูสั้น
มีติ่งหู ใบหู ดูต่างกัน
สารพัน เสียงดังค่อย คอยเงี่ยฟัง
@ ริมฝีปาก แตกต่าง ทั้งบางหนา
บ้างก็ทา สีแดง แต่งให้ขลัง
ไว้ลิ้มรส อาหาร หวานหรือจาง
เป็นช่องทาง ผ่านสำเนียง เสียงวาจา
@ อยู่ใต้ปาก คือคาง บ้างเหลี่ยมแหลม
บ้างก็แซม ด้วยเคราครึ้ม บ้างคางผ่า
บ้างยื่น ยาน บ้างกลม มน ปนกันมา
บ้างเรียกว่า ปากบาง ลูกคางกลม
@ มองจนหมด ส่วนไหน คือใบหน้า
มีหู ตา จมูก คาง ช่างเหมาะสม
มีหน้าผาก ปาก แก้ม ฟันแหลมคม
จะหาชม ใบหน้า หาไม่เจอ
@ เหตุไฉน ใยมนุษย์ กลัวเสียหน้า
มองไปมา ไม่มีหน้า อย่าพลั้งเผลอ
คิดเอาเอง ว่าเสียหน้า อย่าละเมอ
คนคงเพ้อ ว่าเสียหน้า บ้าไปเอง.
13 กันยายน 2548 12:15 น.
บพิตร
@ รักเอยฤารักจักล่มแล้ว
เหมือนเรือแจวเพียบแอ้กลางแม่น้ำ
มือถือพายเคยมุ่งมั่นผ่านโมงยาม
ลัดเขตคามคดเคี้ยวเลี้ยวเลาะไป
@ สองเราช่วยตวัดพายสายน้ำเชี่ยว
เป็นหนึ่งเดียวด้วยรักช่วยผลักไส
นาวารักลอยล่องท้องธารไกล
สองดวงใจฟันฝ่าน่าชื่นชม
@ สัมภาระหนักอึ้งจึงเหนื่อยอ่อน
บางครั้งผ่อนแรงพายคล้ายขื่นขม
พายุฝนสาดซ้ำต้องช้ำตรม
เจ็บระบบอ่อนล้าพาอ่อนใจ
@ เธอพายก่อนฉันเมื่อยเหนื่อยหนักหนา
เธอก็ล้าฉันก็ล้าอย่าเฉไฉ
ถ้าเธอหยุดฉันก็พักจักเป็นไร
แล้วเมื่อไหร่จะถึงฝั่งช่างมืดมน
@ ภาระหนักคนอ่อนไหวไม่ร่วมสาน
จึงถึงกาลโต้เถียงเลี่ยงเหตุผล
เธอก็หนักฉันก็เหนื่อยฉันก็คน
ความอดทนสิ้นสุดเกินฉุดดึง
@ รักเอยเคยรักจักเหลือไว้
รอยอาลัยเป็นแผลลึกให้นึกถึง
นาวารักอับปางลงกลางบึง
ณ ก้นบึ้งหัวใจใครสองคน.
7 กันยายน 2548 12:26 น.
บพิตร
@ ล่วงไปแล้วเวลา
ดั่งธาราไปไหลกลับ
แสงสูรย์ที่ลาลับ
ยังย้อนมาเมื่อฟ้าสาง
@ เวลาดั่งชีวิต
ตามลิขิตบนเส้นทาง
ดุ่มเดินก้าวหนีห่าง
ทิ้งรอยย่ำย้ำติดดิน
@ ไม่มีทางคืนหวน
ถึงคร่ำครวญไม่ยลยิน
ไหว้วอนน้ำตาริน
ก็อย่าหวังจะกลับคืน
@ ทุกข์สุขหรือดีชั่ว
ที่หวาดกลัวหรือขมขื่น
โศกตรมหรือหวานชื่น
ที่ผ่านแล้วย่อมเลยไป
@ จงมองไปข้างหน้า
ที่ปลายฟ้ายังสดใส
ความหวังอยู่ไม่ไกล
จงก้าวย่างอย่างมั่นคง
@ เวลาที่เหลืออยู่
ขอจงสู้อย่านึกปลง
เวลาไม่หมดลง
ต้องสมหวังเข้าสักวัน.
2 กันยายน 2548 09:40 น.
บพิตร
@ นกเอยเจ้านกไพร
จากบ้านไร่จากรวงรัง
ไออุ่นอกแม่ยัง
ฝังกายอยู่มิรู้คลาย
@ ไออุ่นจากอกแม่
อบอุ่นแท้แม้เดียวดาย
ดุจแสงสุรีย์ฉาย
ไล่หมอกหนาวคราวเหมันต์
@ นกเอยเจ้าโบยบิน
ไม่ยลยินเสียงรำพัน
เพื่อนพ้องผู้โศกศัลย์
พลันจากทุ่งมุ่งหนใด
@ เหินหาวกลางเวหา
ไม่รู้ว่าใกล้หรือไกล
เห็นเพียงแสงรำไร
ไยความหวังยังเรืองรอง
@ นกเอยเจ้านกป่า
จากบ้านนาคราหม่นหมอง
ปลายฟ้าฉาบสีทอง
ผ่องอำไพไกลลิบตา
@ คือแสงแห่งความหวัง
ปลุกพลังแห่งชีวา
คือแสงแห่งศรัทธา
พาสร่างโศกโลกเรืองไร
@ นกเอยเจ้านกน้อย
ยังอ่อนด้อยต่อโลกใหญ่
เคยอยู่แต่พงไพร
ไร้เดียงสาน่าเอ็นดู
@ ร้อนหนาวโหมกระหน่ำ
พายุซ้ำฝนพรั่งพรู
สิ้นแรงสิ้นเสียงกู่
ลู่ถลาร่วงลงดิน
@ นกน้อยน่าสงสาร
ใครเรียกขานไม่ยลยิน
หายใจระรวยริน
สิ้นความหวังหลั่งน้ำตา
@ เฮือกหนึ่งใต้สำนึก
ให้รำลึกถึงมารดา
สิ้นหวังแล้วแม่จ๋า
ไว้ชาติหน้าค่อยพบกัน.
1 กันยายน 2548 14:02 น.
บพิตร
จิ้งจกทักท่านให้ รับฟัง
คำพร่ำสอนก่อนยัง เชื่อได้
ถึงเป็นใหญ่อาจพัง อกแผ่
คนด่าควรฟังไว้ เปรียบได้เสียงครู
เสียงใดใครทักท้วง
คงด้วยห่วงและเอ็นดู
เปรียบได้ดั่งเสียงครู
พร่ำเตือนศิษย์คิดให้ดี
ศิษย์ดื้อว่าครูด่า
ไม่รู้ค่าแห่งไมตรี
โยนทิ้งความปราณี
ดื้อตาใสไม่ยำเกรง
ทีฟังคำเยินยอ
คำสอพลอกลับครื้นเครง
แฉกลิ้นฟังเป็นเพลง
หลงคารมจมน้ำลาย
มัวหลงคงสำลัก
ขึ้นจากปลักก่อนจะสาย
ความจริงย่อมไม่ตาย
ทนเสียงด่าน่ารับฟัง
ไตร่ตรองให้ถ้วนถี่
ด่าอาจดีอยู่เบื้องหลัง
เปลี่ยนให้เป็นพลัง
ดีกว่าชมขมข้างใน.
หน้าส่วนตัว
1569
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟบพิตร
