27 มิถุนายน 2548 18:48 น.
น.นิรัติศัย
"มายาแห่งรัก"
มายาแห่งรัก ความงดงามของแสงแรกแย้ม
ดอกลั่นทม ร่วงลงหากอบอวยด้วยกลิ่นหอมแห่งความเศร้า
แสงแรกของเช้าวันพรุ่ง ทอแสงนวล อบอุ่นด้วยกลิ่นอาย
หมอกอ้อยอิ่งลอยขึ้นสู่ยอดเขา
เธอ... รู้ไหม พระจันทร์เมื่อคืนสวยงามเพียงไร
...
หากแม้เธอ "เอ่ย" ความรู้สึกมาสักนิด
...
ค่ำคืนคงไม่ล่วงผ่านเร็วแบบนี้
...
เธอรู้ไหมว่า ... พระจันทร์รอเวลานานเท่าใด กว่าท้องฟ้าจะแบ่งปันความสุขให้
แม้ยามสิ้นหวังจากอาคันตุกะผู้ครอบครองช่วงเวลาหนึ่ง
เธอรู้ไหม ว่าฉันรอเวลาอีกนานสักเพียงไร ถึงเธอจะเอ่ยคำนั้นออกมาในยามที่ฟ้าไม่มีดาว
หากคืนนี้พระจันทร์ไม่ทอแสง ฉันจะมีเธออยู่อีกไหม ....
หากตะวันยังคงส่องแสง ณ ยามเช้าวันพรุ่ง แล้วคืน "หนึ่ง" นั้น จะมีความสำคัญสักเพียงไร
............
ดาวเกลื่อนเต็มท้องฟ้า แต่ไร้ซึ่งแสงจันทรา แล้วมันจะมีค่าเท่ากับเธออยู่อีกเหรอ ....
25 มิถุนายน 2548 18:43 น.
น.นิรัติศัย
จรดเท้าอันเปล่าเปลือย
จุ่มสายน้ำไหลเอื่อยกลางป่าเขา
เดินทางรอนแรมห่างภูมิลำเนา
สู่ทะเลหมอกพร้อมเผ่าแสวงหา
ปักษาเสียงแจ้วแว้วสำนึก
ป้าไม้ทึบมีไว้ให้รักษา
สงวนให้รู้ซึ้งถึงคุณค่า
สัตว์นานาล้วนอาศัยได้สืบพันธ์
เสียงลมพัดผ่านแก้วหู
รุ่งเช้าตรู่ค่อยเดินต่อขออาศัย
ตะวันคล้อยลาลับขอบฟ้าไกล
ได้หลับไหลใต้ร่มไม้นานาพันธ์
20 มิถุนายน 2548 18:29 น.
น.นิรัติศัย
สุขสันต์วันเกิดนะลูกกวาด
ฉันจะวาดท้องฟ้าที่สดใส
ให้เธอมีสุขทั้งกายใจ
พร้อมอยู่ใกล้ทุกช่วงห้วงเวลา
เรียงร้อยถ้อยความตามวิถี
อุรานี้ยินดีปรีดาหนา
หากมีทุกข์ขอให้สุขกับคืนมา
จงไขว่คว้าหาฝันอันตั้งใจ
๑๙ มิถุนา ผ่านมาถึง
มีคำซึ้งมอบให้หลายเพลา
คิดสิ่งใดให้สมดั่งบุญพา
วาสนาสูงล้ำนำทางไกล
จงร่ำเรียนหมั่นเพียรเขียนศึกษา
สร้างวิชาพาชีวีสว่างไสว
ให้สำเร็จลุล่วงผ่านเลยไป
อุปสรรค์ไซร์ หนีหายมลายพลัน
มีสุขตลอดไปในปีนี้
ก่อกรรมดีสร้างไว้ให้ปีหน้า
เพื่อสร้างสุขยิ่งใหญ่ในจิตตรา
ให้เมฆาปัดป้องคุ้มครองภัย
ยามจะนอนก่อนจะหลับดับไฟก่อน
สวดอ้อนวอนขอพรพระเพื่อวันใหม่
ตื่นเช้ามาสุขกายและสุขใจ
...
สุขสันต์วันเกิดนะลูกกวาด
ฉันจะวาดท้องฟ้าอย่างตั้งใจ
หยิบพู่กันระบายสีที่สดใส
ยามเปล่าเปลี่ยวใจในเอกา
หัดเขียนกลอนรักสลักจิต
ใจพิชิตรู้ถึงซึ่งคุณค่า
ประกาศก้องให้ทั่วทั้งโลกา
หนึ่งกายาในอุราเขียนไม่เป็น
20 มิถุนายน 2548 17:55 น.
น.นิรัติศัย
"สุนทรภู่"
เป็นปู่ของหนูรู้หรือเปล่า
สมญา "อาลักษณ์ขี้เมา"
พ่อของหนูก็ขี้เหล้าเป็น "ขุนรินฯ"
จึงได้สมญา "สุราขยาด"
เทสาดสุราลงลำคอสิ้น
เหล้าเลวเหล้าดีทั่วแผ่นดิน
พ่อดื่มกิน "เมาเหมือนหมา" เขาว่ากัน
สุนทรภู่ครูก็ว่าหัวราน้ำ
ท่านดื่มด่ำร่ำสุราจนลือลั่น
แต่ร่ายกลอนแกล้มสุราทุกคราครัน
นาม "สุนทรภู่" นั้นจึงเกริกไกร
พ่อเมาเละเตะแม่เล่นแล้วพล็อยหลับ
แม่บีบจับนวดผัว...เช็ดตัวให้
ผัวของแม่พ่อของหนูดูกระไร
เมาครั้งใดทำร้ายแม่แย่จังเลย
ดื่มเหล้าบ่มอารมณ์ไฉนไม่สุนทร
ไม่แต่งกลอนแกล้มสุราบิดาเอ๋ย
ทั้งคมคำหยามเหยียบช่างเปรียบเปรย
เหยียดเย้ยเยาะหยันผู้ภรรยา
ทารุณผู้หญิงยิ่งกว่าสัตว์
สารพัดหยามยั่วจิกหัวด่า
จิกผมตบถีบเตะต่อยถ่อยบีฑา
ชอบสุราแล้วเล่ายังเจ้าชู้
ธรรมดาชายนักรักไม่ขี้เหล้า
แต่พ่อเอาทั้งสองอย่างช่างอดสู
เรื่องแต่งเรื่องจริงอิงกันดู
สุนทรภู่ก็คือพระอภัยมณี
ธรรมดาสันดานชายได้แล้วทิ้ง
สะกดหญิงเผลอตนด้วยมนต์ปี่
กี่นางเล่าที่เจ้าประคุณเสกสุนทรีย์
หญิงปฏิพัทธ์ทั่วปฐพีด้วยปฏิภาณ
หน่อเนื้อเชื้อเชยได้เงยงอก
ดาษดื่นแตกดอกออกลูกหลาน
สืบเผ่าพงศ์นักกลอนสุนทรกานท์
สืบสันดานนักรักนักเลงสุรา
ลูกหลานนักเลงกลอนสุนทรภู่
อยากให้พ่อของหนูได้รู้ว่า
เรื่องขี้เหล้าเจ้าชู้ดูธรรมดา
มิอาจกลบลบค่ามหากวี
จึงหนูของยืนยัน นั่งนอนยัน
ว่ากวีทั้งหลายนั้นมีศักดิ์ศรี
ชายเจ้าชู้ขี้เมา...ก็มีดี
กระทั้งพ่อหนูนี้ก็เช่นกัน
เฝ้าเพียรเขียนกลอนส่งคุณครู
เนื่องในวันสุนทรภู่...ครูหย่าหยัน
สัมผัสในบอกความในใจตื้นตัน
สัมผัสนอกบอกฉันทลักษณ์แท้
"สุนทรภู่"
ท่านคือปู่ของปู่ของหนูแน่
ได้โปรดดลดาลฤดีแด
ให้พ่อเลิกเตะแม่สักวันเอย
(วันสุนทรภู่...แต่งกลอนส่งคุณครูเจ้าหนูเอ๋ย ไม่ได้ความไม่เข้าเรื่องเข้าราวเลย...เจ้าทรายเชย ฉีกบทกวี...ขยี้ทิ้ง)
ศักดิ์สิริ มีสมสืบ
๑๖ มิถุนายน ๔๔
จากหนังสือ รำลึกสุนทรภู่ ปีพุทธศักราช ๒๕๔๔ เนื่องในวันคล้ายวันเกิดสุนทรภู่ (๒๖ มิถุนายน)
หลังจากข้าพเจ้าได้อ่านจบ ข้าพเจ้าได้อะไรหลายๆอย่าง ทั้งดีและไม่ดี ทั้งนี้ทั้งนั้น ข้าพเจ้าเป็นคนเขียนกลอนไม่เป็นและไม่เคยหลงรักชอบตั้งแต่ได้อ่านหลายๆบทกลอนและบทกลอนนี้ ข้าพเจ้าถึงเข้าใจว่าทำไมบทกลอนถึงมีคุณค่าสำหรับคนทุกคนจากประโยคนี้เอง (ในความคิดหนึ่ง ของข้าพเจ้า) "สัมผัสในบอกความในใจตื้นตัน สัมผัสนอกบอกฉันทลักษณ์แท้" แล้วคุณหละ... (ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการอนุรักษ์บทกลอนและกวีไทยไว้)
18 มิถุนายน 2548 19:37 น.
น.นิรัติศัย
คืนหนาว ดาวดวงคล้อย ลอยอดสู
คิดถึงคู่ เดียวดาย อยู่แห่งหน
จากขวัญตา มาแรมปี พี่สุดทน
ฟ้าเริ่มหม่น ฝนพร่ำ ช้ำอุรา
เทือกเขาสูง ห่างไกล ในเมืองหลวง
คงเป็นดวง ของพี่ ที่มาหา
ศุกร์ที่สิบ เดินทาง จากบ้านมา
อยู่ไขว่คว้า หาวิชา พาติดตัว
อีกสามปี ข้างหน้า พี่จึงกลับ
น้องคงรับ ใจไว้ ไม่หนายหนี
อยากให้รู้ ว่าใน ดวงใจนี้
มีเพียงน้อง คนดี ที่หมายปอง
หน้าส่วนตัว
967
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
