31 ธันวาคม 2547 15:24 น.

นั่ง..........เหม่อ.

วันนี้ทั่งวัน ฉันมานั่งที่ร้าน ฉันพิมพืฉันขีดฉันเขียน 
แต่แล้วฉันก็แก้ และลบมัน 
ฉันทำแบบนี้จนเวลาผ่านไปๆ อย่างช้าๆ ฉันมองดูที่นาฬิกา

ฉัน...........


วันนี้ฉันรู้ว่าเขาคงไม่มาแล้ว 
แต่ฉันก็รอเขาต่อไป

.....
เขาโทรหาฉันแหนะ เมื่อกี่ เขาบอกฉันและให้กำลังใจกับฉัน

...
แต่ฉันก็ทำไม่ได้ ฉันอ่อนแอเกินไป 

ฉันยังเด็ก และฉันก็ไม่รู้จัก.........โต เสียที

ฉันเหงานะ เมื่อไหร่ เขาจะมาซะที 

ฉันลืมตา ตื่นขึ้นมา ภายใต้เสียกระหน่ำของกระสุน..

และแล้วฉันก็เปลลี่ยนจากเหงาและเศร้าใจ มาระบายใส่........

ฉันมีความสุขนะวันนี้ ฉันมีเพื่อนเยอะแยะเลย ฉันไม่รู้จักหรอกว่าพวกเขาเป็นใคร ฉันรู้เพียง.......

ฉันมาที่นี้แล้วฉันเจอพวกเขา ........