27 กุมภาพันธ์ 2549 19:24 น.
น.นิรัติศัย
"มีนา ว่าความตาย"
มีนาคมลมตะวันไหวหวั่นนัก
ลมแรงแรกพักหักสวรรค์
ลมเคียดแค้นแดนความตายหมายชีวัน
พัดฟาดฟันต่อสิ่งต้าน........
แสงตะวันพลันสว่าง
คอยนำทางระหว่างตาย
สู่แดนสุวรรณภูมิเพื่อถวาย
วอดวายหลังก่อนกรรม
ย้ำค่อยตอกหลอกตัวตน
สุดหลุดพ้นสิ่งที่ทำ
วันหนึ่งมีทางเดินคอยชี้นำ
สู่สวรรค์ย่ำนรกรกโลกมนุษย์
"มีนา ว่ากรรม"
ก่อกรรมชั่วมัวเมาในกิเลส
สุดสมเพศเวทนาหาตัณหา
สุดทรมานร่านวิชา
คั่วโลกายั่วโลกีย์
เอารัดเอาเปรียบเสียบประจาน
ดั่งหว่านพืชยืนบนบาตรราชวิถี
มอมมั่วเมาคนเผ่าผู้ดี
สุดชีวิสุดสิ้นใจ
23 กุมภาพันธ์ 2549 18:13 น.
น.นิรัติศัย
ทิ้งทุกอย่างทิ้งความหลังครั้งวันวาน
ทิ้งสุสานบนลานของหัวใจ
ทิ้งทุกอย่างช่างมันไม่หวั่นไหว
ทิ้งลงไปให้อดีตที่มืดมน
ทิ้งไปเถอะอย่าเก็บเราเอาไปคิด
ทิ้งให้ติดกับเรื่องร้ายคล้ายฟ้าฝน
ทิ้งให้ลงสุดใจไม่ระคน
ทิ้งตัวตนหลีกวังวนคนจัญไร
โชคดี...
22 กุมภาพันธ์ 2549 18:39 น.
น.นิรัติศัย
"กรีด" (ถ่อย)
ย้ำคิดย้ำทำก่อกรรมทำร้ายตน
ยิ่งคิดยิ่งสับสนวกวนเรื่อยไป
ยิ่งห้ามยิ่งห้าวปวดร้าวสุดใจ
สุดทานทนไหวหมดวัยหมดวัน
กดมีดกรีดบรรจงลงตรงที่
กดอีกทีให้มันซ้ำย้ำความฝัน
กดลงไปกรีดสุดใจหมดรักกัน
ปล่อยให้มันผ่านไปไร้ร่องรอย
กรีดรวดเดียวเสียวสยดลดเสียงร้อง
กรีดเพื่อน้องฟ้องต่อว่าฟ้าเลื่อนลอย
กรีดทอนแขนแทนต้นขาให้เป็นรอย...
สุดจะถ่อยร่อยราคาค่าตัวตน
........
22 กุมภาพันธ์ 2549 18:31 น.
น.นิรัติศัย
คำหนึ่งคำเดียว แค่เสี้ยวแค่ฝัน
ปลดปล่อยคืนวัน ใจหวั่นกายไหว
รันทดรักท้อ ตัดพ้อตัดใจ
เธอมีคนใหม่ ต่อไป"จบกัน"
เธอจบผมจาก เราพรากห่างไกล
สุดสิ้นสุดใจ ก้าวไปสุดฝัน
หมดครั้งหมดครา มุ่งหน้าฝ่าฟัน
ร้อยเรื่องเคียงกัน หมดวันสองเรา
20 กุมภาพันธ์ 2549 18:19 น.
น.นิรัติศัย
สับสนคนอย่างเราเข้าก็ว่า
ใครก็ด่าไม่รู้สาหรือไรเล่า
เกิดทั้งทีชอบแต่เรื่องแสงสีเร้า
จมด้วยเหล้าแบกความเหงาเฝ้าระทม
วันนี้มีเรื่องมากไม่อยากคิด
มันก็ผิดถูกบ้างอย่างสาสม
.....
........