9 มิถุนายน 2547 13:42 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ในวันหนึ่ง...ของคืนเหงาเหงา
ท้องฟ้าดูเศร้าเศร้า...เงามืดหม่น
ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้าน...ขานระคน
แมลงเล็กร้องก่น...ปนวังเวง
หิ่งห้อยตัวน้อย...คอยยิบแสง
ใกล้หมดแรงแข่งสู้...คู่ข่มเหง
ดาราน้อยแสงจ้า...น่าหวั่นเกรง
อาจโคลงเคลงถึงคาด...หากประจัน
เฝ้ามองชีวิต...ติดขอบเศร้า
กลับมามองตัวเรา...ในห้องฝัน
ไม่มีใคร...ไม่เหลือใคร...ให้ผูกพัน
เหลือแต่ฝัน...เดียวดาย...ร้ายทุกคืน
ไม่อยากแม้ลืมตาตื่น...พบคืนใหม่
เพราะหัวใจมันเหี่ยวแห้ง...แล้งเกินฝืน
มีแต่ฝันที่ทุกข์ทน...ปนกล้ำกลืน
เพียงร่างยืนฝืนได้...ในทุกวัน
8 มิถุนายน 2547 15:06 น.
น้ำตาอาบแก้ม
ใครบางคนที่ผ่านมาในชีวิต
เติมรักกันวันละนิด..ให้สดใส
อธิษฐานขอจันทร์...ฝากฝันไกล
ให้เขารักด้วยหัวใจ..ไปนานนาน
ขอซักคน...ยามลืมตาก็ได้พบ
ก่อนจะจบ...วันใหม่อันแสนหวาน
ก่อนหลับตา..อยู่เคียงข้างทุกวันวาน
จบเรื่องงาน...กลับถึงบ้าน...ก็ได้เจอ
จะมีไหม..ใครซักคน..ที่ฉันรัก
และเขาปัก..ใจมั่น...ไม่พลั้งเผลอ
คนแสนดีที่ฉันฝัน..ยามละเมอ
เป็นเพื่อนเกลอ..เป็นคนรัก..ที่ปักใจ
ขอนะจันทร์..ใครซักคน..ที่รักมั่น
ไม่เหหัน..ปันรัก..ไปไหนไหน
ดูแลกัน..และกัน...ด้วยหัวใจ
ไม่อยู่ใกล้..ก็ห่วงใย..คอยโทรมา
พอซักที..กับคน...ไม่จริงใจ
อย่ามาใกล้..ให้หัวใจ..ฉันปวดปร่า
อธิษฐาน..หนึ่งข้อ..ขอจันทรา
จบซักที..คนผ่านมา..ไม่จริงใจ
มีหลายรัก..หลายใจ..ให้เวียนหัว
ฉันชักกลัว..ไม่อยาก...จะอยู่ใกล้
ขอนะจันทร์..ใครซักคน..รักที่ใจ
ไม่ได้หวัง..เพียงความใคร่..ให้ได้ตัว