14 พฤษภาคม 2547 09:13 น.
น้ำตา_
วันนี้เธอไม่ได้อยู่ที่เก่า
แน่นอนว่าฉันเหงา จนถึงวันหน้า
กว่าเราจะพบกันด้วยรอยยิ้มหรือน้ำตา
มันก็เป็นความรู้สึกเดียวตลอดเวลา ที่ว่าคิดถึงเต็มตา ห่วงหาเต็มใจ
13 พฤษภาคม 2547 14:27 น.
น้ำตา_
ต่อไปคงไม่มีคำปลอบโยน แม้น้ำตาเธอเปียกโชนแก้มต้องเปื้อน
ก็รักษาตัวเองให้รอบลบเลือน อยู่โดยไม่มีฉันเป็นเพื่อนอย่างที่เคย
เพราะรู้สึกตัวว่าส่วนเกิน สภาพใจเธอห่างเหินจนชาเฉย
เป็นแค่ความอบอุ่นที่เธอคุ้นเคย ส่วนความหมายไม่มีเลยแม้ผูกพัน
ขอโทษ ที่อ่อนไหวเกินไป ยุ่งกับชีวิตของใครมากอย่างนั้น
เพราะทนไม่ได้ที่เห็นเธอเงียบงัน แต่ถ้าไม่ต้องการกันก็จะทน
หน้าส่วนตัว
486
