28 พฤษภาคม 2548 18:18 น.
น.นิรัติศัย
นั่งเหม่อมองท้องฟ้ายามพลบค่ำ
ฝนกระหน่ำหนักหนาน่าฉงน
คงทุกข์ใจเหมือนเราเข้าอีกคน
ฟ้าสุดทนร่ำไห้เป็นสายธาร
อันท้องฟ้ากว้างใหญ่แผ่ไพศาล
บริวาลเป็นเมฆหมอกครองทุกหน
ทั่วปฐพีมืดมิดเหมือนใจคน
ดั่งสายชลที่ไหลบ่ามาสุดแรง
โอ้ความ "รัก" ข้ารู้ว่าเจ้าเฝ้าคอยใครคนหนึ่งอยู่
ข้ารู้... ว่าเจ้าทุกข์ใจมากแค่ไหน
ข้ารู้...
ว่า "เวลา" ทำให้เจ้าเป็นแบบนี้
เจ้าไม่ผิดอะไรกับข้าหรอก ข้าเป็นดั่งพระจันทร์ที่รอคอยตะวันลาลับสุดขอบฟ้า
บางเวลา ข้ารอแล้วรอเล่า ตะวันยังคงเจิดจรัสใกล้ๆ ข้า
ข้าเป็นเช่นนี้เสมอ...
หยุดสิ... เห็นไหม ฟ้ายังร่ำให้กับเจ้า
เจ้าจงปลื้มปิติ ที่โลกใต้ผืนฟ้าเดียวกัน ยังมี "ใคร" คนหนึ่งระทมทุกข์ไปกับเจ้า
คอย... ห่วงใยเจ้า
เจ้ายังจำช่วงเยาว์วัยได้ไหม มืออันใหญ่และหยาบที่คอยประคับประคอง มือที่คอยโอบอุ้มเวลาที่เจ้าเผลอปล่อยใจไปกับสิ่งอัศจรรย์รอบกายเจ้า
ถึงตอนนี้สิ่งนั้น เป็นเพียงภาพอดีตของเจ้า มันดีมิใช่หรือ เรียกมันกลับมาสิ กำลังใจ คำพูดปลอบโยนที่เคลือบด้วยความเอ็นดูและหวงแหนดั่งแก้วที่สว่างไสว
"เวลา" ทำกับเจ้าอย่างนี้หรือ
23 พฤษภาคม 2548 18:19 น.
น.นิรัติศัย
ใบไม้พลิ้วเอนไหวยามหนาวเหน็บ
ลมเริ่มเก็บความอาธรก่อนสิ้นหวัง
ตะวันคล้อยตามฝนก่อนบดบัง
สร้างความหวังอันน้อยนิดจิตบรรจง
ตั้งจิตอธิฐานแต่กาลก่อน
แม้จากจรนารีมิห่างหาย
หากชาตินี้มิได้อยู่ข้างกาย
ร่างสลายจิตยังมั่นมิจืดจาง
Lovers
0 คน เลิฟน.นิรัติศัย
Calendar
หน้าส่วนตัว
936
