11 ตุลาคม 2547 19:27 น.
น้ำหมึกขาว
น้ำหวานกับเจนตอนนี้เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากในมหาลัยนี้ เพราะด้วยความสวยน่ารักของเธอทั้งคู่ จึงทำให้มีผู้ชายทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ตามมาจีบพวกเธออยู่ไม่ขาด เจนนั้นคบแล้วก็เลิกไปหลายราย ส่วนน้ำหวานเธอไม่เคยมีใครเลย.
นี่น้ำหวานทำไมเธอถึงไม่มีแฟนเลยล่ะ?? นี่! อย่าบอกนะว่า.เธอเป็น??
555 5 บ้าสิ เปล่า เราไม่ได้เป็นทอมย่ะเพียงแต่เรายังไม่สามารถรักใครได้.... ..น่ะ... .. ..
นี่เธอ พูดซะงงทำไมล่ะ จะบวชรึไงย๊ะ
เปล่าเพียงแต่เรามีคนที่รักหมดหัวใจจนไม่อาจแบ่งให้ใครได้อีกแล้วน่ะ
อืมมแล้วใครกันล่ะคนที่เธอรักจนหมดหัวใจบอกเราหน่อยดิ
อเอ่อเพื่อนที่เรียนตอนเด็กๆน่ะ เราแอบชอบเค้า แต่ไม่เคยบอกรักน่ะ ได้แต่มองหน้ากันไปวันๆ น้ำหวานตอบพร้อมกับท่าทางที่กระอักกระอ่วน แล้วยิ้มอยู่คนเดียว
แล้วตอนนี้เค้าไปไหนแล้วล่ะ? คำถามในใจของเจนมากขึ้นเมื่อเค้าได้ยินคำตอบจากน้ำหวานในตอนนี้
เค้าไปเรียนต่อน่ะนี่ก้อหก เจ็ด ปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่รู้จะเป็นไงบ้าง น้ำหวานก้มหน้าตอบพร้อมกับท่าทางที่ดูเศร้าลงไปอย่างถนัดเมื่อได้พูดถึงคนที่เค้าคิดถึง
น้ำหวาน. ..เธอรอเค้ากลับมาใช่มั้ย? เจนก้มหน้าไปมองหน้าน้ำหวานที่กำลังก้มหน้าอยู่ก่อนหน้านี้พร้อมกับถามคำถาม
อื้อ เสียงตอบเบาๆจากน้ำหวานพร้อมกับท่าทางที่พยักหน้าเบาๆ มันเป็นเสียงและกริยาที่ออกมาจากคนที่ไม่รู้ว่าสิ่งที่เค้ารอคอยและอยากจะให้กลับมาจะมาหาเค้าเป็นจริงได้รึเปล่า
นี่น้ำหวานเธอต้องได้เจอกับคนที่เธอรอคอย.เราเชื่ออย่างนั้นเราเชื่อมั่นในรักแท้ของเธอนะ เจนตอบหนักแน่น พร้อมกับกุมมือเพื่อนรักแล้วมองตาอย่างมั่นใจ
ออุ๊กอุ๊กจะอ๊วกว่ะเจน 5555 ไปจำมาจากไหนอ่ะ น้ำหวานแกล้งตะโกนตอบเปลี่ยนเรื่อง
โธ่ยัยเพี้ยนนี่ คนอุดส่าพูดให้ความหวัง วันหลังไม่พูดแล้ว เจนตอบพร้อมกับเอาหนังสือที่เรียนในวันนั้นตบหัวเพื่อนรักเบาๆ และวิ่งหนี
เฮ้ย!ตบหัวชั้นเหรอ มาเอาคืนเลยนะ น้ำหวานตอบพร้อมกับลุกพรวดแล้ววิ่งตามเพื่อนรัก ทั้งคู่ต่างวิ่งไล่กันเป็นเด็กๆ โดยที่หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
เจนกับน้ำหวาน ทั้งคู่ยังคงเป็นเพื่อนรักที่ดีต่อกันตลอด 4 ปีที่เรียนในมหาลัยนี้ ถึงแม้ว่าเจนจะมีแฟนทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่แต่เธอก็คบแบบเล่นๆไม่จริงใจเพราะเธอรู้ว่าผู้ชายที่เข้ามาหาเธอนั้นหวังเรื่องนั้นเรื่องเดียว. ในขณะเดียวกันเธอก็จะคอยกันพวกผู้ชายเจ้าชู้เหล่านั้นที่เข้ามายุ่งกับน้ำหวานเพื่อนรักของเธอ. โดยที่น้ำหวานนั้นก็ยังให้ความรักแบบเพื่อนที่มีต่อเพื่อนอย่างบริสุทธิ์ใจที่มีให้กับเจนด้วยเช่นกัน
และหลังจากที่เรียนจบ เจนกับน้ำหวานก็ได้สนิทกับมากยิ่งขึ้น เธอทั้งคู่ได้งานทำโดยที่ทั้งสองคนได้เป็นพนักงานในบริษัทเกี่ยวกับการออกแบบสินค้าแห่งหนึ่ง ไม่นานนัก เจนก็ได้เจอกับรักแท้ โดยที่คนๆนั้นเจนก็มีใจให้กับเค้าเช่นกันคนๆนั้นคือพี่ที่บริษัทที่เจนทำงานนั่นเอง...
ส่วนน้ำหวานก็ต้องอยู่กับการที่จะต้องรอคอยในความรักหมดหัวใจ ที่ให้ไปกับใครคนหนึ่งเมื่ออดีตที่ผ่านมา โดยไม่รู้ว่าอดีตที่งดงาม จะหวนกลับมาหาเธอตอนไหน และอนาคตจะเป็นอย่างไรเธอก็ไม่สนใจ เพียงขอแค่วันนี้เค้ามีลมหายใจและหัวใจที่จะมอบให้กับคนๆนั้น ตลอดวันๆนึง ก็พอใจแล้ว
เฮ้ย!น้ำหวาน. ไหวมั้ยเนี่ย เจนตะโกนดังลั่นกลางห้องทำงานเมื่อเดินผ่านโต๊ะของน้ำหวานแล้วเห็นสภาพเพื่อนรักเอามือขวากุมขมับหัวอยู่
วไหว ไหว ไม่เป็นไรมากสงสัยลืมกินข้าวมาน่ะ น้ำหวานตอบเสียงสั่นพร้อมกับหลับตาปี๋ทั้งสองข้าง
โธ่เว้ย!ไอ้เราก็นึกว่าเป็นอะไรไปเลยเธอ ไปกินข้าวกับชั้นก่อน เพราะตอนบ่ายคณะกรรมการบริษัทคนใหม่จะมานะ เจนพูดจบก็ลากเพื่อนให้ลุกมาจากโต๊ะ พร้อมกับเดินไปที่ศูนย์อาหารชั้นล่างแล้วสั่งข้าวกินกัน
14.30 น. เป็นเวลาเริ่มประชุม พนักงานทั้งหมดแล้วหัวหน้าฝ่ายต่างๆได้มาพบกับคณะกรรมการคนใหม่ รวมถึงน้ำหวานที่ขึ้นมาดูด้วยเช่นกัน ร่างร่างหนึ่งที่เห็นเป็นแล้วต้องสะดุดสายตากับทุกคนเป็นแน่ เพราะเป็นร่างของชายที่สูงใหญ่หน้าตาคมเข้มผมเกรียน เหมือนกับเด็กม.ปลายเพิ่งเรียนรด.ใหม่ๆ
คคนนั้นใครหรอเจน? คำถามแรกที่หลุดออกมาจากปากของน้ำหวานเมื่อเห็นชายคนนั้นที่ยืนยิ้มให้กับทุกคนที่อยู่ตรงหน้า
ไม่รู้นะ.แต่ เห็นพี่พงษ์แฟนของชั้นบอกว่าเค้าชื่อ เรนุวัฒน์ พิทักษ์ลักคณาตระกูล อืมมนามสกุลยาวดีมั้ยล่ะเธอ ชั้นอุตส่าไปนั่งท่องมาเลยนะเนี่ย...5555 เจนพูดจบก็หัวเราะดังลั่น แต่คนที่ขำไม่ออกเห็นจะเป็นน้ำหวานเพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่เค้าคุ้นเคยเมื่อสิบกว่าปีก่อน
ร .. ร.. เรย์?? เสียงลมแผ่วพูดเบาๆพร้อมกับน้ำใสๆที่เอ่อล้นอยู่เต็มสองเบ้าตาได้ค่อยๆออกมา ทำให้คนในที่นั้นต่างมองมาที่น้ำหวานเป็นสายตาเดียว รวมถึงร่างของคนที่น้ำหวานกำลังจ้องมองด้วยความดีใจด้วยเช่นกัน
ติดตามตอนต่อไป
11 ตุลาคม 2547 19:25 น.
น้ำหมึกขาว
แสงแดดสีส้มอ่อนที่สะท้อนอยู่ทั่วทั้งโรงเรียนคริสต์แห่งหนึ่ง ทำให้เห็นว่านี่เป็นเวลาที่เย็นมากแล้วร่างของเด็กชายและเด็กหญิงวัย 11 ปีสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้โอ๊กสีน้ำตาลเข้ม พูดคุยใกล้ๆสนามบาสที่ไม่มีคนแล้ว เด็กทั้งคู่มอมแมมไปด้วยคราบขี้ฝุ่นไปทั่วแทบทั้งตัว เห็นได้ว่าคงพึ่งเล่นซนกันเสร็จตามประสาเด็กๆเป็นแน่
นี่! .. น้ำหวาน ..สัญญานะ ว่าจะไม่ลืมเรา เสียงกวนๆดังขึ้น
โธ่เรย์ เด็กดื้อหยั่งเธอ ใครจะไปลืมลงล่ะย่ะ ..ห๊ะ? เสียงเล็กใสๆตอบกลับมา
ใครจะไปรู้ล่ะยัยคนชอบตื้อ... เราไม่ได้เปลี่ยนที่เรียนนะ แต่มันหมายความว่าจะต้องไปอยู่ที่นู่นเลย เรย์ตอบเสียงเศร้ากลับมา พร้อมกับก้มหน้าเล็กๆ
โธ่!กลัวไร? คนที่กลัวน่าจะเป็นเรามากกว่านายนะ ไปนู่นเจอสาวฝรั่งเศษก็ลืมเพื่อนปากเสียคนนี้แล๊ววแต่จำไว้อย่านึงนะ ว่ายัยน้ำหวานคนนี้จะไม่มีวันลืมคนอย่างนายได้เลยเว่ย น้ำหวานพูดพร้อมกับตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากปากของเรย์จะมีก็แต่แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่คลออยู่เต็มสองข้างและรอยยิ้มจากปากสีชมพูที่บางเฉียบ สายตาของเด็กชายและเด็กหญิงทั้งคู่ประสานกัน และยิ้มให้กันอย่างอบอุ่น ภายใต้แสงแดนยามบ่ายใกล้เย็นแบบนี้
ได้เวลาแล้วนะคะคุณหนู เครื่องจะออกแล้วค่ะ เสียงหญิงวัยกลางคนพูดขึ้นข้างหูของเรย์ในขณะที่ร่างของเด็กชายกำลังขเย่งเท้า มองหาเพื่อนรักอย่างไม่ให้คลาดสายตา
เรย์!แฮ่กแฮ่กแฮ่กโอยย เหนื่อยว่ะ เสียงๆหนึ่งตะโกนเรียกชื่อลากยาวมาแต่ไกล ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเด็กหนุ่ม
โห่ยัยน้ำหวาน!เรานึกว่าจะไม่มาแล้ว เด็กหนุ่มพูดใส่เพื่อนรักทันทีเมื่อมาถึง พร้อมกับทำหน้าไม่ค่อยพอใจนิดหน่อย
หืมมมทำเป็นงอน ขอโทษนะนะ น้ำหวานตอบกลับพร้อมกับยกนิ้วก้อยขึ้นมา
อะร๊ะ!? เรย์ถามต่อเมื่อเห็นน้ำหวานยกนิ้วขึ้นมา ทั้งๆที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่านั่นคือการขอโทษ เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก
ก้อออ อย่าโกรธนะ อย่าโกรธน้ำหวานนะ น้ำหวานพูดพร้อมกับทำหน้ากวนๆ แต่เรย์ก็ยังแกล้งโกรธอยู่
เร็วๆ เด็กดื้ออย่าโกรธนะจ๊ะ! น้ำหวานพูดต่อพร้อมกับกระแซะตัวไปใกล้ๆ เรย์
อื้อ!ก้อได้คนชอบตื้อ เรย์พูดกลับทันทีพร้อมกับยกนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นไปเกี่ยวนิ้วน้ำหวานพร้อมกับหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานนักเสียงประกาศให้ผู้ที่จะเดินทางไปฝรั่งเศษก็ดังขึ้น นั่นซึ่งก็หมายความว่า นี่จะเป็นการลาจากระหว่างเด็กสองคนนี้ และไม่มีทางรู้เลยว่าเขาทั้งคู่จะได้พบกันอีกตอนไหน และชีวิตข้างหน้าของเด็กทั้งคู่จะเป็นอย่างไร
..เสียงเพลงที่ดังโหวกเหวกผ่านรั้วมหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ มันเป็นเพลงซึ่งนักศึกษารุ่นพี่ตะโกนใส่รุ่นน้องปีหนึ่ง ซึ่งนี่ก็หมายถึงว่านี่เป็นการรับน้องในวันแรกของน้ำหวานนั่นเอง
เฮ้ย!น้ำหวาน รุ่นพี่เค้าเรียกเธอ เสียงๆหนึ่งดังขึ้นในขณะที่บริเวณนั้นอัดแน่นและเต็มไปด้วยนักศึกษาหน้าใหม่
พี่ไหน?อ่ะเจน ร่างสูงเพรียวบวกผิวสีขาวอมชมพูระเรื่อไปทั่วแทบทั้งตัวและหน้าตาที่ออกไปแนวหมวยนิดๆ หันมาหาเสียงที่เรียกชื่อตนเมื่อสักครู่นี้ พร้อมกับตะโกนถามว่าใครเรียกตน
เราก็ไม่รู้นะโดนทำโทษแน่เธอ อิอิสงสัยสวยจนเค้าหมั่นไส้มั้ง อิอิอิ เจนพูดเล่นกับเพื่อนสนิทคนแรกของเธอที่เข้ามหาลัยนี้
เออๆๆ พูดเล่นกันเข้าไปนะ น้ำหวานตอบพร้อมกับเดินไปหารุ่นพี่ที่เรียกตน พร้อมกับโดนทำโทษอย่างที่เจนบอกเอาไว้ เจนแอบหัวเราะชอบใจ แต่ก็ไม่พ้นสายตารุ่นพี่จึงถูกเรียกมาทำโทษด้วยกันทั้งคู่
ติดตามตอนต่อไป
9 ตุลาคม 2547 06:48 น.
น้ำหมึกขาว
..ที่โรงพยาบาล
แกช๊อคไปน่ะครับ..โชคดีนะครับที่พามาได้ทัน..แกปลอดภัยแล้วครับ..แต่ว่า..
แต่ว่าอะไรคะหมอ.
คงต้องนอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลอีกสักพักนะครับ หมอต้องรอดูผลเอ๊กซ์เรย์ก่อน
ค่ะ..ได้ค่ะ
ไม่เป็นไรแล้วนะลูก..พิง..เล่นเอาแม่ตกใจไปหมดเลย
พิงเป็นอะไรไปเหรอคะแม่.อูยยปวดหัวจังเลย..มันหนักตื้อ..เหมือนมีอะไรอยู่ข้างในอ่ะคะ
หนูหมดสติไปน่ะลูกตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว..แต่หนูต้องนอนพักที่โรงพยาบาลก่อนซัก สามสี่วันนะจ๊ะ
สามสี่วัน..!!! แล้ววันเกิด พิงล่ะคะแม่
วันเกิดน่ะปีหน้าค่อยจัดก็ได้ลูก ห่วงตัวหนูเองก่อนเถอะลูกนะ
แพร..อยู่ไหนคะแม่
ว่างัยจ๊ะ..ยัยตัวแสบ..เล่นเอาแพรตกใจหมดเลย..
แม่กลับไปแล้วเหรอแพร..
ออกลับไปแล้ว
นี่แพร..ทำไงดีล่ะ..พิงจะได้นอนโรงพยาบาลอีกหลายวันเลย..นี่ก็จะถึงวันเกิดเราแล้วนะ
อืม.ทำไงดีล่ะ..ให้มะไฟมาหาที่นี่ดีไหม
ไม่นะแพร..พิงไม่อยากให้มะไฟเห็นพิง ในสภาพแบบนี้น่ะ แพรช่วยไปเอาคอมพิวเตอร์มาที่นี่ได้ไหม.. พิงอยากคุยกับมะไฟล่ะ
ได้สิ
19 เมษายน
หมอคะ.หมอคะ.หมอ.ลูกดิฉันแย่แล้วค่ะช่วยด้วยค่ะหมอ!!!!
ครับ..ครับ..คุณพยาบาล เดี๋ยวเตรียมเข้าห้อง ไอซียู เลยนะ
เมื่อปลายปีที่แล้ว คุณหมอตรวจพบว่า พิงเป็นมะเร็งในสมองขั้นสุดท้ายมัจจุราจส ามารถคร่าชีวิตเธอได้ทุกเวลา.. เมื่อใดก็ตามที่เธอนั้นอ่อนแรงลง.. ไม่นึกเลยว่าพิงจะกลับมามีอาการกำเริบอีกครั้ง
แม่.คะ..
พิงฟื้นแล้วเหรอลูกมะเป็นไรแล้วนะเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่าลูก..บอกแม่นะ
เจ็..บ..มากค่ะแม่..เจ็..บไปทั้งตัวเลย ทำไมพิงไม่มีแรงเลยคะแม่.
นอนพักนะลูกนะ
.
แพรผู้เป็นพี่สาวยืนมองภาพ..พิง ..น้องสาวสุดรักของเธอด้วยแววตาที่เลื่อนลอย. .เธอเห็นสภาพของพิงแล้ว ยิ่งทำให้เธอรู้สึกสั่นเครือ.. เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกที่คอ น้ำตาของผู้เป็นพี่. พลางจะล้นเอ่อออกมาในทันที.. พิงยังคงนอนอยู่บนเตียง . .ร่างกายที่อ่อนระทวย. ใบหน้าที่ซูบซีด. .เธอแทบจะไม่มีแรงที่จะเปล่งเสียงออกมาด้วยซ้ำ. แต่จิตใจของเธอนี่สิช่างเข้มแข็งยิ่งกว่าสิ่งใดๆ
แพรช่วยคุยกับมะไฟ..แทนพิง.หน่อยนะ ....
ได้สิพิง.แพรจะอ่านให้พิงฟังนะแล้วพิงตอบมา..แพรจะพิมพ์ให้นะ
น้ำใสๆซึมออก..มาคลอในตาคู่เศร้าๆของทั้ง 2 คน
มะไฟ// อีก 2 วันนะเราจะได้เจอกันแล้ว..
พิง// จ่ะ.พิงรอวันนี้มานาน..
มะไฟ// มะไฟจะเอาลิลลี่ช่อโตไปให้นะ..
พิง// จ่ะ..
..
20 เมษายน
ที่โรงพยาบาล
ใบหน้าซูบซีดสีเหลืองปากแห้งสนิท บวกกับดวงตาที่เหมือนพริ้มหลับอยู่ตลอดเวลา . ร่างนั้นนอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางอ่อนแรงเหมือนจะหมดสิ้นลมหายใจ ..พิงนั้นไม่มีกำลังแทบที่จะหายใจออกมาอยู่แล้วในตอนนี้ . ..
พ .แพรพรุ่งนี้แพร .ไปหามามะไฟตามที่นัดไว้ได้ไหมไปแทนพิงนะ พิงพูดเบาๆโดยที่แพรกุมมือเธอไว้
ได้สิพิงแพรจะไปให้แต่พิงอย่าพึ่งเป็นอะไรนะนะพิงนะลืมตามองแพรสิพิง.พิงงง.
จ จ๊ะ.พิงจะรอ...
21 เมษายน
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง.
มะไฟ// อ่ะหวัดดีใช่พิงหรือปล่าวคับเนี่ย..
แพร// ช.ใช่ค่ะ
มะไฟ// นี่ครับ สุขสันต์วันเกิดนะลิลลี่ช่อใหญ่ มะไฟทำตามสัญญาแล้วนะ
มะไฟ// ว่าแต่ทำไมถึงยกเลิกจัดงานกระทันหันล่ะพิง
แพร// ขอบคุณค่ะ.แต่ขอโทษทีนะที่ต้องเลิกจัดไปน่ะเพราะพิงพิง..ไม่ค่อยสบายน่ะ
มะไฟ// ถึงว่าล่ะดูหน้าตาไม่ค่อยสดชื่นเลย
แพร// มะไฟ..เดี๋ยวพ..พิง ขอตัวก่อนนะพอดีว่ามีธุระด่วน น่ะ..ขอโทษด้วยนะ.
มะไฟ// อ่าวเดี๋ยวสิพิง..พิงพิง.
..
พิง..พิง.แพรมาแล้วนะดูสินี่งัย..ลิลลี่สีขาวช่อใหญ่
อาา.ดด.ดีใจ.จังง.เล่าเรื่องมะไฟให้ฟังหน่อยนนะะ
มะไฟเค้าเป็นคนดีล่ะพิง..เค้าเป็นห่วงพิงมากเลยนะ..พิงต้องรีบหายไปเจอเค้าเองนะ
แพร.มะ..ไม่ว่าจะ.เกิด..อะไร..แพร.ตะะต้องเป็น..ตัวแทนพิงนะ
ไม่นะพิงแพรไม่ไปแทนพิงแล้วล่ะ..ยัยบ้าาา ..พิงต้องไม่เป็นอะไรนะ. .พิงต้องหายแล้วไปหามะไฟเอง.. ไปชื่นชมมะไฟ..ให้สมกับที่พิงรอเค้ามานาน..ไปพบเค้าเพื่อบอกความในใจ..กับเค้านะได้ยินมั้ยพิงแพรไม่ไปแทนพิงอีกแล้วว พิงต้องไปเองนะ สัญญาสิสัญญากับแพรได้ไหม..
พ.แพร.พิงขะ ขอกอด..ดอกไม้..ช่อนั้นหน่อย..
นี่จ๊ะ.นี่งัย..ของพิงนะ. ดอกไม้ช่อโตของพิงนอนพักนะ..
อืมพพพิงสัญญา..
.พพิงงงงงงง.!!!!!!!
25 เมษายน
มะไฟ// พิง..หายไปไหนมาหลายวันน่ะ..หา..มะไฟเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย
พิง// โทษทีนะพิงอาการกำเริบหนักเลยต้อง..พัก.นานไปหน่อย
มะไฟ// มะเปนไร..เห็นพิงมาคุยกะมะไฟอย่างนี้ได้ก็แสดงว่าหายแล้วนะ..
พิง// ..จ่ะ
พิง// เออมะไฟ..จากวันนั้นน่ะพิงไม่เคยยเอ่ออเคยเจอมะไฟแค่ครั้งเดียวอ่ะ.. พิงอยากเจอ..มะไฟจริงๆอีกสักครั้งนะได้ไหม พิงมีอะไรจะบอกมะไฟล่ะ
มะไฟ// ได้สิจ๊ะพิง.. มะไฟก็รอพิงมาตั้งนานแล้ว..ล่ะ
พิง// ถ้างั้น.พรุ่งนี้เจอกันที่บ้านพิงนะเออพิงขอ..ดอกลิลลี่อีกครั้งนะเอาช่อใหญ่กว่าเดิมอีกนะได้ไหมจ๊ะ..
มะไฟ// ได้สิ.อยู่แล้ว
26 เมษายน
หวัดดีจ้าพิง
ดีจ่ะมะไฟ
ว้าวบ้านน่าอยู่จังเลยพิง..สงสัยมะไฟต้องมาบ่อยๆแล้วล่ะ
.พิงรอมานานมากเลยล่ะ
.ก็นี่ไงคะมะไฟอยู่นี่แล้วไงพิง..
มะไฟตามมาทางนี้หน่อยนะ
คับผม
.
..นี่ไง..เอาดอกลิลลี่ช่อนั้นไปให้เธอสิมะไฟ. .. ให้เธอกับมือของมะไฟเองเลยนะ เธอรอมะไฟอยู่ตลอดทุกลมหายใจของเธอ..
นี่อะไรเหรอพิง..มะไฟงงไปหมดแล้ว.
เราคือแพรพี่สาวของพิง พิงเป็นน้องสาวฝาแฝดของแพรเอง.. พิงไม่ค่อยสบายมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ.. พิงดูมีชีวิตชีวาขึ้นเมื่อได้มะเจอกับมะไฟ.. พิงมักจะเล่าเรื่องของมะไฟให้แพรฟังเสมอ.. และแพรก็รู้ด้วยนะว่าพิง เค้าคิดยังไงกับมะไฟ. .ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้พูดคำนั้นออกมาก็ตาม. .พิงไม่สบายมาก ในวันเกิดของเรา. ที่ไปหามะไฟในวันนั้นน่ะคือแพรเองหลังจากแพรกลับมาพิงเค้าก็ถามถึงมะไฟใหญ่เลยนะ ..ว่ามะไฟเป็นยังไงบ้าง .นั่นเป็นรอยยิ้มที่แสนประทับใจที่สุด ที่แพรเห็นจากพิง พิงกอดช่อดอกลิลลี่ของมะไฟ.. พิงบอกแพรว่าถ้าหายดีแล้ว พิงจะไปพบกับมะไฟด้วยตนเองล่ะ. .. พิงบอกอย่างนั้น. แล้วพิงก็หลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ไปสิมะไฟไปฟังในสิ่งที่พิงอยากจะพูดกับมะไฟนะ
จริงหรือเนี่ยไหนละแพรตอนนี้พิงอยู่ที่ไหน..
เด็กหญิงเริ่มเสียงสั่นเครือนัยตาเลื่อนลอยพร้อมกับยกมือขาวเรียวชี้ไปตรงหลังบ้าน. ..
น..นั่น นั่นไง....พิงอยู่ตรงนั้น..ตรงสวนหลังบ้าน.. พิงหลับไปนานมากเลย.. พ่อกับแม่นะก็เอาแต่ร้องไห้ล่ะ แล้วก็พาพิงมาหลับที่บ้านล่ะ แต่แปลกนะทำไมพ่อกับแม่ต้องพาพิงไปนอนในสวนก็ไม่รู้นะ. .แพรน่ะมาอยู่เป็นเพื่อนกับพิง ที่สวนทุกวัน. แต่พิงไม่ยอมตื่นมาคุยกับแพรเลยนะ สงสัยพิงจะง่วงนอนมากล่ะ. นี่งัย..พิงจ๋า..ยัยยพิงบ้าา.. ตื่นมาดูสิเร็วว่าใครมาน่ะ.ตื่นสิพิงออกมาได้แล้ว.. ทำไมชอบอยู่ข้างในนั่น ไม่ยอมออกมาสักทีน่ะพิง แพรพามะไฟมาแล้วนะ.. เค้าเอาลิลลี่ช่อใหญ่มาให้พิงด้วยล่ะะ.. ลุกขึ้นมาสิพิง..พิง.ฮือ.ๆๆๆ.ฮือๆๆๆยัยพิง.บ้า ยัยบ้า!!!!ลุกขึ้นมาสิ..ยัยบ้าๆๆฮือๆๆ
ภาพที่ปรากฏในสายตาของมะไฟ ในตอนนี้คือ.หญิงสาวคนหนึ่ง.. ที่เอาแต่กอดหลุมศพของน้องสาวตัวเองบ้างยิ้ม.. บ้างก็คุยกะหลุมศพ บ้างก็ร่ำไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด และพร่ำเรียกให้น้องของเธอตื่นขึ้นมา.
..มะไฟเดินมาที่หลุมศพพิง.. บรรจงวางลิลลี่ช่อนั้นตรงหลุมศพของพิงเค้าไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าครั้งสุดท้าย ที่ได้คุยกับพิงนั้นมันเมื่อไรกันเค้ายังไม่ทันได้รู้เลยด้วยซ้ำว่ามีอีกกี่ถ้อยคำ ความรู้สึก ที่พิงอยากจะบอกกับเค้า. มะไฟแน่นิ่งอยู่ตรงหลุมศพ ไปพักใหญ่ ด้วยสภาพจิตใจที่สุดแสนจะปวดร้าวจนไม่อาจจะบรรยายมาเป็นภาษาใดๆได้.. น้ำตาไม่รู้ต่อกี่หยดพรั่งพรูออกมา จากดวงตาคู่นั้นของมะไฟ เขาเดินจากมาจากบ้านหลังนั้นด้วยจิตใจที่เลื่อนลอยโดยปล่อยให้แพร..แฝดผู้พี่นอนพร่ำเรียกชื่อน้องของตนข้างๆหลุมศพนั่น .
พิง.พิงจ๋าาทำไมไม่มาคุยกับแพรแพรเหงานะพิงง.ฮืออ.ฮืออ..พแพรเหงา.. ..
.. จนวันนี้มะไฟเองได้รู้หัวใจตัวเองแล้วว่า.. พิงคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของมะไฟ ซึ่งมะไฟหวังเอาไว้ว่าจะสามารถสื่อความรู้สึกนี้ ไปหาพิงได้และหวังว่าพิงเองก็คงจะรับรู้เช่นกัน
ทุกครั้งที่มะไฟไปที่บ้านหลังนั้นก็จะพบกับแพรซึ่งวันๆนึงจะไม่ทำอะไรนอกจากนอนข้างๆหลุมศพ. บางวันก็จะหยิบหนังสือกลอนหรือพวกนิยายมานั่งอ่านใกล้ๆนั่น พร้อมกับพูดคุยคนเดียว.. .
แต่สิ่งเดียวที่มะไฟทำได้ในตอนนั้นก็คือยืนมองดูการกระทำของแฝดผู้พี่ ที่แสดงออกมาด้วยความรักซึ่งมีต่อน้อง. . มะไฟคิดอยู่ในใจคนเดียว ว่าทำไม ถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น กับคนที่มะไฟรัก ..น่าเสียดายที่พิงนั้น.ไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้รับรู้หรือพูดความรู้สึกในใจออกมา . ..มันยังเป็นความรู้สึกที่ดีที่ยังคงคู่อยู่ในใจของพิงไป..ตลอดกาล
พแพร .วันนี้มะไฟกลับก่อนนะ. ..
จ๊ะแล้วมาใหม่นะ..
ครับดูแลตัวเองดีดีนะแพร. .บายนะครับ. . ..
เดี๋ยวมะไฟ!! .. .. .. มะไฟพิงฝากบอกว่าดอกลินลี่สวยมากเลยแหละ . . .ดอกลินลี่สวยมากๆ.. .. หญิงสาวตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มที่กำลังจะคล้อยหลังกลับ ด้วยใบหน้าและสายตาที่เลื่อนลอย ..
ถ ..โถ.พแพรร. มะไฟพูดค่อยๆพรางส่ายหัวเบาๆ โดยที่น้ำตาของชายหนุ่มค่อยๆเอ่อล้น ..
มะไฟ ..เป็นอะไร?? ร้องไห้ทำไม ..พรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะ ..บ๊าย บายนะ พิงมะไฟเค้าจะไปแล้วนะ ..มะไฟ พิงบอกว่าพรุ่งนี้ต้องมาอีกเหมือนเดิมนะ.
ค. ครับครับมะไฟ มะไฟจะจะมาหาพิงนะครับ.
เห็นมั้ยยัยพิงเดี๋ยวพรุ่งนี้มะไฟก็มาอีกบ๊าย บายยยจ๊ะมะไฟ.
หลังจากวันนั้นทุกวัน มะไฟก็จะมาที่บ้านหลังนั้นเป็นประจำ. ..และทุกๆวันที่ 21 เมษายน ของทุกปี มะไฟจะนำลิลลี่ช่อใหญ่ มาให้พิงที่หลุมศพนั้นอยู่ไม่ขาด
. .. .. 4 ปีต่อมา .. .. .. .
มะไฟมาพร้อมกับ ช่อลิลลี่ 2 ช่อ. ตอนนี้สองสาวพี่น้องที่แสนรักกัน..ได้ไปอยู่เคียงคู่กัน.. ในที่ของพวกเธอแล้ว.. คงเป็นเพราะแพร ทนคิดถึงพิงไม่ไหวนั่นเองพวกเขาคงแยกจากกันไม่ได้
.แพร..กับ..พิง..จะ อยู่ในใจของมะไฟตลอดไปนะ.
นอนหลับให้สบายนะ
8 ตุลาคม 2547 06:58 น.
น้ำหมึกขาว
15 มกราคม
พิง จ๊ะ.เอานี่ไปเล่นนะเผื่อว่ามันจะช่วยให้พิงหายเหงาได้นะ
อะไรเหรอแพร..
เค้าเรียกว่าโปรแกรม ..MSN น่ะ.. สามารถคุยกับคนหลายคนๆได้ผ่านทางอินเตอร์เนตนะ.. แพรหามาให้.. พิงจะได้มีเพื่อนนะมาเดี๋ยวแพรจะสอนวิธีเล่นให้..
ขอบใจ..จ้าา..ยัยพี่สาว
ว่าแต่ กลัวว่าพิง จะเล่น เพลินจนลืม..แพรซะแล้วสิ
ยัยบ้า..ใครจะลืมเธอลงจ๊ะ..เห็นหน้ากันออกทุกวัน..
16 มกราคม
// ดีครับ..อยู่มั้ย
พิง// หวัดดีค่ะ
// ดีจัง...นึกว่าอยู่คนเดียวซะแล้ว
// มะไฟนะครับ
พิง// พิงค่ะ
มะไฟ// ยินดีที่ได้รู้จักนะ
พิง// เช่นกันจ้า
..และแล้วมิตรภาพที่แสนดีก็เริ่มก่อตัวขึ้น..
นี่ยัยพี่แพร.เมื่อคืนนะ..พิงได้เพื่อนมาคนหนึ่งแหละ.. เค้าชื่อมะไฟคุยกันสนุกมากเลย.. เค้านะท่าทางจะเป็นคนดีนะ.. พิงคุยกับเค้าตั้งนานหลายชั่วโมงเลยล่ะ
จ้าดีใจด้วยนะ ยัยน้องพิง โล่งอกซะที ที่เธอได้มีอะไรทำแก้เหงาแล้วนะ.. เออละก้ออย่าเล่นให้มันดึกมากล่ะ.. ห่วงสังขารตัวเองซะบ้าง เดี๋ยวพ่อ กะ แม่ จะดุเอารู้ไหม
รู้แล้วน่า..ยัยพี่สุดที่รัก
แน้ทำปากดีอีก..เดียวเหอะนี่แน่ะ
ง้าาาาาแม่จ๋าดูสิ..ยัยแพร แกล้ง พิงอีกแล้ว
แหม..สองพี่น้องนี่..มัวแต่เล่นอยู่ได้สายแล้วนะแพร..รีบทานข้าวเร็ว..เดี๋ยวรถติดไปโรงเรียนไม่ทัน อ่ะพิงจ๊ะวันนี้คุณครูพิเศษจะมาช้าหน่อยนะลูก.. ยังงัยลูกก็เตรียมพร้อมก่อนที่คุณครูจะมานะจ๊ะ อยู่บ้านดีๆๆล่ะลูก. .แล้วอย่าลืมกินยาล่ะ
ค่าแม่
20 มกราคม
..
มะไฟ// อ่ะโทษทีนะพิง..รอมะไฟ นานไหมอ่ะ..พอดีมะไฟไปบ้านเพื่อนมาอ่ะ
มะไฟ// นึกว่าพิงจะนอนแล้วนะเนี่ย
พิง// ไม่เป็นไรค่ะ..พิงรอได้
มะไฟ// ล่ะวันนี้..ล่ะทำอะไรมาบ้างจ๊ะ
พิง// อ๋อวันนี้นะ..พิงก้อ๑/++//๑๑๑๑..@@@@///??????????~~~~~~~
มะไฟ// @@!!!!!!%%%%%%*******฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿฿.
มะไฟ// อ่าตี 2 แล้วล่ะพิงดึกแล้ว
พิง// อ่ะจริงด้วยคุยเพลินจนลืมดูเวลาเลยนะเนี่ย
มะไฟ// ไปนอนได้แล้วนะพิง..เดี๋ยวจะไม่สบายเอา
พิง// พรุ่งนี้คุยกันใหม่นะแล้วเจอกันฝันดีจ้า
มะไฟ// คับบายคับ
ความสัมพันธ์ระหว่างพิงกับมะไฟกำลังไปได้ดี พิง.ได้บันทึกทุกคำพูดในบทสนทนาที่แสนประทับใจ ระหว่างเธอกับเขาไว้.และเธอก็จะเปิดมันขึ้นมาดูทุกครั้ง.. ที่คิดถึงเค้า.ถึงแม้ว่าเขาและเธอจะไม่เคยได้พบเจอกัน ในโลกของความเป็นจริงแต่ในโลกของอินเตอร์เนตนั้น..เธอรู้แต่เพียงว่าทุกครั้งที่ได้เข้ามาอยู่ ณ ที่ตรงนี้.. เธอจะมีใครคนหนึ่ง.. คนที่เธอรู้สึกว่าอบอุ่นใจเป็นอย่างมาก เวลาที่เธอและเขาได้พูดคุยทักทาย.ปรับทุกข์ หรือแชร์ความรู้สึกกัน. ความรู้สึกพิเศษกำลังก่อตัวเล็กๆ. .ขึ้นในหัวใจของพิง ซึ่งเธอเองก็ไม่สามารถ ที่จะอธิบายมันเป็นคำพูดได้พิงรู้แต่เพียงว่า..รู้สึกสุขใจทุกครั้ง..ที่ได้คุยกับมะไฟ
ตัวพิงเองก็ไม่ลืม ที่จะแชร์ความรู้สึกดีๆ นี้ให้พี่สาวของเธอได้รับรู้เช่นกัน พิงจะคอยเล่าความเป็นไป ระหว่างเธอกับเขา ให้แพรฟังอยู่ตลอดจนแพรเองเกือบจะรู้สึกสนิทสนมกับมะไฟไปด้วยอีกคนซะแล้ว
แพรนั้น ก็ดีใจกับน้องและคอยมองน้องสาวของเธออยู่ห่างๆ. ซึ่งลึกๆในใจของแพรนั้น ยังคงมีความรู้สึกกังวลบางอย่างซ่อนอยู่
พิงตื่นยังลูก
ค่ะแม่ แพรช่วยพิงแต่งตัวอยู่ค่ะ
เร่งหน่อยนะ ลูก คุณหมอนัดไว้ 10 โมงนะจ๊ะ
ค่ะใกล้แล้วค่ะแม่
23 มกราคม
..
พิง// วันนี้พิงไปหาหมอมาล่ะ..
มะไฟ// พิงเป็นอะไรเหรอเห็นไปหาหมอบ่อยจัง
พิง// ไม่มีไรหรอก..พิงไม่ค่อยแข็งแรงน่ะจ่ะ
มะไฟ// อืม.ดูแลตัวเองดีๆนะ..มะไฟห่วงพิงจังเลย
พิง// จ้า.ค่อยมีกำลังขึ้นมาหน่อย อิอิอิ
มะไฟ// เราสองคนเหมือนรู้จักกันมานานเลยเนอะ
พิง// อืม..ใช่ละนี่ขนาดได้คุยกันแค่อาทิตย์เดียวนะเนี่ย..เหมือนกะรู้จักกันมานานเป็นปีอ่ะ
มะไฟ// มะไฟเองก็สนิทกะพิงนี่แหละสุดๆๆละ
พิง// จ้า
ทุกคืนของพิง เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอมีความสุขอยู่ในโลกอินเตอร์เนตของเธอ เธอกับเขา คุยกันบ่อยครั้งขึ้น ทุกความสุขและทุกความเศร้าของเขา และเธอจะถูกถ่ายทอดถึงกัน แม้บางครั้งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะไม่ได้มาคุยบ้าง.. แต่ว่าทั้งสองยังคงสื่อความรู้สึกดีถึงกันได้ พิงเองก็ไม่เคยได้เรียกร้องอะไรมากมาย จากมะไฟ เธอไม่ได้ต้องการอะไรจากมะไฟ ไปมากกว่านี้ เธอไม่ได้สนใจว่าน่าตาของมะไฟจะเป็นอย่างไร หรือว่ามะไฟจะมีคนที่รู้ใจแล้วหรือไม่. . เธอเองไม่เคยต้องการที่จะรู้. และเธอก็ไม่กล้า ที่จะคิดให้ความสัมพันธ์ของเธอกับเขา เลื่อนขั้นไปมากกว่านี้แล้ว. ... เธอขอแค่มีความสุขอยู่เพียงเท่าที่มี.. ก็รู้สึกดีสำหรับเธอมากพอแล้ว.. เธอปรารถนาที่จะเป็นอย่างนี้ตลอดไป.
แพรนั้น.. รับรู้ความเปลี่ยนแปลงของน้องสาวของเธอตลอดมา ภาพที่ชินตาของแพรคือ.. ภาพของพิงที่ยิ้มน้อย. . ยิ้มใหญ่เวลาที่เล่าเรื่องของมะไฟให้แพรฟัง แพรนึกขอบคุณผู้ชายคนนี้. .ที่ช่วยแต่งแต้มรอยยิ้ม อันงดงามให้กับน้องของเธอ
เช้าวันที่ 1 มีนาคม
.ริมฝั่งทะเลสาบในสวนสาธารณะที่แสนสงบ
ภาพของสองสาวฝาแฝดพี่น้อง ยังคงปรากฎต่อสายตาเพื่อนบ้าน ให้เห็นทุกเช้าจนเจนตา เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวัน..แฝดผู้พี่คอยประคองและเข็นรถเข็นให้แฝดน้องได้นั่งมาสูดอากาศบริสุทธิ์เกือบทุกเช้า
แพร.อีก เดือน..นึงก็จะถึงวันเกิดของพวกเราแล้วนะ
อืมปีนี้พิงอยากจัดที่ไหนยังไงล่ะ
แล้วแพรล่ะอยากจัดยังไง .ก็วันเกิดของแพรเหมือนกันนะ
แพรตามใจพิงล่ะ..แล้วแต่พิงนะ
เฮ่อ.แพรก็ตามใจพิงมาทุกปีล่ะน้าาา.
เออ..พิงก้ชวนมะไฟมาด้วยสิ
อืม.แต่..พิงไม่กล้าอ่ะ..พิงยังไม่เคยเจอเค้าเลยนะ
โถไม่เป็นไรหรอก..ก็ไปเจอกันวันนั้นเลยไง
ดีเหมือนกันพิงจะลองชวนเค้าดู ป่ะกลับกันเถอะ..พิงเริ่มปวดหัวนิดๆอีกแล้วล่ะ
15 มีนาคม
..
มะไฟ// มาแล้วจ้าาาามะไฟมาแล้วว
พิง// อารมณ์ดีจริงน้าวันนี้..มีอะไรพิเศษหรือปล่าว..
มะไฟ// อิอิ..นิดหน่อยละ
พิง// เหรอ..พิงก็มีเรื่องจะบอกมะไฟเหมือนกันล่ะแต่มะไฟเล่าของมะไฟมาก่อนละกัน
มะไฟ// ก็วันนี้มีสาว..น่ารักมาคุยกะมะไฟด้วยแหละ.อิอิ..มะไฟเสน่ห์แรงมั้ยยอ่ะ
พิง// เหรอดีจังนะ
(แม้จะรู้สึกแปลบนิดๆ..อยู่ลึกๆข้างในแต่ก็ไม่เคยทำให้พิงท้อถอย)
มะไฟ// แล้วพิงล่ะ..มีไรจะบอกมะไฟจ๊ะ
พิง// คือว่าไม่มีไรหรอกจ้า
มะไฟ// มีอะไรจ๊ะบอกมาเถอะ..มะไฟรู้ว่าพิงมี..นะ
พิง// ก็พิงอยากจะ..อยากจะชวนมะไฟ..
พิง// อยากชวนมะไฟมางานวันเกิดของพิงอ่ะ วันที่ 21 เมษา อ่ะนะ
มะไฟ// อ๋อ..เรื่องแค่นี้เองนึกว่าอารายได้สิวันเกิดพิงทั้งทีมะไฟ..ไม่พลาดอยู่แล้ว
พิง// ฮ้า.จริงหรือจ๊ะ..มะไฟจะมาจริงๆนะ..
มะไฟ// จริงสิ..มะไฟเคยโกหกพิงเหรอ..
พิง// พิงดีใจที่สุดเลยล่ะ..มะไฟสัญญานะ..
มะไฟ// สัญญาจ้า
มะไฟ// ว่าแต่พิงอยากได้อะไรเป็นของขวัญล่ะ..มะไฟจะเตรียมไปให้
พิง// ไม่หรอก..พิงไม่อยากได้อะไรแล้วล่ะแค่มะไฟมาได้พิงก็ดีใจละ..พิงจะนับวันรอเลยล่ะ
มะไฟ// งั้นมะไฟเอาดอกกุหลาบช่อโตๆๆไปให้พิงเลยดีมั้ย
พิง// มะเอาอ่ะพิงชอบดอกลิลลี่มากกว่าละ
มะไฟ// อ่ะ..ได้ๆๆลิลลี่สีขาวละสิ..ตามสูตรของคนน่ารัก
พิง// อ่ะ.รู้อีกว่าพิงชอบสีขาว
มะไฟ// รู้สิจ๊ะพิงเป็นคนสำคัญของมะไฟ.จะไม่รู้ได้ไง
พิง// มะไฟ..ก็ชอบปากหวานอยู่เรื่อยแหละ..พิงอายนะ..
งัยจ้ะ.พิง..ชวนมะไฟคนสำคัญของพิงหรือยังล่ะ
ชวนแล้วเค้าตอบตกลงแล้วล่ะ แพร.พิงดีใจจังเลยล่ะ..อยากให้ถึงเร็วๆจัง มะไฟเค้าบอกว่าจะเอาดอกลิลลี่ช่อใหญ่..มาให้พิงด้วยล่ะ แพร
ว้า.งั้นพิงคงไม่อยากได้ของขวัญของแพรแล้วมั้ง..
พิงน่ะไม่ต้องการอะไรจากแพรแล้วล่ะจ้า..เพราะแพรให้ของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับพิงแล้วไงขอบคุณแพรนะ ที่แนะนำให้พิงได้เล่น MSN น่ะ..มันทำให้พิงได้เจอเค้าล่ะ
แค่พิงมีความสุขอย่างนี้.แพรก็ดีใจแล้วล่ะ
มิตรภาพของพิงกับมะไฟกำลังดำเนินไปด้วยดี.. แต่สวนทางกับสุขภาพของพิง.. ซึ่งแย่ลงทุกวัน .พิงคาดหวังว่าจะได้เจอมะไฟอย่างมาก.. เธอนอนนับวันรอ วันแล้ววันเล่าด้วยใจ ที่เปี่ยมไปด้วยความสุข. .พิงคิดถึงแต่มะไฟเหนือสิ่งอื่นใด อาจเป็นเพราะเขาเป็นเพื่อนคนแรกของเธอ หรืออาจเป็นเพราะ ฟ้าส่งให้เขามาพบกับเธอ พิงไม่อาจตอบหัวใจตนเองได้ว่าเธอรู้สึกดีและพิเศษกับเค้าแค่ไหน
15 เมษายน
พิงแม่ว่าหมู่นี้ดูหน้าตาซีดเซียวไปนะลูก นอนดึกหรือปล่าว แม่บอกแล้วใช่ไหม ให้ห่วงตัวเองด้วย
ปล่าวนี่คะแม่พิงจะพยายามนอนแต่หัวค่ำค่ะ
พรุ่งนี้ คุณหมอนัดอีกนะจ๊ะ.. อย่าลืมล่ะ
ค่ะแม่
พิง// สองสามวันมานี่..พิงรู้สึกไม่ค่อยสบายเลยน่ะ
มะไฟ// เป็นอะไรมากมั้ยพิงพักผ่อนไม่เพียงพอหรือปล่าว เป็นเพราะมะไฟรึปล่าว..พิง
พิง// ไม่หรอกพิงก็อย่างนี้แหละ..เจ็บออดๆแอดๆน่ะไม่เกี่ยวกับมะไฟเลยนะ
มะไฟ// มะไฟว่าต่อไปนี้เราคุยกัน..น้อยลงดีกว่านะพิง..พิงจะได้พักผ่อนมากๆอ่ะนะ
พิง// แต่ว่า.
มะไฟ// อย่าดื้อสิค่ะคนดี..
พิง// ก้อได้.จ๊ะ แต่มะไฟไม่ลืมวันเกิดพิงนะ
มะไฟ// ไม่ลืมอยู่แล้วล่ะ
18 เมษายน
..
แม่ค่ะแม่..!!!!
อะไรยัยแพร..เกิดไรขึ้น
พิงค่ะแม่พิงนอนนิ่งเลยค่ะ..
หาพิงลูกแม่.อย่าพึ่งเป็นไรนะลูก.ยัยแพรโทรเรียกรถพยาบาลเร็วลูก..
..
หน้าส่วนตัว
747
