17 ตุลาคม 2547 15:05 น.
น้ำหมึกขาว
เชียงใหม่ 8.10 am.
จดหมายคร๊าบบจดหมายด้วยคร๊าบบ... ...อ่าว...เป็นไงยัยซี ??ไม่ไปทำงานที่ร้านหนังสือหรอ? หืออ..ว่าไง?
แค่กๆๆเป็นหวัดน่ะค่ะลุง...
โธ่เอ้ย...แค่นั้นเอง แต่หน้าฝนปีนี้มันตื้อน่าดูเลยนะ
เหมือนใครบางคนแถวนี้นั่นแหละน่า...
เออนี่ๆ แล้วแม่ออกไปทำงานรึยัง? ลุงซื้อตั๋วดูหนังมาน่ะ แม่เราว่างรึเปล่าล่ะเสาร์เนี้ย?
ไม่ว่าง!!...
นี่แม่เราจะว่างสักวันนึงได้มั้ยเนี่ย
ไม่ได้!!...ตื้อจริงๆ. (ตอบพร้อมกับหอบจดหมายเข้าบ้าน)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ค่าน้ำ... ค่าไฟ... .ค่าโทรศัพท์..หืออ...? จาก ณัฐพัทรศร...? ...ใครกันเนี่ยย?...
//ซี กรกฏ ที่รัก เป็นยังไงบ้าง? เราสบายดีนะคะ ...ณัฐพัทรศร
หือออ???...นี่มันอะไรกันเนี่ย...ผู้หญิงหรอกหรอ?...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จดหมายใคร?.??.. จดหมายเศร้าหรอ?
ไม่ใช่สักหน่อย... ดูสิคะแม่... คุณณัฐพัทรศร ที่อยู่กรุงเทพฯ
ไม่ใช่เพื่อนซีหรอลูก?
ดูสิคะ..
อืมม.ก็ต้องเป็นคนที่ลูกรู้จักสิ
ไม่นะ ซีไม่รู้จัก ไม่รู้จักเด็ดขาดเลย...
ณัฐพัทรศร. พิลึกจริงๆเลย ...ซีไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯสักหน่อย หญิงสาวพูด พร้อมกับเปิดกระปุกยาลดไข้เพื่อที่จะทาน
แม่จะรู้ได้ยังไง.เออ! นี่ลูกยังไม่ได้ไปหาหมอใช่มั้ย?
ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ...
ยาพวกนั้นมันก็แค่แก้หวัดธรรมดานะ... แล้วพรุ่งนี้ไปทำงานไหวหรอ?
... ... ..
ไม่ไหวก็ไปหาหมอซะนะ หญิงวัยกลางคนตอบแล้วเดินออกประตูออกไปทำงาน
ชิส์ ทำงานแบบทาสยังดีกว่าไปโรงพยาบาลซะอีก. ซีบ่นพึมพำคนเดียว
แม่ได้ยินนะ!!.. หญิงกลางคนตะโกนกลับเข้ามาในบ้าน ทำให้ซีตกใจหน้าเจื่อนภายในทันที.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
21.30 pm.
ญัฐพัทรศร .. ญัฐพัทรศร ... ญัฐพัทรศร... โอ้ยยย...!!... น่ารำคาญจริงๆเล้ยย... ซีบนพึมพำบนเตียงคนเดียวเพราะนอนไม่หลับ จึงลุกขึ้นมาพิมพ์จดหมายนั่นตอบกลับ
//ถึง ญัฐพัทรศรที่รัก .เราสบายดีนะ แต่ตอนนี้เราเป็นไข้หวัดนิดหน่อย ...ซี กรกฎ
แค่ก ๆ ๆ 5555 5.... 55... เขียนได้หวานเหมือนกันนะเรา...555 แค่กๆๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
8.20 am.
//ซี กรกฎ อาการไข้เป็นยังไงบ้าง? ทานยาพวกนี้แล้วหายไวไวนะคะ ...ณัฐพัทรศร (ส่งมาพร้อมกับยาลดไข้)
เฮ้ยย...อะไรของยัยนี่กันเนี่ย... ...? ?
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
กรุงเทพฯ 9.50 am.
ณัฐ...เป็นยังไงบ้างล่ะครับ?
อะไรหรอ?
งานรำลึกจากไปสองปีของไอ้ซีน่ะ...? เห็นว่าจัดกลางกรุงเลยงั้นหรอ?
เอ่อ... ...ก็ดีนะ...
ณัฐ... มีอะไรจะบอกผมรึเปล่า?...
อะไรหรอคะโย?...ไม่มีนี่คะ...
ผมดูสีหน้าณัฐออกนะ...
.อเอ่อ.. ต...ตอนที่เราไปงานรำลึก เราแวะไปที่บ้านแม่ของซี. เราได้ดูหนังสือรุ่นของซีน่ะคะ....
...? หนังสือรุ่นหรอ?
ค่ะ..... สมัยมัธยม ตอนที่ซีอยู่โรงเรียนที่เชียงใหม่... แล้วก็... มีรายชื่ออยู่ที่ท้ายเล่ม... เราเจอที่อยู่ซีตรงนั้น เราเชื่อนะ ว่าเคยมีบ้านอยู่ที่นั่น...
ตรงนั้นน่ะ ไม่มีบ้านแล้วล่ะครับ
อืมม...ใช่ ตอนนี้น่ะ มีทางด่วมสร้างคร่อมมันไปแล้วล่ะ... ซึ่งหมายถึง... ที่อยู่นั่นไม่มีอีกต่อไปแล้ว... ใช่มั้ยคะ?
ใช่... คงอย่างนั้นน่ะ
คิดว่าไง?... เราเขียนจดหมายไปที่นั่น ..เราส่งไปหาเค้าน่ะค่ะ
หึ.เพื่ออะไรกัน... ...จดหมายนั่นน่ะ ไปไม่ถึงหรอก...
ก็เพราะสิ่งนั้นแหละ... ...เราถึงส่งไป... ... ...ส่งจดหมาย...ไปถึงสวรรค์ไง .. .
น..ณัฐ... เธอนี่เป็นคนที่แปลกจริงๆเลยนะ หึ หึ หึ...
แต่ว่า..เอ่อ.คิดยังไงหรอ? ...ถ้ามีคนตอบมาน่ะ...
จากสวรรค์นั่นน่ะนะ
ค..ค่ะ... นี่ไง! หญิงสาวพูดตอบพร้อมกับชูจดหมายที่อยู่ในมือแล้วยิ้มมาให้ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
...ล้อเล่นน่า... ...
//ถึง ญัฐพัทรศรที่รัก เราสบายดีนะ
แปลกมั้ยล่ะคะ?...
//แต่ตอนนี้ผมเป็นไข้หวัดนิดหน่อย ...ซี กรกฎ
น...นี่ ต้องเป็นเรื่องตลกแน่ๆเลยนะครับเนี่ย
ก็น่าจะใช่นะคะ...แต่มันทำให้เรามีความสุข
...แน่อยู่แล้ว... ...เธอยังลืมซี ไม่ได้นี่...เพราะอย่างนั้น เธอถึงได้เขียนจดหมายถึงเค้ายังไงล่ะ
แล้วโยล่ะคะ... โยลืมเค้าได้แล้วหรอ?...
บ้าน่า นั่นมันคนล่ะเรื่องกันเลย ความสัมพันธ์ของเรากับไอ้ซีคือเพื่อน แต่เธอกับซีมันมากกว่านั้นไม่ใช่รึไงกัน...?
........ ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เชียงใหม่ 8.15 am. (ร้านหนังสือ)
//หวัดดี ซี กรกฎ วันนี้ตอนเราเดินทางกลับบ้าน
//เราเห็นต้นเชอรี่ออกดอกบานสะพรั่ง ฤดูใบไม้ผลิคงจะอีกไม่นานนะคะ ...ณัฐพัทรศร
ณัฐพัทรศร... ใครกันเนี่ยเนี่ยยัยซี... ...ประสาทจัง
ไม่รู้อ่ะเอ๋... ยัยณัฐนี่เขียนมาหยั่งกับว่าชั้นเป็นผู้ชาย??..อืมมม.แต่ดอกเชอรี่นี่คุ้นๆนะ... อยู่ในนิยายของโมโตจิโร่ประเทศญี่ปุ่นป่ะ?
หืออ?? ศพถูกฝังไว้ใต้ต้นเชอรี่เนี่ยนะ!!...
นั่นสิ ต้องเป็นมันแน่... ต้องมีอะไรที่เกี่ยวกับดอกเชอรี่แหงๆเลย
ช่ายย... เธอพูดถูกยัยซี
จดหมายประหลาดฉบับนั้น... ยาแก้ไข้พวกนั้น... แล้วยังดอกเชอรี่บาน กับ ฤดูใบไม้ผลิอีกล่ะ...
ยัยคนที่ส่งจดหมายมาให้เธอเนี่ย... ควรถูกส่งเข้าโรงพยาบาล
!!!....แล้วทำยังไงดีล่ะ...?
ถ้าไม่จัดการอะไรล่ะก็... เธอก็ต้องเขียนจดหมายนั่นต่อไป!!!
..น....นานมั้ย?...
ตลอดกาลเลยล่ะ...!
... ... ..!!!!.
ติดตามตอนต่อไป
17 ตุลาคม 2547 05:50 น.
น้ำหมึกขาว
รุ่งเช้าของวันนี้อากาศสดใสเป็นพิเศษ บรรยากาศเย็นสบายไม่ร้อนเลยแม้แต่น้อย แบ๊งค์ตื่นมาพร้อมกับวันใหม่ที่สดใสชายหนุ่มอาบน้ำแต่งตัว เพื่อจะเตรียมลงไปทานอาหารเช้า หลังจากที่แบ๊งค์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็กำลังจะเดินออกจากห้อง แต่สายตาก็ต้องมาหยุดอยู่กับสิ่งๆหนึ่งซึ่งโผล่ออกมาจากหนังสือเรียนของเค้า...
อะไรเนี่ย...อ๋อออ!! แบ๊งค์ตอบพร้อมกับหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมา การ์ดที่อ้อมมอบให้แบ็งค์ .. .
โธ่..นึกว่าแพททิ้งไปแล้วนะเนี่ย แบ๊งค์พูดเบาๆ พร้อมกับยิ้มเล็กๆ แล้วเปิดการ์ดนั้นอ่าน เนื้อหาในการ์ดนั้นมีอยู่ว่า...
ถึง พี่แบ๊งค์
ขอให้หายป่วยเร็วๆนะคะ รักษาตัวด้วย เป็นห่วงค่ะ . . ส่วนอ้อมน่ะ.. พี่แบ๊งค์กับแพทคงจะไม่ได้เจอแล้วนะคะเพราะพ่อของอ้อมจะรับไปเรียนต่อที่อังกฤษ วันเสาร์นี้ตอนเช้าๆเครื่องออกน่ะค่ะ ยังไงก็ฝากบอกแพทด้วย...
ยินดีมากนะคะที่ได้รู้จักพี่แบ๊งค์ ก่อนจะไม่ได้เจอกันอ้อมมีหลายสิ่งที่อยากจะบอกพี่แบ๊งค์ แต่ไม่สามารถทำได้ ยังไงก็ดูแลแพทให้ดีดีนะคะ อย่าทำร้ายจิตใจของแพท จำไว้นะ เป็นพี่ ต้องเสียสละให้น้อง...เข้าใจมั้ย
อ้อม ^__^
หลังจากที่แบ๊งค์อ่านจบ ก็ทำให้ชายหนุ่มถึงกับจะเสียสติภายในทันที...เพราะคำที่อ้อมเขียนตอนสุดท้ายทำให้แบ๊งค์จำได้และนึกถึงคำพูดของเด็กหญิงเมื่อ 10 ปีที่แล้วทันที
ออ้อม อ้อม.น้องอ้อม!จริงๆหรอเนี่ย......เอ๊ะ! วันนี้วันอะไรวะ เฮ้ย! วันเสาร์นี่หว่า แบ๊งค์พูดคนเดียว พร้อมกับคว้ากุญแจรถ วิ่งไปที่รถแล้วขับไปสนามบินทันที
แบ๊งค์วิ่งวุ่นทั่วสนามบิน และมองหาอ้อมในขณะที่น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเพราะรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป... แบีงค์วิ่งไปจนเจอร่างๆ หนึ่งที่เค้าคุ้นเคยยืนหันหลังอยู่...
อ..อ้อมม!! แบ๊งค์ตะโกนสุดเสียง ในขณะที่อ้อมหันมา แบีงค์ก็รีบถลาไปกอดอ้อมทันที
พ..พี่แบ๊งค์ อ้อมพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพราก
พี่ไม่ยอมให้อ้อมไปไหนทั้งนั้น พี่ไม่ยอมให้น้องอ้อมของพี่ไปไหนทั้งนั้นเข้าใจมั้ย แบ๊งค์ตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมาเช่นกัน...
พี่แบ๊งค์!! เสียงที่แบ๊งค์คุ้นเคยดังขึ้น
ว่าแล้วเชียว ต้องมาที่นี่ กลับกับแพทเดี๋ยวนี้!! แพทพูดจบก็เดินมาคว้าแขนแบ๊งค์ออกจากอ้อมทันที ปล่อยให้อ้อมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก...
อ้อมมม!! ป..ปล่อยพี่นะแพท... ตั้งสติดีดีนะแพท พี่มีอะไรจะบอก แบ๊งค์ตะโกนเรียกอ้อม พร้อมกับหันหน้าไปหาแพทเพื่อจะบอกอะไรบางอย่าง แต่แบ๊งค์ก็ต้องหยุดที่จะพูดต่อทันที เพราะอ้อมได้พูดแซงขึ้นมา
พี่แบ๊งค์!!....อย่าบอกแพท!!...อ.. ออ้อมฝากดูแลแพทด้วยนะคะ. แล้วก็อย่าทะเลาะกัน อ้อมพูดขึ้นด้วยเสียงที่สะอึกสั่นเครือ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไปทั่วใบหน้า...เสียงประกาศเรียกให้ผู้ที่จะเดินทางไปอังกฤษเตรียมขึ้นเครื่องดังขึ้น... หญิงสาวมองหน้าขึ้นด้านบนเพื่อฟังเสียงประกาศเป็นครั้งสุดท้ายทั้งน้ำตาเหมือนสัญญาณบอกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าว่า เธอต้องไปแล้ว .. .หญิงสาวยิ้มหวานให้ชายหนุ่มโดยที่แพทก็ยืนเกาะแบ็งค์อยู่ไม่ห่าง .. .
เสียงแผ่วเบาใสใสที่ฟังแล้วนุ่มหูหลุดออกมาจากริมฝีปากอันบางเฉียบของหญิงสาวที่กำลังจะขึ้นเครื่องอีกครั้งพาสเตอร์ยาต้องเป็นสีฟ้า... .. .พาสเตอร์ยาของพี่แบีงค์ต้องเป็นสีฟ้าใช่มั้ยคะ!! ดูแลแพทให้ดีดี แล้วจำไว้นะ!! เป็นพี่.. ต้องตามใจน้อง .. . เข้าใจมั้ย!! อ้อมตะโกนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอยู่ทั่วใบหน้าพร้อมกับชูแขนขึ้นมาระหว่างอกที่มีพาสเตอร์ยาสีฟ้าแปะอยู่หลังมือนั่น. ..แล้วคว้ากระเป๋าวิ่งไปหาพ่อเพื่อเตรียมจะไปขึ้นเครื่องทันที ปล่อยให้แบ๊งค์ ยืนนิ่งและมั่นใจว่าคนที่เค้ารอคอยมานานแสนนานได้อยู่ตรงหน้า และกำลังจะจากไป...
นน้องอ้อม .. .ป..ปล่อยพี่ ปล่อยนะแพท!! แบ๊งค์สะบัดแขนสุดแรงให้หลุดจากแพทพร้อมกับวิ่งไปหาอ้อมที่เดินเข้าช่องทางเข้าเครื่อง ..แต่ชายหนุ่มวิ่งไม่ทันร่างของหญิงสาวได้ผ่านประตูนั่นไปแล้ว .. .
แบ๊งค์ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก .. .ชายหนุ่มมองความว่างเปล่าได้ไม่นาน. ร่างกายรู้สึกเริ่มอ่อนแรงลง เค้าได้เปลี่ยนจากยืนเป็นทรุดตัวลงนั่ง แล้วร้องไห้ และได้แต่มองสิ่งที่มีค่า ที่รอคอยมานานแสนนาน เดินจากไป... อย่างไม่มีวันกลับมา..
จบแล้วครับ Comment ได้เต็มที่
ปล.มีความรู้สึกว่าเรื่องนี้เขียนได้ไม่ค่อยดีอ่ะ
16 ตุลาคม 2547 06:13 น.
น้ำหมึกขาว
วันนี้วันจันทร์ วันสอบวันสุดท้าย หลังจากที่นักศึกษาทุกคนต่างหยุดพักผ่อนและอ่านหนังสือกันในวันเสาร์อาทิตย์ก็เตรียมตัวที่จะมาสอบกันต่อ ก็เหมือนกับ แบีงค์ที่วันนี้เตรียมหนังสือ ปากกา และขับรถเพื่อไปมหาลัย แบ๊งค์สอบเสร็จก็มารอรับแพท กับอ้มเพื่อไปดูหนังกัน กะฉลองกันในวันที่สอบเสร็จ แต่แพทโทรมาบอกว่าไม่ว่างจริงๆ ต้องช่วยอาจารย์ทำงาน ส่วนอ้อม แบ๊งค์ก็ตามหาไม่เจอ แบ๊งค์เลยกะจะซื้อของก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน ระหว่างทางที่แบ๊งค์ขับไปซื้อของนั้นได้เกิดอุบัติเหตุ ทำให้แบ๊งค์ได้รับบาดเจ็บ คือกระดูกช่วงเข่าหลุด เลยต้องทำการเข้าเฝือก พักฟื้นอยู่หลายวัน...
เป็นอย่างนี้แหละน้าาา...บอกให้ขึ้นรถเมล์มาเรียนก็ไม่เชื่อแพท แพทพูดขึ้นในขณะที่นั่งเฝ้าแบ๊งค์นอนเจ็บอยู่บนเตียงโรงพยาบาล
พูดมากน่าาาา...เออ แล้วนี่เพื่อนเราไปไหนล่ะ ไม่เห็นมาเยี่ยมพี่เลย แบ๊งค์พูดขึ้น
นั่นแน่...ชอบอ้อมหรอพี่แบ๊งค์ แพทหึงแล้วนะ แพทตอบ
ป..เปล่า พี่แค่ถามดู ก็เห็นเราสนิทกันไม่ใช่เหรอ
อืมม..เห็นอ้อมมันพูดบอกว่าพ่อมันจะมา ก็เลยต้องไปรับที่สนามบินอะไรนี่แหละ
หรอ...แล้วพ่อเค้าไปไหนมาล่ะ ต้องให้อ้อมไปรับน่ะ แบ๊งค์ถามต่อ
นี่! พี่แบ๊งค์ถามถึงคนอื่นอยู่ได้ แพทหึงจริงๆแล้วนะคะ แพทพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น จนแบ๊งค์ต้องรีบปลอบ
โธ่...ก็พี่แค่อยากรู้ ก็อ้อมเพื่อนของเราพี่เหมือนคนรู้จักน่ะ ก็แค่ถามดูไม่มีอะไรมาก พี่น่ะรักแพทคนเดียว อ้อมน่ะเป็นใครไม่รู้ พี่ไม่สนใจหรอกครับ... แบีงค์ตอบพร้อมกับโอบไหล่แพท
ก็แล้วไป...อย่าให้รู้นะ ฮืมม!! แพทพูดพร้อมกับจับหูของแบ๊งค์ทั้งสองข้างบิดไปมาเบาๆ โดยที่คนทั้ง2ไม่รู้เลยว่าอ้อมยืนอยู่นอกประตูที่เปิดแง้ม ทำท่าจะเข้าตั้งแต่ต้น . แต่เมื่อเห็นคน2คนท่าทางมีความสุขอย่างนั้นเลยทำได้แต่ยืนมองและวางช่อดอกไม้ไว้นอกประตูพร้อมกับการ์ดใบเล็กๆ แล้วเดินจากไป...
เอ่อ คุณธนกิจ ค่ะ มีของเยี่ยมคุณอยู่หน้าประตูห้องค่ะ นางพยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับช่อทิวลิปช่อใหญ่ พร้อมกับการ์ดใบเล็กๆ หลังจากที่อ้อมวางไว้ได้ไม่นาน
ของใคร! ไหนเอามาดูสิ แพทรีบพูดแซง พร้อมกับคว้าการ์ดใบนั้นมาดูทันที
โธ่...นึกว่าของใคร ของยัยอ้อมน่ะพี่ อย่าไปสนใจเลย แพทพูดจบก็หยิบการ์ดใบนั้นมาสอดไว้ในหนังสือ แล้วคว้าดอกไม้ช่อโตนั่นมามอง
สวยดีโน๊อะ...ท่าทางจะแพง แพทพูด พร้อมกับขยี้ดอกไม้ แล้วโยนลงพื้นเหยียบต่อ นางพยาบาลตกใจถึงกับพูดอะไรไม่ออกทันที
เฮ้ยย... พ แพท ทำอะไรเนี่ย อ้อมเค้าเอามาให้พี่นะ แบีงค์เสียงดัง
ทำไมล่ะ พี่แบีงค์จะรับของจากมันงั้นเหรอ แสดงว่าพี่แบ๊งค์ไม่รักแพทแล้วงั้นเหรอ แพทพูดน้ำตาคลอ
ป..เปล่า ครับเปล่า พี่รักน้องแพทคนเดียวครับ พี่รักน้องแพทคนเดียว
จ...จริงๆนะ แล้วพี่แบ๊งค์ก็ห้ามพูดชื่ออ้อมให้แพทได้ยินอีกนะคะ สัญญานะ แพทตอบพร้อมกับถลาเข้าไปกอดแบ๊งค์
ค..ครับ พี่สัญญา
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่กี่วันแบ๊งค์ก็ออกจากโรงพยาบาลและหายเป็นปกติได้ในที่ีสุด ส่วนแพททำกับอ้อมเหมือนคนไม่เคยรู้จักกัน ไม่พูดกัน มองหน้าก็แทบจะไม่มองด้วยซ้ำ และแบ๊งค์ก็ต้องทำเป็นไม่คุยกับอ้อมด้วยเพื่อความสบายใจของแพท
อ..เอ่อ แพท แพท เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อนสิแพท อ้อมเรียกแพทหลังจากหมดเวลาเรียน
อะไร!! แพทหันมาตอบเสียงแข็ง
พรุ่งนี้ ตอนเย็นเราจะไปแล้วนะ เธอจะไปส่งเรามั้ย?? อ้อมตอบแล้วยิ้มอย่างมีความหวัง
ไปไหน ใครจะไปไหน แพทตอบแล้วทำหน้า งงๆ
อ่าว...เราเขียนไปในการ์ดเยี่ยมพี่แบ๊งค์แล้วนะ ว่าวันพรุ่งนี้เราจะต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ เธอยังไม่ได้อ่านเหรอ? อ้อมพูดพร้อมกับถามแพทกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
แล้วมาเขียนบอกทำไม ทำไมไม่มาบอกเอง ห๊า!? ...เราไม่ได้อ่าน แล้วเราก็ไม่ไปอ่ะนะ ไม่ว่าง โชคดีแล้วกัน หลีกทางหน่อย จะรีบไป เดี๋ยวพี่แบ๊งค์รอนาน... แพทพูดพร้อมกับเดินชนบ่าเพื่อนสนิทแล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแส อ้อมเปลี่ยนจากสีหน้าที่ยิ้มแย้มและมีความหวังเป็นหน้าธรรมดาทันที น้ำใสใส ได้เริ่มไหลออกมาจากดวงตาของอ้อมอย่างมากมาย อ้อมเดินอย่างหมดอะไรตายอยาก กลับหอพร้อมกับเก็บข้าวของเพื่อจะเตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้...
ติดตามตอนสุดท้าย ..
16 ตุลาคม 2547 06:10 น.
น้ำหมึกขาว
อ้อมพยามพูดและอธิบายเหตุผลเรื่องต่างๆ ให้แพทฟังจนเข้าใจ จนแพทและอ้อมกลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม และแพทก็กลับมาคืนดีกับแบีงค์ในที่สุด .. .
วันนี้อากาศหนาวบวกกับท้องฟ้าที่ค่อนข้างมืดครื้ม เพราะฝนที่กำลังจะตก แบ๊งค์มารับ แพท และอ้อม ไปทานข้าวกลางวัน อ้อมตอบปฏิเสธที่จะไปเพราะรู้ตัวว่าอาจเป็นส่วนเกิน แต่แพทก็พูดจนเพื่อนรักไปจนได้ .
โอยย...เดี๋ยวมานะ ไปห้องน้ำก่อน เมื่อกี้กินน้ำไปตั้งเยอะ แพทพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งไปห้องน้ำในขณะที่แบ๊งค์และอ้อมนั่งอยู่ในร้านอาหาร .. .อ้อมมองหน้าแบีงค์ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามว่าแบ๊งค์ใช่พี่แบ๊งค์คน คนเดียวกับที่เธอคนไว้รึเปล่า. .. .แบ็งค์เมื่อ 10 ปีก่อนคนนั้น .. .
อ...เอ่อ พ..พี่ อ้อมตะกุกตะกักพูด
เอ้าา..เป็นอะไรไปน่ะเรา เอ่อ อ้า อยู่ได้ หืออ? แบ๊งค์ตอบพร้อมกับยื่นหน้ามาหาอ้อมใกล้ๆ
ป...เปล่าคะ อ้อมตอบพร้อมกับหันหน้าหนี
แปลกคนจริงๆ 55 5 อืมม.. . เราชอบไปเที่ยวตามทะเล น้ำตก บ้างม่ะ เห็นว่าชอบลุยๆนี่ แบ๊งค์ถามอ้อมต่อ
ก็ไปบ้างอ่ะคะ ชอบ ดูวิวแล้วก็เล่นน้ำ . จับปลาอ่ะค่ะ สนุกดี อ้อมหันมาตอบแบ๊งค์ทันทีเมื่อได้ยินคำถาม
เอ่อ...จริงสิ พี่มีรูปอยู่ที่ ที่นึง ที่เนี่ยนะ ปลาชุมมาก พี่พึ่งไปค้นมาเจอน่ะ จำได้ว่าถ่ายกับญาติรุ่นน้องคนนึง ที่เชียงใหม่น่ะ ถ้าอ้อมไปอ้อมต้องชอบแน่ๆ แบ๊งค์พูดพร้อมกับหยิบรูปในกระเป๋าตังค์ส่งมาให้อ้อม อ้อมหยิบรูปที่แบ๊งค์ส่งมาให้ขึ้นมามอง รูปที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ ภาพของเด็กชายและเด็กหญิง2 คนยืนขี่คอพร้อมกับหัวเราะกันถ่ายรูป โดยที่วิวข้างหลังเป็นบึงใหญ่สวยงามมาก .. .
อ้อมมองรูปนั้นแล้วเงียบอยู่นาน . ในจิตใจตอนนั้นของเธอรู้สึกดีใจอย่างมากจนทำอะไรไม่ถูก ไม่มีแรงแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูด เพราะภาพที่เห็นทำให้อ้อมแน่ใจและมั่นใจว่า แบ๊งค์คนนี้เป็นพี่แบ๊งค์ของเธอเมื่อ 10 ปีที่แล้ว คนที่เธอรักและรอคอยมานานแสนนาน
อ้อม อ้อม น้องอ้อม!! ...เป็นอะไร นั่งเงียบเชียว แบ๊งค์ถาม
ป..เปล่าค่ะ รูปนี้วิวมันสวยดีน่ะค่ะ หญิงสาวตอบน้ำตาคลอ
เฮ้อออ...ความจริงอ่ะนะ พี่ก็ลืมๆ รูปพวกนี้ไปหมดแล้วแหละ เมื่อวานพี่ทำความสะอาดห้องนอนน่ะ ไม่รู้รูปมันไปอยู่ใต้เตียงได้ยังไง ก็เลยมาเปิดดู เห็นภาพนี้ก็เลยคิดถึง เลยมาเก็บไว้ในกระเป๋าตังค์น่ะ... เอ่อ อ้อมเห็น รูปเด็ก 2 คนนั่นรึเปล่าล่ะ คนโตน่ะพี่ที่ยืนอยู่น่ะ ส่วนคนที่ขี่คอน่ะ ชื่อ...อะไรซักอย่าง อ อ่าง นี่แหละ เห็นผอมๆ อย่างนี้เถอะ หนักเอาการเหมือนกันนะเนี่ย 555 นี่ถ้าเค้ายังอยู่นะ พี่น่ะรักเค้ามาก มากถึงมากที่สุด มากที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้นะ รักกว่าแพทซะอีก อ้อมเชื่อพี่มั้ย . แบ๊งค์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบา เพราะกลัวแพทจะมาตอนไหนก็ยังไม่รู้ แต่คำถามที่แบีงค์ถามก็ทำให้อ้อมอึ้ง แต่ก็ยังฝืนถามต่อ ..
ล..แล้ว เด็กคนนั้นเค้าไปไหนแล้วเหรอคะ?? อ้อมถามอย่างตั้งใจ
เห็นทางบ้านพี่เค้าพูดกันว่า หลังจากที่พี่ไปเที่ยวบ้านเค้ากลับมาไม่กี่เดือน บ้านของเค้าก็ถูกไฟไหม้ เสียชีวิตกันทั้งบ้าน มีแต่พ่อของเค้าที่รอด แล้วก็ทำใจไม่ได้จนต้องไปอยู่อังกฤษ เพื่อลืมอดีตทุกอย่าง . แบ๊งค์ตอบโดยเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ในตา
พี่แบีงค์คะ ไม่เป็นไรหรอกมั้งคะ พี่แบ๊งค์ก็มีแพทแล้วนี่คะ อ้อมพูดพร้อมกับฝืนยิ้ม
ก็ใช่ไง ไม่หยั่งงั้น พี่คงลืมเด็กคนนั้นไม่ได้... แบ๊งค์ตอบ ได้ไม่นานแพทก็เดินมาพอดี
อ้อมคิดว่าเรื่องนี้อาจจะจบลงและอาจจะทำให้เค้าทั้งคู่รักกันเพียงแค่อ้อมพูดขึ้นมาว่า เด็กผู้หญิงในรูปนั้นเป็นใคร และเรื่องจริงเป็นอย่างไร แต่อ้อมก็ไม่สามารถที่จะทำร้ายจิตใจเพื่อนรักของเธอลงได้ อ้อมเลยทำได้แค่มองดูแบ๊งค์อยู่ห่างๆ มองดูพี่ชายที่แสนดีของเค้า กับเพื่อนรัก รักกันอย่างมีความสุข
มันจะเป็นอะไรไปล่ะ ถ้าคนที่เรารักเค้า กับเพื่อนที่รักของเรา จะรักกัน คำพูดที่เกิดขึ้นในจิตใจของอ้อมทุกครั้งที่ ตื่นมาหลังจากที่แบ๊งค์เล่าเรื่อง ต่างๆให้เค้าฟัง ..
ติดตามตอนต่อไป .. .
15 ตุลาคม 2547 06:27 น.
น้ำหมึกขาว
จากวันที่อ้อมและแพทมาฟังผลสอบทั้งคู่ก็ได้มาพักที่หอพักแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก ทั้งคู่สนิทกันมาก เนื่องจากรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก มีอะไรก็อาศัยซึ่งกันและกัน จนสายตาคนอื่นที่มองเค้าทั้ง 2 คน อาจจะมองว่าไม่ใช่เพื่อนแล้วในบางครั้งแม้ว่าเธอทั้งคู่จะเป็นผู้หญิงเต็มตัวก็เถอะ .. .
อยู่ไหนว้าา .อยู่ไหนว่ะ อยู่ไหน.. แพทเดินเปิดกระเป๋าตังค์บ่นพึมพำอยู่คนเดียวในขณะที่ตัวเธอเองก็นั้นอยู่ใต้ถุนอาคารเรียน
หาอันนี้อยู่รึเปล่าครับ เสียงที่ฟังดูแล้วรู้สึกอบอุ่นและเป็นมิตรดังขึ้นด้านหลังของแพท ภาพที่แพทเห็นคือนักศึกษารุ่นพี่ปี 4 ค่อนข้างสูง หน้าตี๋ ยืนอมยิ้มแล้วถือบัตรเครดิตอยู่
ช..ใช่ค่ะ ข..ขอบคุณมากค่ะ แพทอึ้ง พร้อมกับค่อยๆเดินไปหยิบการ์ดที่อยู่ในมือรุ่นพี่คนนั้น
เอ่อ..น้อง...ปี1รึเปล่าครับ รุ่นพี่คนนั้นถาม
ค..ค่ะ ค่ะ แพทหน้าแดงพร้อมกับก้มหน้าก้มตาตอบ
งั้นรีบขึ้นไปเรียนเถอะนะครับ ใกล้เวลาแล้ว เดี๋ยวอาจารย์จะว่านะครับ
ค..ค่ะ ค่ะ แพทตอบพร้อมกับกำลังจะหันหลังเพื่อจะขึ้นห้องเรียน โดยในใจอยากจะหันหลังกลับไปถามชื่อ และถ้าเป็นไปได้อยากขอเบอร์โทรรุ่นพี่คนนั้นด้วยซ้ำ
แพท! แพท!!!ไปไหนมา จะเข้าเรียนแล้วนะ อ้อมวิ่งหน้าตาตื่นมาหาเพื่อน
อ..เอ่อ เออ ชั้นรู้แล้วน่า ไปเถอะป่ะ แพทตอบ
อ่อ!...น้อง น้องครับ เดี๋ยวก่อน รุ่นพี่คนนั้นวิ่งเข้ามาหาแพทพร้อมกับพูดต่อ
ถ้ามีอะไรก็ไปหาพี่ได้ที่คณะนะครับ พี่อยู่คณะอักษรศาสตร์ ชื่อแบ๊งค์ เรียกพี่แบีงค์ก็ได้ครับ
ใครอ่ะ แพท อ้อมกระซิบถามแพทเบาๆ แต่แพทก็มัวแต่ยืนยิ้มฟังแบ๊งค์พูด
แล้วน้องเป็น เพื่อนของน้องคนนี้เหรอครับ แบ๊งค์ถามหญิงสาวที่ยืนข้างแพท
ค่ะ ทำไมคะ!!? เพื่อนหนูขโมยเงินพี่เหรอคะ อ้อมถามหน้าตาตกใจ
555 เปล่าครับ เปล่า ชื่ออะไรกันบ้างครับเนี่ย แบีงค์พูดต่อในขณะที่แพทก็ยืนยิ้มหน้าแดง
เพื่อนหนูชื่อแพทค่ะ หนุชื่ออ้อม เอ่อ..ไปก่อนนะค่ะพี่ เดี๋ยวเรียนไม่ทันคะ อ้อมตอบพร้อมกับหันหลังเดินขึ้นห้องเรียน แต่ก็ต้องหันมาดึงเพื่อนซี้ให้ขึ้นไปเรียนด้วยเพราะแพทมัวแต่ยืนยิ้ม อยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
เลิกเรียนเสร็จทั้งคู่ได้ไปเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่งข้างๆมหาลัย เพื่อกินข้าวเย็น
คนอะไรไม่รู้...น่ารัก... จริงๆเลย... แพทพึมพำอยู่คนเดียวในขณะที่อ้อมก็มองเพื่อนด้วยสายตาที่มึนงง พร้อมกับดูดน้ำอัดลมไปเรื่อยๆ
ยังไม่กลับบ้านกันเหรอครับ น้องอ้อม น้องแพท เสียงนุ่มหูดังขึ้น
อ่าว...พี่แบีงค์.... คะ กินข้าวก่อนน่ะคะพี่ เดี๋ยวค่อยกลับ อ้อมตอบในขณะที่แพทมองตาค้าง
งั้น...พี่ทานด้วยคนนะครับ แบ๊งค์พูดพร้อมกับยิ้มกว้างมาให้อ้อม ในเวลานั้นอ้อมรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มแบบนี้ทันที .
อ้อม แพท และแบ๊งค์ นั่งคุยด้วยกันในร้านอาหารแห่งนั้น จนแพทเริ่มที่จะคุ้นเคยและไม่เขินเวลาคุยกับแบีงค์แล้ว หลังจากวันนั้น แพทเริ่มที่จะสนิทกับแบ๊งค์มากขึ้น และมากขึ้นเรื่อยๆ ไปไหนทั้งคู่จะไปด้วยกัน ถ้าทางมหาลัยมีกิจกรรมทั้งคู่ก็จะเข้าร่วมเสมอ จากเมื่อก่อนที่เวลาแพทไปไหนก็ต้องมีอ้อมที่นั่น เดี๋ยวนี้มันกลับตรงกันข้าม แพทไปไหนมาไหนกับแบีงค์แทน จนทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันในที่สุด
วันนี้ไม่มีเรียน อ้อมอยู่หอคนเดียวในขณะที่เพื่อนซี้ของตนไปสนิทกับรุ่นพี่ปี 4 คนนั้น
ฮาววว....น่าเบื่อวุ้ย! ออกไปเที่ยวดีกว่า อ้อมพูดอยู่ในห้องคนเดียวพร้อมกับเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอก
จะไปไหนคะน้องอ้อม... เสียงเล็กและแหลม ดังขึ้น
ไปข้างนอกหน่อยน่ะป้า ฝากซื้ออะไรมั้ยคะ อ้อมตอบป้าที่ดูแลหอ พร้อมกับถามตามมารยาท
อุ้ยๆอย่าเรียกป้าซิจ๊ะ พี่ก็พอ อ่อ พี่ฝากซื้อ ยกทรงหน่อยซิ เอายี่ห้อนี้นะ อ่ะเบอร์นี้ด้วย นี่ตัวอย่างคะ ป้าที่ดูแลหอพูดพร้อมกับยื่นยกทรงที่แห้งเหี่ยวมาให้อ้อม เพื่อเป็นตัวอย่างในการซื้อ อ้อมรับเงินและตัวอย่างยกทรงนั่นอย่างไม่เต็บใจเท่าไหร่ก่อนที่จะบ่นคนเดียวแล้วเดินออกมาจากหอนั่น
โธ่เว้ย...ไม่น่าถามเลยชั้น .. เบอร์นี้ ยี่ห้อนี้อีก โอยย ของแบบนี้มีฝากซื้อกันด้วยรึไงกัน .คนขายจะมองชั้นว่าไงเนี่ย.. ....
อ้อมเลือกซื้อชุดชั้นในตามที่ป้าดูแลหอฝากมาเรียบร้อยก็ไปนั่งกินไอศกรีม อ้อมสั่งไปได้ไม่นาน สักพักจึงเกิดเสียงดังโวยวายในร้านขึ้น... อ้อมเงยหน้าขึ้นมองตามที่มาของเสียง ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า คือเพื่อนซี้และแฟนนั่นก็คือพี่แบ๊งค์ยืนทะเลาะกันอยู่ ไม่ห่างจากโต๊ะที่อ้อมนั่งกินเท่าไหร่นัก อ้อมเห็นอย่างนั้นลุกพรวดไปหาคู่นั้นทั้ง 2 คนทนที..
ใจเย็นๆๆ นะแพท อ้อมพูดขึ้นในขณะที่แพทง้างมือจะเอาแก้วกาแฟมาสาดใส่แบ๊งค์
ยุ่งอะไรด้วย! ยัยอ้อม เธอไม่เกี่ยว แพทหันตาขวางมาใส่เพื่อน
เกี่ยวสิ เธอเป็นเพื่อนชั้นนะ แล้วนี่อะไรกัน ไม่อายคนเค้ารึไง อ้อมพูดขึ้น ในขณะที่แพทเมินหน้าหนีแต่ยังถือแก้วกาแฟนั้นอยู่ อ้อมพูดต่อ...
เป็นแฟนกันน่ะก็น่าจะค่อยๆพูดกัน จะได้มีความสุข .. .
งั้นก็เชิญเธอ ไปมีความสุขกันเลยไป๊! แพทพูดแซงพร้อมกับตั้งใจจะสาดกาแฟใส่แบ๊งค์ แต่โดนอ้อมเต็มๆ แพท มองตาเขียวไม่ขอโทษเพื่อนเลยแม้แต่น้อย และเดินออกไปนอกร้านทันที
อ้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าแล้วเช็ดน้ำกาแฟพอที่จะเช็ดได้ ก่อนที่แบ๊งค์จะขอโทษแทนแพท แล้วอธิบายว่าเรื่องทั้งหมดคือ แพทหึงแบ๊งค์เนื่องจากเค้าทั้งคู่นั่งกินไอศกรีมกันก่อนหน้านี้แล้ว และแบีงค์ก็เห็นอ้อมเดินเข้ามาก็เลยจะเข้ามาทัก แต่แพทห้ามไว้ ก็เลยเกิดการทะเลาะกันอย่างไม่มีเหตุผลขึ้น หลังจากที่แบ๊งค์เล่าเรื่องทุกอย่างให้อ้อมฟังเสร็จแล้ว ก็พาอ้อมไปส่งที่หอ
ขอบคุณมากนะคะพี่แบ๊งค์ อ้อมพูดพร้อมกับลงจากรถของแบ๊งค์
ครับผม อ่อ น้องอ้อม ลืมของครับ แบ๊งค์พูดพร้อมกับ หยิบถุงเล็กๆมาให้อ้อม
อ..เอ่อ ค่ะๆ อ้อมรีบคว้าจนทำให้ชุดชั้นในหล่นออกจากถุงใส่ แบ๊งค์หยิบให้อ้อมพร้อมกับถามแบบอมยิ้มทันที
อ้อมใช้แบบนี้ด้วยเหรอคับ?
ป..เปล่านะคะพี่ เปล่า!! ป้าที่ดูแลหอเค้าฝากซื้อน่ะ อ้อมตอบพร้อมกับคว้าชุดชั้นในใส่ถุงแล้วเดินหันหลังขึ้นหอก่อนที่จะหันมาพูดกับแบ๊งค์ก่อนไป...
เอ่อ...พี่แบ๊งค์!! ยังไงอ้อมก็จะช่วยพูดกับแพทให้นะคะ ไม่ต้องห่วง แล้วก็เป็นพี่น่ะ ต้องหัดตามใจน้องบ้างนะ รู้ป่ะ อ้อมพูดจบก็เดินขึ้นหอทันที ปล่อยให้แบีงค์นั่งนิ่งอยู่ในรถพร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นมากมายในจิตใจว่าคำพูดนี้ เค้าเคยฟังและได้ยินมาจากไหน... .. .
ติดตามตอนต่อไป .
หน้าส่วนตัว
730
