7 กรกฎาคม 2552 20:53 น.
น้ำแข็ง
ไม่มีแล้วฟ้าสดใสเหมือนวันก่อน
อ่านบทกลอนที่เคยซึ้งกลับเงียบเหงา
มือที่เคยเดินเกี่ยวเหลือเพียงเงา
คล้ายความเศร้าเข้ามาแทนความผูกพัน
ทางที่เดินก้าวไปไร้จุดหมาย
ถนนยาวทอดไกลดูเคว้งคว้าง
ก่อนนี้มีเธออยู่เดินร่วมทาง
เหลียวแลหลังเป็นเพียงฝัน..ไม่มีเธอ..
เพราะความจริงเธออยู่ไกลบนทางนั้น
ทางขนานคู่ไปเคียงข้างฉัน
เอื้อมมือคว้าเท่าไหร่ยิ่งห่างกัน
คนผูกพันของเธอเดินร่วมทาง
แหงนมองฟ้าอีกครั้งเป็นสีเทา
สายลมเหงาเป็นเพื่อนยามเหลียวหา
ความอบอุ่นปลอบประโลมคือน้ำตา
รักมีค่าให้เธอไป..แทนตัวเธอ (เพราะฉะนั้น เธอก็จะเดินไปพร้อมฉันตลอดไป)
23 กุมภาพันธ์ 2550 10:18 น.
น้ำแข็ง
นานเท่าไร... จากวันนั้นถึงวันนี้
กี่เดือนปีกี่วันที่เลยผ่าน
ยังรักเธอเหมือนเดิมเช่นวันวาน
ในความฝันยังเผลอมีภาพเธอ
อยากหยุดรัก... หยุดฝันใจที่เพ้อ
หยุดละเมอยามหลับตาได้แค่ฝัน
จบไปแล้วเรื่องราวเคยผูกพัน
แต่ใจมันยังเวียนวนลนรักเธอ
ขอโทษนะกับความรักที่มีอยู่
ฉันไม่รู้ทำอย่างไรให้เลือนหาย
อยากลืมเธอให้หมดสิ้นไปจากใจ
ทำไม่ได้รักไปแล้ว... ลืมไม่เป็น (เฮ๊อ!)
14 กันยายน 2549 19:12 น.
น้ำแข็ง
ฉันรู้... เธอรักเขามากแค่ไหน
ฉันเข้าใจ... ความผูกพันเธอกับเขา
ฉันยอมรับ... ภาพรักเขาเป็นดั่งเงา
ยังสะท้อนวันเก่าเก่าเขาและเธอ
ฉันรู้... เธอยังเศร้าเพราะรักนั้น
ฉันเข้าใจ... เธอยังฝันถวิลหา
ฉันยอมรับ... มันยากนักการจากลา
อยากให้เขากลับมาอยู่ใกล้กัน
ฉันรู้... เธอยังคงเฝ้ารอรัก
ฉันเข้าใจ... เธอยังภักดิ์มั่นเสมอ
ฉันยอมรับ... ศรัทธารักในตัวเธอ
ไม่เคยเผลอเผื่อใจไว้ให้ใคร
ฉันรู้... ฉันเข้าใจ...ฉันยอมรับ
บอกหัวใจกลับมาอยู่กับฉัน
อย่าเลยใจอย่าคิดจะดึงดัน
ไม่มีวันไม่มีทางได้ใจเธอ
27 มิถุนายน 2546 08:51 น.
น้ำแข็ง
ฉันอาจไม่ใช่ใครคนก่อน
คนที่เธอเคยอาทร ... เคยห่วงหา
เป็นแค่คนผูกพัน ... ที่เดินจากมา
เป็นแค่คนไกลตา ... ที่เธอลืม
ฉันจากมาในวันนั้น ...
เปล่าเลยที่วารวันลางเลือนหาย
ทางข้างหน้าฉันก้าวไป ... อย่างเดียวดาย
ความอ่อนไหว ... เข้ามาแทนที่ใจทุกนาที
ในคืนมืดมิดไร้ดาว
รู้สึกเศร้า ... เหงา ... และร้างไร้
ไกลเกินแล้ว ... ที่ใจจะกลับไป
เหลือสิ่งเดียวที่คงไว้ ... คือวันวารเคยรักเธอ
3 กันยายน 2545 11:23 น.
น้ำแข็ง
มองดวงดาวระยิบยับจับบนฟ้า
เม็ดทรายล้าปล่าวเปลี่ยวหลงเกลียวคลื่น
ดวงจันทร์เหงาเดียวดายยามค่ำคืน
สายน้ำเชือนรินไหลไม่กลับมา
*****
มองตะวันเรืองรองปลายขอบฟ้า
ทางข้างหน้าแสนยาวเกินใฝ่ฝัน
นกไร้ถิ่นบินเรียงเคียงคู่กัน
คืนและวันเก่าก่อนไม่ย้อนคืน
*****
ทะเลสาดซัดเซาะรอนหินผา
สายฝนพากระหน่ำเย็นให้เหน็บหนาว
สายลมพัดปุยเมฆหม่นปนสีเทา
รุ้งทอดยาวเชื่อมความเหงาไว้ใกล้กัน
*****
หน้าส่วนตัว
1712
